حبیب محمد با آغابیگم فرزند عمه صاحب، دختر مشهدی حسنعلی و میر ابوطالب پدر او ازدواج مینماید. دو پسر به نام احمد و نعمت و دختری به نام عزت خدا به آنها عطا میکند. عزت خانم همسر آقای محمود حیاتی که اهل یزد میباشد، میشود و فعلاً در استرالیا زندگی میکنند و خیلی مؤمن و مخلص هستند. آقای احمد محمدی در جوانی در دخانیات طهران کار میکند و در دخانیات مسئول کوره بود و اجناس زائد را باید میسوزاند چون در آن زمان پولهای باطل شده را باید میسوزاندند. عدّهای به او میگویند آنها را نسوزان، ما آنها را بیرون میبریم و تقسیم میکنیم. پولدار میشویم چون پول باطله را به مبلغی بالا میخریدهاند. آقای احمدی میگوید من هرگز خیانت نمیکنم و وظیفهام را انجام میدهم و آنها را میسوزانم. آنها او را تهدید میکنند که تو را در همین کوره میسوزانیم و بعد میگوییم یک بهائی را سوزاندهایم. او با کمال شهامت میایستد و نمیگذارد پولها را ببرند. وقتی خبر آن پخش میشود، احمد را اخراج میکنند. خوشحال بود که جان سالم به دربرده است. بعد از مدّتی در شرکت واحد مشغول کار میشود و با خانم شهربانو شریفی فرزند زبیده خانم و شکرالله شریفی ازدواج مینماید.
2 Comments
عباسعلی یزدانی فرزند مشهدی اسماعیل و خانم سلطان در تاریخ 1319 چشم به جهان گشود و با مهوش ناشری در سال 1341 ازدواج نمود و صاحب 3 فرزند به نام پیمان و پیام و پریوش گردید و در سال 1392 دچار مریضی گردید و چشم از عالم و عالمیان بربست و به حق پیوست. ایشان در کودکی پدر مهرپرور خود را از دست داد. پدر او اسماعیل بود که شغل آسیابانی داشت. در آن زمان دکتری نبوده است، ایشان دست راست و پای راستش سست شده بود و مردم میگفتند دست او لمس شده است و نمیدانستند که سکته کرده است. این پدر مهربان خیلی باغیرت و قوی بود چون با یک دست سالم ظرفهای 60 کیلوئی گندم را روی الاغ میگذاشته است و به آسیاب زیرزمینی میبرده و آرد تهیه شده را به صاحبان آنها میداده است. همه قدیمیها به یاد دارند که در زمان قدیم کرباسی بافی در منازل شغلی آبرومندانه بوده است که مادر ایشان تا آخر عمر انجام میداد. کرباسها را میفروختند یا رنگ مشکی میکردند و شلوار برای مردان میدوختند و یا کفن میکردند و یا به عنوان پرده در اطاقها استفاده میشد. سید یحیی در محلّه پائین کروگان جاسب در کوچه سید حبیبیها به دنیا آمد. در سال 1286 از مادری متولّد شد که مرصّع نام داشت و خواهر دانشمند بزرگواری چون سید ابوالقاسم فردوسی بود. پدرش سید عباس هاشمی فرزند سید حبیب بود. ایشان در آغوش مادری تربیت شد که به واسطه برادرش به امر جمال مبارک ایمان آورده بود. مرصّع خانم بسیار خانمی دلرحم، باشعور و خداپرست بوده است. آرزویش سعادت و خوشبختی بچههایش بوده است. در زمان قدیم و دوران طفولیّت سید یحیی وضع مالی و درآمدها خیلی ضعیف بوده است ولی شانسی که ایشان داشت دائی خوب و باسوادی داشت که از علم بسیاری بهرهمند بود، سواد فارسی و عربی را به خواهرزاده خود و دوستانش مثل ارباب آقا احمد محبوبی آموخت و حتّی چند نفر از وارانیها که علم را از آقای فردوسی آموختند. او طلبهای بود که خود و به همّت و راهنمائی آقا غلامرضا ایمان آورده بود. مادرش او را جمعهها به درس اخلاق خدمت دکتر محمودی وادقانی میفرستد و روزها را هم با پدر خود در دشت و صحرا به کشاورزی مشغول میشد. خود این بزرگوار تعریف میکرد که وضع مالی پدرم ضعیف بود اما برعکس همسایه ما ارباب حسینی پدر آقای احمد محبوبی و آقای محمد محبوبی و گوهر خانم از نظر املاک و وضع مالی خوبی برخوردار بودند. آسید رضی سادهترین مرد جاسب و جزء مخلصین و مؤمنین همیشه در صحنه کروگان بود. او بیش از 90 سال عمر کرد بدون اینکه قرص یا دارویی مصرف نماید. سید رضی رعیت آقایان فروغی نراقی بود و بعضی از سالها او را به عنوان دشتبان انتخاب میکردند و از حاصل و محصول مردم مواظبت مینمود. در طول عمر، خود و همسرش هم کشاورزی میکردند و خانمش نانوائی و هر کار آبرومندانهای انجام میداد تا اولادها را به سرانجام برسانند. آسید رضی از همسر اولش دارای یک دختر به نام بشارت بود که خیلی باوقار و مؤمن و ساکت و آرام و با شخصیت بود و به پدر خود همیشه افتخار میکرد. آسید رضی مردی بسیار ساده، خوش قلب و مهربان و سالم بود. او در همه حال شاکر و ساجد و مخلص جمال مبارک بود. او مانند بلال حبشی سبزهرو و عاشق مولای خود بود. خیلی زودباور و خیلی امین و محکم و استوار و در خانواده با آبرو بود و در بین جمعیّت جاسب محلّ زندگیش را قرار داده بود. کارهای او خیلی بامزه بود و مردی بسیار دوست داشتنی بود. داستان غم انگیزی است اما به ثمر که نشست شادکننده و جالب است. آقای امیر شیرازی زادگاهش در یکی از روستاهای شیراز میباشد و همه ملّت ایران میدانند شناسنامهها را به همه در سال 1307 دادهاند و در آن زمان به آن صورت فامیلی وجود نداشت. شاید در موقع دریافت شناسنامه، فامیلی انتخاب میکردند. بطوریکه خود این بزرگوار تعریف کرده و ما شنیدهایم ایشان بچه 12 – 13 سالهای بوده است که در ده شیراز با دوستش به بیابان میروند تا گاوها را بچرانند. آنها شیطان بودهاند و دُم دو گاو را به هم میبندند، گاوها بالا و پائین میپریدند و هر یک به سمتی میروند که متأسفانه دُم یکی از گاوها از بیخ بیرون میآید و گاو غرق در خون و بدون دُم میشود و گاو دیگری با دو دُم شنگول حرکت میکند. وقتی این پسرها ناراحت به ده میآیند از ترس پنهان میشوند. پدرها این دو پسر را پیدا میکنند و به قصد کشت آنها را میزنند. در قدیم ادب کردن بچهها با پس گردنی و زدن چوب به بدن بود. این دو بچه چند روز غذا و آب و نانشان کتک خوردن بوده است. آنها تصمیم میگیرند که از خانه بدون پول و بدون آب و نان فرار کنند. از این ده به آن ده آواره و سرگردان بودند. سلطانعلی فرزند باقر و مادرشان صاحب خانم و نوه مشهدی حسنعلی یزدانی بود و همسرش بهجت خانم دختر دائی ایشان فرزند اسدالله یزدانی و عزت خانم میباشد. مادر سلطانعلی بهائی زاده و پدرش مسلمان بود که در جوانی پدر را از دست داد و بعد مادر مهرپرور را از دست داد و خود ایشان در دامان مادرش به عشق مولای خود دل میبندد و نماز و مناجات یاد میگیرد و مؤمن میشود و با دختر دائی خود ازدواج مینماید و همه چیز کامل میشود. سلطانعلی سه برادر به نام حسین، رجبعلی و مشهدی رضا که ملقب به مشهدی رضا پینه دوز بود، داشت. گیوهدوزی و تعمیر آن را آموخته بود و بسیار مردی خوب و نجیب بود. کلّ فامیل مسلمان این نازنین مؤمن، عاشق دلباخته او بودند و بسیار با برادرها و برادرزادهها مهربان بود حتی با عمو حسین شوهر عمه عذرا شریک رعیتی بودند. در جوانی رعیّت آقا فضل الله وجدانی بودند. هر دو برادر املاک را میکاشتند و نصف درآمد جهت مالک و نصف برای رعیتها بود. موقع محصول جمع نمودن و تقسیم نمودن، مالک همیشه حاضر بود. خدابیامرز وجدانی که مردی داغدیده بود، موقع تقسیم میگفت این قسمت مال من و این قسمت برای حسین باقر و این قسمت هم برای سلطانعلی باقر و آخر کار که مقداری مانده بود میگفت این هم مال بچههای حسین باقر باشد چون عیالوار بود و بچه زیاد داشت. سید حبیبالله هاشمی در محلّه پائین کروگان در سال 1300 چشم به جهان گشود. نام پدر سید عباس سید حبیب و نام مادر نرگس خانم فرزند کربلائی حسین، برادر حاجی اسماعیل و مشهدی علیاکبر از بزرگان جاسب بودند. نرگس خانم و قمر خانم هر دو عروس سید حبیبالله پدربزرگ سید حبیب میشوند. قمر خانم همسر سید عبدالله و نرگس خانم همسر دوم سید عباس میشود. نرگس خانم دارای دو اولاد به نامهای آغابیگم و سید حبیب میشود و سید یحیی و سید علی و سید حسن برادرهای ناتنی آنها بودهاند. نرگس خانم مسلمان خیلی مؤمن و نمازخوان و اهل زندگی بوده است. پدر سید حبیب یعنی سید عباس چون زمستانها در کرمان حلوائی شکر ریز در کاشان میرفته است به دین اهمیت نمیداده است ولی سید عبدالله که خیلی مردی باهوش و با اراده بوده است و به زن برادر خود میگوید اگر دوست داری بچههایت را به درس اخلاق بفرست. نرگس خانم مخالفتی نمیکند و این دو خواهر برادر به درس اخلاق میرفتهاند. حبیب الله زمانی در نوجوانی پدر خود را از دست داد و با راهنمائی دائیهایش به طهران آمد و در داروخانهها و شرکت داروئی در کنار صاحب کاری حکیم چند سال کار کرد . او از بچگی به قول خودش شیطان، با نمک و فرز بود. همیشه میگفت فلفل نبین چه ریزه بشکن ببین چه تیزه. چند سال کار میکرد و پول جمع مینمود و مقداری برای مادر به جاسب میفرستاد و مقداری خرج خوردن و کرایه خانه مینمود. او در منزل عمو نعمت یزدانی در چهارراه وثوق یک اطاق میگیرد و دو سال به سربازی میرود. وقتی از سربازی باز میگردد، شخصی که او را میشناخته و میداند او بهائی و آدم سالمی است او را به شهرداری میبرد و استخدام مینماید. با اینکه ایشان شش کلاس بیشتر سواد نداشت ولی مسئولیتهائی جهت پارکها به او میدادند و چندین پرسنل پارک زیر نظر او بودند. همیشه میگفت به کارگرها میگویم کارهایتان را درست انجام دهید و از زیر کار فرار نکنید. با شما رفیقم وگرنه عصبانی خواهم شد. مدیریت و ابهتی داشت که همه فرمانبر او بودند و از او راضی بودند. گوشهای از خاطرات سرکار خانم پریچهر یزدانی، آخرین فرزند آقای عبدالحسین یزدانی نوه محمد خلیل یزدانی و عمه نبات هوالله پروردگارا قلب صافی چون در عطا فرما. ع ع از زمانیکه چشم به جهان گشودم و پدر و مادرم را شناختم، به یاد دادم منزل ما در محلّه بالای کروگان جاسب منزلی بسیار بزرگ با چشم اندازی بسیار زیبا و دلنشین بود. مساحت خانه و باغچههای جلو و مجاور آن در حدود بیش از ۲۰۰۰ هزار متر و جنب حمام احبّای جاسب جلو منزل انواع درخت میوهها قرار داشت. از بچگی پدر و مادر مهربانم و گوهر خانم که اهل نراق بود، فقط و فقط هدفشان تعلیم و تربیت اولادها بود که با مردم جاسب مهربان باشیم و به همه احترام بگذاریم و به همه سلام کنیم و به همه محبّت داشته باشیم. پدرم میگفت به همسایگان مسلمان باید بیشتر محبّت کنیم تا بدانند آنها با ما فرقی ندارند و ما آنها را دوست داریم. غلام عباس شیرازی در سال 1328 در احمدآباد نراق چشم به جهان گشود. پدر او امیرخان شیرازی و مادرش شهربانو ناصری بود. در آحمدآباد در آغوش پدر و مادر زحمتکش رشد و نمو نمود و شش ساله که شد چون مدرسه نبود به کروگان جاسب نزد جوجون قمی خود یعنی مادر بزرگ مادریش آمد و مشغول درس خواندن بود. برای مادربزرگش آب از آب انبار میآورد و هیزم جهت گرم کردن تهیه میکرد. در کارها با مادربزرگ همکاری میکرد و درس هم میخواند و تابستانها پیش والدین در احمدآباد میرفت. از بچگی خیلی زرنگ و کاری بود و ششم ابتدایی را که خواند و پدرش هم به جاسب آمد با پدر و مادر در مزرعه سردیون مشغول کار و کشاورزی شد و بعد به طهران آمد و زود عاشق شد و اصرار نمود و با شریفه محمدی دختر آسید میرزا که دختری پخته و عاقل بود، ازدواج نمود و به طهران آمدند و با هر مشکلاتی بود لوازم منزل تهیه نمودند. خانمش قالی میبافت و خودش در چند مغازه کار کرد و مدّتی بعد که گواهی رانندگی گرفته بود، شوفر تاکسی شده بود و چند سالی هم نزد آقای فؤاد یزدان فر داماد آقای عنایتالله اعلائی کار کرد و او را بیمه کردند. ایشان پس از سالها توانست خانه کوچکی تهیه نماید و در آن با آرامش زندگی کند. غلام عباس میگفت من واقعاً غلام عباس هستم ولی غلام حضرت عبدالبهاء هستم که نامش عباس است و پدرش گفته بود تو باید خادم در راه او باشی. ایشان فرزند سید نساء آن چهره نورانی تابناک و سید عباس نصراللهی فرزند صدری که تا آخرالحیات حزب باد بود و هرگز دین و ایمان او معلوم نبود. در زمانیکه سید نساء آن زن دلیر و زیبا و خوش کلام و مهربان در قید حیات بود، سید عباس همسر او رفت و زنی ثروتمند از کاشان به خاطر املاک او در جاسب را گرفت و دارای یک پسر به نام مصطفی شد که در کاشان زندگی میکند و با هیچکس ارتباطی ندارد اما سید نساء بچهها را در آغوش خود پرورش داد مخصوصاً آقا فضل الله که اولاد آخری بود. البته ایشان چشمه بود که از خود هم آب داشت. این الفاظ ساده ما جاسبیها است. آقا فضل الله دو برادر از خود بزرگتر به نامهای فتحالله و یدالله داشت که خدا هر سه بیامرزد. آقا فضل الله از کودکی و نوجوانی عاشق کتاب و جلسات امری بود به حدّی محفوظات و زبانی شیوا داشت که در هر جمعی سخنان او همه را به وجد و طرب میآورد. ایشان تمام شرح حال زندگی و مشکلات و مصائب را با قلم شیوای خود مرقوم نموده است، قبل از اینکه مریض شود و به بیمارستان برود و صعود نماید. قلم عاجز است که در وصف چنین خادم برازنده ای، چنین کاتب باسواد و با علمی، با خط زیبا و بینظیری که داشت، کلامی نوشت. شرح مریضی و فوت و مراسم ایشان که باعث اثبات حقانیت امر نازنین و وحدت بین فامیل و اقوام و همشهریها بود این چنین است که مختصری می نویسیم. دو هفته قبل از سکته ایشان در منزل دامادش آقای منوچهر ناصری جلسه یادبودی به افتخار و یادبود جناب فتحالله ناصری منعقد بود و ایشان هم تشریف داشتند. بسیار صحبتهای شیرین و نصایح مشفقانهای داشتند که به جمع حاضر نمودند و همه لذّت بردند. از دنیای بیوفا و محبت جمیع بشر و اتحاد بین فرزندان مطالبی بیان نمودند که به قلب هر انسانی آگاه میشد که ندائی از رفتن از این عالم را سر میدهد و در شعرها و نوشتهها و صحبتهایش تذکّر میداد که وقت رفتن است. رحمت الله سومین فرزند محمد خلیل یزدانی و عمه نبات در تاریخ 1286 شمسی در قریه کروگان جاسب در محلّه بالا به دنیا آمد و در مدّت کوتاهی نزد آقای فردوسی سواد یاد گرفت و با برادران و پدر بزرگوارش به کشاورزی مشغول بود و مادرش عمه نبات که قابله ماهری بود، خدمت را به خلق جاسب تمام کرده بود. زنی بسیار نورانی و مهربان و نجیب بود روحش شاد. بعد از فوت عمه نبات مادر آقای یزدانی پدرش تنها بود و در ورودی درب خانه اطاقی بود که محمد خلیل آخر عمر آنجا بود و شبی اعضای محفل را طلب میکند که بنده عمرم به پایان رسیده است و نفت چراغ تمام شده است و همان شب وداع نمود و با آداب روحانی و بهائی او را به خاک سپردند. رحمت الله در سال 1310 با خانم شمسی اعلائی فرزند کاظم علی و قدسیه خانم ازدواج مینماید و صاحب 8 اولاد میشود که دو نفر از آنها در کودکی فوت مینمایند و افسر خانم که متولد 1314 میباشد، اولین اولاد اوست و با پسر عمویش مرحوم حبیب الله یزدانی ازدواج مینماید. چون بچه سال بودند و توافق و محبّتی نبود، شکست خورده و به خانه پدر برمیگردد و بعد از چهار سال با اسماعیل اسماعیلی ازدواج مینماید و ثمره ازدواج او 4 اولاد میباشد. آقای بهرام یزدانی فرزند سوم آقای رحمتالله یزدانی و شمسی خانم اعلائی بود که در سال 1321 در کروگان جاسب چشم بر جهان گشود. شرق جاسب کوی سلالت و ولیجا و گورو و غرب کوی بونخو، شمال کوه بقله سیاه و جنوب کوه اول نراق و ازنا را مشاهده نمود و در آغوش مادر پرورش یافت و با برادر خود نورالله و پسر عموهایش قدرت الله و امین الله یزدانی و عزت الله یزدانی که در جوانی صعود مینماید، با راهنمائی پدرانشان دو باغ درست کردند. هر باغی در حدود بیش از هزار متر بود و دیواری دور آن گذاشتند و دربی و قفلی باغها مجاور یکدیگر قرار داشتند و ظرف سه سال باغها به بار نشست و مقدار زیادی انگور و میوه و بادام داشت. این باغها که از ثمر زحمت این جوانان برومند به دست آمده بود تا سالهای قبل از انقلاب معروف و مشهور بودند که بعد در اثر خشکسالی و بیصاحبی فقط ته دیوار آنها و جای آن خشک و لم یزرع باقی مانده است. البته روبروی آنها باغ معتقدی باغ ناصری نجات الله و باغهای دیگر در روی گدار گله که به نام روحانی و فروغی و سید هدایت بود، قرار داشت و باغ سید هدایت و فروغی قدرتی درخت دارند. آقای فتح الله ناصری فرزند محمد علی ناصری و نقلی خانم (دختر عبدالحسین یزدانی) می باشد. ایشان در سال 1300 شمسی در کروگان جاسب چشم به جهان گشود و نقلی خانم در سال 1307 به دنیا آمد و در سال 1323 ازدواج نمودند. فتح الله ناصری در بچگی در جاسب در آغوش پدر و مادر پرورش یافت و به همراه پدر و کلّ اعضای خانواده به احمدآباد نراق جهت مهاجرت تشریف بردند، متأسفانه در احمدآباد مدرسهای نبود که او برای کسب علم به آنجا مراجعه کند ولی با این حال او نزد پدر محبوب خود استقامت و پایداری در ایمان را خوب آموخته بود. در مزرعهای در احمد آباد نراق که چند خانوار زندگی میکردند به پرورش کشاورزی و دام دارای و مرغ و خروس میپرداختند و امرار معاش میکردند. آقای ناصری قد بلند و هیکل بسیار قوی داشت و بسیار با دل و جرأت بود و از هیچ چیز ترسی نداشت و دراحمدآباد و نراق به شجاعت و قوی بودن و پشت کار معروف بود. فتح الله ناصری در 18 تا 20 سالگی به خدمت سربازی میرود و دلاورانه به مرز و بوم خود خدمت میکند. از سربازی که باز میگردد، در اوایل سال 1323 ازدواج میکند و عروس خانم که نامش نقلی بود را به آن ولایت میبرد. نقلی خانم هم دختری زحمتکش و فعال و قالی بافی هنرمند بود و دوش تا دوش همسرش بکار مشغول میشود.این دو عزیز نه(۹) اولاد که بعداً شرح خواهم داد، تحویل اجتماع میدهد که همگی در ظلّ سدره عنايت الهی ساکن و مستريح میباشند. شرح حال بزرگواری به نام عنایتالله اعلائی فرزند محمد کاظم اعلائی و قدسیه خانم در تاریخ فروردین 1306 شمسی در کروگان جاسب متولد گردید و در تاریخ مراد 1332 با خانم حوریّه اسماعیلی که به عزت خانم معروف بوده و هست، ازدواج مینمایند. عزّت خانم متولد سال 1313 که نام پدر عزیزالله و نام مادر سلطان خانم بود. ثمره ازدواج آنها چهار شیرزن تاریخ بودند. اولین فرزند آنها پریوش خانم که متولد 1335 بود و همسر او دیوید که در ونکوور کانادا سکونت دارند. دومین اولاد آنها مهوش خانم که متولد 1336 بود و در سال 1358 با آقای جمال منزوی اهل فتح آباد کاشان ازدواج نمود و ثمره ازدواج آنها سه اولاد به نامهای رامونا، رامتین و رامین میباشد. سومین اولاد مرحوم شهلا اعلائی که متولد 1339 بود و با آقای شهروز شمسی پور اهل سیسان و مهاجر زرنان ازدواج نمود و ثمره ازدواج آنها 2 پسر به نامهای شایان و شاهین میباشد. چهارمین اولاد آنها ویدا اعلائی که متولد 1343 بود و با آقای فؤاد یزدان فر در سال 1365 ازدواج مینماید و ثمره ازدواج آنها دو اولاد به نامهای فرانک و روشنک میباشد. جناب محمود محمودی فرزند جناب دکتر فتح الله محمودی بود که از حین ولادت تا سن ده سالگی در قریه کروگان جاسب در آغوش والدین خود پرورش یافته و بعد عموی ایشان جناب عباس محمودی او را برای تحصیل به کاشان آورد که در مدرسه وحدت بشر درس بخواند. در آن اوقات جناب عباس محمودی در کاشان در مدرسه وحدت بشر مشغول و مدیر مسؤول مدرسه بوده و با نصرالله محمودی و عمّه سلطان خانم محمودی باهم در یک خانه زندگی می کردند. لهذا محمود محمودی را در مدرسه و در خانه توجّه کرده و به درسهایش رسیدگی میکردند تا این که در سال یک هزار و سیصد و سیزده شمسی در ماه آذر مدرسه وحدت بشر به دستور دولت وقت ایران (رضا شاه) بسته شد. از این رو محمود محمودی به جاسب مراجعت کرد. جناب عبّاس محمودی از کاشان به طهران رفته و از سال یک هزار و سیصد و چهارده تا یک هزار و سیصد و نوزده شمسی بیشتر اوقات در طهران بود و لهذا محمود محمودی از جاسب به طهران آمد و جناب عبّاس محمودی ایشان را برای فرا گرفتن فن رانندگی و مکانیکی اتومبیل در کارخانه مکانیکی شخصی از ارامنه می گذارند و مشغول کار می شود. از جمله نفوس نفیسه ملکوتی جناب دکتر فتح الله محمودی فرزند جناب میرزا محمود وادقانی و بیگم ناز خانم وادقانی است که در سال یکهزار و دویست و شصت شمسی متولد شده و در آغوش والدین خود پرورش یافته و مقدمات فارسی و عربی و دینی و اخلاقی را از والدین خود فرا گرفته و پس از بلوغ از وادقان به طهران رفته و در داروخانه جناب میرزا عبدالله صحیح فروش و آقا میرزا غلامعلی دواچی چند سال مشغول کار شد و در ضمن داروفروشی طبابت را نیز فرا گرفت و بعد از طهران به وادقان آمد و در کاشان با دختر عمه خود فرهنگ خانم ازدواج کرد. او در کاشان مشغول داروفروشی و طبابت شد و بعد از کاشان به وادقان و نراق و جاسب رفت و در قریه کروگان جاسب سکونت نمود و مشغول طبابت شد و از اقتران با فرهنگ خانم دو پسر و چهار دختر به وجود آمده است. آقای امجدی در روستای کروگان جاسب در خانوادهای به دنیا آمد که مادر مهرپرورش شیرزن تاریخ وجیهه خانم دختر جناب محمد علی ناصری و پدرش سیدرضا امجدی که اسماً مسلمان بود ولی مادرش مؤمنی به نام، خانهدار، مخلص درگاه حق، باشخصیت، باوقار و باوفا بود. اقدس خانم همسرش در سال 1304 در جاسب چشم به جهان گشود و در خانواده بسیار مؤمن نشو و نما نمود. مادرش عزت خانم خاله روحانیها و جمالی ها و مهاجریها بود. پدرش اسدالله یزدانی فرزند مشهدی حسنعلی مثل پدر و برادرانش عاشق جمال مبارک و حضرت عبدالبهاء بود و بسیار اشعار و الواح و آثار امری از حفظ بود. برادر بزرگتر او را پدرش به وسیله جناب ابن ابهر حضور حضرت عبدالبهاء میفرستند. چند سالی خادمی برازنده در حضور مولایش بود و بعد او را خدمت جناب ابن ابهر میفرستد که در هر نقطه که او برای تبلیغ امر تشریف میبردند، در حضور ایشان بودند و حضرت عبدالبهاء به خاطر آغلامعلی چند الواح نازل میفرمایند که در حق کلّ خانواده ایشان هم دعا شده است. این افتخاری برای اقدس خانم و فامیل یزدانیها است. جناب ابن ابهر در منزل مشهدی حسنعلی و پسرانش در جاسب بعد از اینکه بابی بودند همه را آگاه و ارشاد و راهنمایی مینمایند و به ظهور کلّی حضرت بهاءالله ارج مینهند و جمع کثیری با ایمان کامل و یقین ثابت و راسخ و پایدار تاکنون بوده و هستند. آقای لطفالله خوشفکران فرزند محمد نصیر و زهرا خانم با قدسیّه خانم دختر ارشد آقای عبدالحسین یزدانی در جاسب ازدواج مینماید و خداوند حکمتش چنین بود که دارای اولاد نشوند. ولی هرگز خم به ابرو نیاوردند و میگفتند تقدیر و سرنوشت ما این چنین بوده است، هر کس اولاد دارد، اولاد آنها اولاد ما هستند. آقای خوشفکران دارای یک خواهر به نام بهیّه خانم بود که همسر سید یحیی هاشمی میشود. قدسیّه خانم و آقای خوشفکران در چهارراه عباسی چندین سال منزل میرزا نعمتالله ساکن بودند و در آن محل به خوش نامی معروف بودند. آقای خوشفکران و قدسیّه خانم از اُبُهت خاص برخوردار بودند. همیشه به جوانان نصیحت میکردند که بهائی یعنی جامع جمیع کمالات انسانی و فقط به حرف نیست باید عمل داشته باشیم. تمیز باشیم، با ادب باشیم و به بزرگترها احترام بگذاریم. آقاى فتح اله وجدانى در تاريخ ١٥ جون ٢٠١٧ درسن٩٩سالگي در كانادا صعود نمودند ديروز مراسم تشييع برگزار شد و ایشان دركنار همسر مهربانشان ایران خانم محمودی در آرامگاه ابدى قرار گرفتند. روح این عزیز روحانی شاد و قرین رحمت حضرت یزدان شرح مختصری از زندگی ایشان فتح الله وجداني فرزند فضل الله و حاجیه خانم در سال١٢٩٧شمسى در كروگان جاسب متولد شده اند پدرش از فرزندان زين العابدين بود زين العابدين اولين فردى از اين خاندان بود كه به امر بديع دیانت بهایی مؤمن شد. مادرشان حاجيه خانم خواهر عبدالرزاق از مؤمنين جاسب بود. دوران طفوليت و نوجوانى را در جاسب گذرانده و پس از اتمام دوران نظام وظيفه با ايران محمودى فرزند دكتر فتح الله محمودى و فرهنگ خانم ازدواج نموده که ثمره اين ازدواج روحانی شش فرزند شامل چهار دختر و دو پسر ميباشد كه همگى در ظل امر الهی ساکن هستند. نام های شش فرزند ایشان عبارت است از: ۱-توران (شهين ) ٢- پوراندخت ٣- روحانيه ٤- عطاألله ٥- احسان الله ٦- ژاله جناب ضیاءالله مهاجر، پسر سوم محمدتقی بزرگ خاندان مهاجریها بود. تقریباً دو سال قبل از صعود جمال مبارک در سال 1270 شمسی به دنیا میآید و چهار سال بعد از فتنه 1357 صعود میکند. او فردی بسیار بذلهگو و خوشرو و قد بلند و رشید بود. از همه برادرها بیشتر عمر کرد و با فاطمه نساء خانم دختر دائی علی اکبر ازدواج نمود و حاصل این ازدواج 7 پسر بود که پسر اوّل بدیعالله در جوانی در جاسب فوت میکند. در کروگان و احمد آباد نراق (کلنگه) بیشتر به همراه محمدعلی ناصری و علی نراقی و امیر شیرازی مشغول به کشاورزی بود. زمانی هم در مزرعه کوئه که از وسقونقانیها اجاره کرده بود، کار میکرد و در کار کشاورزی درجه یک بود. همه میگفتند که اگر از لحاظ بدنی سالم بود، اعجوبه دوران میشد. 1- خاطرات جناب ضیاءالله مهاجر جاسبی به قلم وبسایت سیارون 2- خاطرات شخصی و شفاهی جناب ضیاءالله مهاجر جاسبی در سال 1977 در سن نزدیک به 90 سالگی در شهر طوس 3- مختصری از زندگینامه آقای ضیاءالله مهاجر جاسبی به قلم ماهرخ رزاقی درخشندگان و امرالله رزاقی 4- شجره نامه ضیاءالله مهاجر 5- وضعیت گلستان جاوید گرگان محل دفن ضیاء الله مهاجر جناب دکتر حشمتالله روحانی در سال 1310 شمسی در نجف آباد اصفهان در خانوادهای مؤمن و خدوم دیده به این جهان گشود. پدر بزرگوارش یدالله و مادر والا گهرش طلعت وی را در ظلّ تربیت روحانی خویش پرورش دادند و برای امر مبارک سربازی فداکار تربیت نمودند. این نفس جلیل تحصیلات عالیّه خود را در رشته پزشکی که به فرموده جمال مبارک اشرف علوم است با موفقیّت به پایان رسانید و به درجه دکترا نائل گردید و مدارج ترقیّات اداری خویش را دررشته تحصیلی خود طیّ نمود و به ریاست درمانگاه سازمان تأمین اجتماعی کرج و سپس به ریاست درمانگاه شهر ری و متعاقباً به ریاست پلی کلینیک کوروش کبیر در شمیران طهران منصوب گردید. در تمام دوران خدمات صادقانه خود در پستهای دولتی و پزشکی مورد توجّه و علاقه و تمجید و احترام همکاران و بیماران قرار داشت. در اسفار خویش به بیماران محلّی رسیدگی میکرد و به نیازمندان داروی مجّانی پخش مینمود که خدمات انسانی او شایان بسی تقدیر و تمجید میگردید. در سال 1310 شمسی اوایل دوره سلطنت رضا شاه پهلوی بود که صنعت چرم سازی هم مانند دیگر صنایع رو به گسترش و پیشرفت بود از این رو رضا شاه برای اینکه تولیدات چرم در داخل کشور صورت بگیرد و ارز به کشور های خارجی برای واردات چرم نرود و تولید داخلی رونق بگیرد دستور ساخت کارخانه ای برای تولیدات چرم در داخل کشور را صادر نمود. از این رو شرکتی سهامی به نام تولیدات چرم خسروی داير شد که اکثر سهامداران آن تجار آذربایجان و بزرگان دامداری ایران بودند. دفتر مرکزی این شرکت در سبزه میدان تهران که به بازار معروف بود قرار داشت. لطف الله مهاجر جاسبی که در واردات چرم به ایران فعالیت داشت و بسیار در این زمینه موفق بود بعد از افتتاح شرکت چرم خسروی در این شرکت به عنوان مدیر فروش استخدام شد. در این میان افراد بسیاری مغازه های چرم فروشی باز کرده و نمایندگی فروش این کارخانه را گرفتند و محصولات را در بازار به کفاش ها و کیف ساز ها و دیگر افراد میفروختند. بعد از گذشت چند سال لطف الله مهاجر جاسبی استعفا داده . خود شرکتی تاسیس نمود و به فروش چرم جات پرداخت. شکر الله شریفی اهل نراق بود ایشان در سن جوانی به احمد آباد کلنگه، آبادی میرزا احمد خان نراقی میرود. او بسیار مرد ساده، بی آلایش، خوش برخورد و خوش قلبی بود و چون اغلب زارعین آن دیار از بهاییان جاسب بودند بواسطه این خوش قلبی با آنها آشنا شده و به گفتگو مینشیند و بعد از مدتی بهایی میشود از آن جمله محمد علی ناصری و ضیاء الله مهاجر بودند که به واسطه ایشان شکرالله به امر مبارک حضرت بها الله مومن گردیدند. بعد از مدتی این آبادی با بحران کم آبی مواجه می شود از این رو ناچارا اغلب زارعین محل را ترک کرده و به کروگان جاسب میروند و در آنجا مشغول کشاورزی و زراعت میگردند. شکر الله شریفی دو برادر دیگر داشت به نام حسن بهزاد و بابا علی بهزاد که بابا علی کارگر کاشفی بود و هر دو بسیار افراد محترم و خوبی بودند و با بهایی ها هم محب و دوست بودند از این خاطر نام آنها را نیز در قسمت نفوس محب و بی آزار جاسب در وبسایت آورده ایم. |
مدیردر این قسمت می پردازیم به ذکر سرگذشت بهاییان و شخصیت های گذشته و حال جاسب که در جای جای ایران و جهان در گذشته و حال زیسته اند و به خدمت پرداخته اند آرشیو مطالب
October 2023
دسته بندی ها
All
|