ای قوم به حج رفته کجایید کجایید --- معشوق همین جاست بیایید بیایید “در قرون اولیه پس از ظهور اسلام محمدی، علماء و روحانیون پاکدل و حقیقت پرست و بسیاری از مسلمانان متقی و پرهیزکار، قرآن را با خلوص نیت مطالعه میکردند، و در درک معانی سعی بلیغ داشتند. آنان به قرآن، فهرست ها نوشتند و نام آنرا کشف الآیات و کشف المطالب گذاردند. یک نمونه از این کشف الآیات و کشف المطالب (( قرآن کریم بخط طاهر خوشنویس چاپ کتابفروشی علمیه اسلامیه)) است که شامل هجده باب میباشد. باب دهم فصل شانزدهم در رابطه با اعتقاد به روز هزار ساله و قیام دولت حقه ، اعتقاد راستین امت اسلام و بخصوص شیعه در آن بوده و هست که قائم آل محمد با کتاب جدید و دین جدید در راس هزار سال قمری ظهور خواهد فرمود. در باره این اعتقاد کتابها نوشته اند و حدیث ها گرد آورده اند"[1].
يُدَبِّرُ الْأَمْرَ مِنَ السَّمَاءِ إِلَى الْأَرْضِ ثُمَّ يَعْرُجُ إِلَيْهِ فِي يَوْمٍ كَانَ مِقْدَارُهُ أَلْفَ سَنَةٍ مِّمَّا تَعُدُّونَ ( آیه ۳ سوره سجده) یعنی، اوست که امر عالم را از آسمان تا زمین تدبیر می کند سپس در روزیکه مقدارش به حساب شما بندگان هزار سال است باز به سوی خود بالا می برد.
يُدَبِّرُ الْأَمْرَ مِنَ السَّمَاءِ إِلَى الْأَرْضِ ثُمَّ يَعْرُجُ إِلَيْهِ فِي يَوْمٍ كَانَ مِقْدَارُهُ أَلْفَ سَنَةٍ مِّمَّا تَعُدُّونَ ( آیه ۳ سوره سجده) یعنی، اوست که امر عالم را از آسمان تا زمین تدبیر می کند سپس در روزیکه مقدارش به حساب شما بندگان هزار سال است باز به سوی خود بالا می برد.
وَيَسْتَعْجِلُونَكَ بِالْعَذَابِ وَلَن يُخْلِفَ اللَّهُ وَعْدَهُ وَإِنَّ يَوْماً عِندَ رَبِّكَ كَأَلْفِ سَنَةٍ مِّمَّا تَعُدُّونَ ( آیه ۴۷ سوره حج) یعنی، ایرسول ما آن کافران به سخریه از تو تعجیل در عذاب می کنند و هرگز وعده خدا خلاف نخواهد شد و همانا روز نزد خدا چون هزار سال به حساب شماست.
وَمَا أَرْسَلْنَاكَ إِلَّا كَافَّةً لِّلنَّاسِ بَشِيراً وَنَذِيراً وَلَكِنَّ أَكْثَرَ النَّاسِ لَا يَعْلَمُونَ. وَيَقُولُونَ مَتَى هَذَا الْوَعْدُ إِن كُنتُمْ صَادِقِينَ. قُل لَّكُم مِّيعَادُ يَوْمٍ لَّا تَسْتَأْخِرُونَ عَنْهُ سَاعَةً وَلَا تَسْتَقْدِمُونَ ( آیات ۲۸ – ۳۰ سوره سبا) یعنی، ما تو را نفرستادیم جز آنکه تمام مردمان را بشارت دهی و انزار نمایی ولکن اکثر مردمان نمی دانند و می گویند این وعده کی خواهد بود اگر راست می گویید. بگو وعده شما یک روز (هزار سال) است که ساعتی جلو و عقب نخواهد شد.
در حاشیه قرآن کریم با تجوید و ترجمه تفسیر آقای محمد کاظم معزی، بخط طاهر خوشنویس ذکر شده است که: " یرثها عبادی - از امام ابی جعفر باقر علیه السلام است که مقصود از این بندگان(بندگان صالح)، یاران مهدی موعود است، عجل الله تعالی فرجه در آخر الزمان. و دلیل صحت این خبر روایتی است که عامه و خاصه (تمام فرق اسلام از شیعه و سنی) بر نقل آن اتفاق کردند. که پیغمبر گفت: اگر نماند از دنیا مگر یکروز – همانا خدای چندان درازش گرداند و بکشد تا برانگیزاند مرد صالحی از اهل بیتم، که زمین را از داد بیاکند از پس آنکه آکنده باشد از جور و ستم...انتهی"[2].
و در آیه ۳۴ سوره اعراف آمده است: وَ لِكُلِّ أُمَّةٍ أَجَلٌ فَإِذَا جَاء أَجَلُهُمْ لاَ يَسْتَأْخِرُونَ سَاعَةً وَلاَ يَسْتَقْدِمُونَ (هر قومی را اجل و دوره معینی است که چون فرا رسد لحظه ای مقدم و موخر نتوانند کرد). در تفسیر آیه لِكُلِّ أُمَّةٍ أَجَلٌ ، در مبحث ۶۵ کتاب الیواقیت و الجواهر عبدالوهاب شعرانی مذکور است که، پیغمبر اکرم در مورد اجل اسلام فرمودند: ان صلحت امتی فلها یوم و ان فسدت فلها نصف یوم و ان یوما عند ربک کالف سنة مما تعدون (اگر امت من صالح و نیکوکار باشند اجل و مدت ایشان یک روز است و اگر فاسد و بدکار باشند نصف روز که همانا روز در نزد خدا هزار سال است). همچنین در صفحه ۲۸۷ جلد اول نجم الثاقب میرزا حسین طبرسی نوری آمده است: " شیخ تقی الدین بن ابی المنصور در عقیده خود گفته: ... رسول خدا (ص) امت خود را به قول خود (وعده کرده) که: " اگر امت من صالح شد، پس برای ایشان روزی است و اگر فاسد شد برای ایشان نصف روز است"؛ یعنی از ایام پروردگار که اشاره شد به آن، در قول خداوند عز و جل:( و َإِنَّ يَوْماً عِندَ رَبِّكَ كَأَلْفِ سَنَةٍ مِّمَّا تَعُدُّونَ)"[3].
و در ترجمه جلد سیزدهم بحار الانوار توسط مرحوم حسن بن محمد ولی ارومیه رحمة الله علیه (انتشارات جاویدان)، در صفحه ۴۹ مذکور است: در عیون اخبار رضا از عبدالله بن محمد صائغ او از محمد بن سعید او از حسن بن علی او از ولید بن مسلم او از صفوان بن عمر و او از شریح بن عبید او از عمر و بکائی او از کعب الاخبار روایت کرده او در خصوص خلفا گفته که ایشان دوازده نفرند زمانی که ایشان رفتند و طبقه صالحه آمدند خدا عمرهای ایشان را طولانی میکند چنین وعده کرده است خدای تعالی به این امت بعد ازآن ابن عباس این آیه را خواند " وَعَدَ اللَّهُ الَّذِينَ آمَنُوا مِنكُمْ وَعَمِلُوا الصَّالِحَاتِ لَيَسْتَخْلِفَنَّهُم فِي الْأَرْضِ كَمَا اسْتَخْلَفَ الَّذِينَ مِن قَبْلِهِمْ (سوره نور، ۵۵)" راوی گوید که مثل این را خدای تعالی درباره بنی اسرائیل کرد و بر خدا گران و مشکل نیست که این امت را در یک روز یا در نصف روز جمع بکند بعد از آن خواند " وَإِنَّ يَوْماً عِندَ رَبِّكَ كَأَلْفِ سَنَةٍ مِّمَّا تَعُدُّونَ ".
ابن عربی نیز از قول حضرت رسول (ص) این روایت را نقل میکند: " قال سيدنا رسول اللّه صلى اللّه عليه وسلم: إن صاحت أمتي فلها يوم وإن فسدت فلها نصف يوم واليوم رباني فإن أيام الرب كل يوم ألف سنة مما يعد بخلاف أيام اللّه..."[4].
و شیخ تقی الدین ابن منصور در عقاید این حدیث را بیان میکند: قال الشيخ تقي الدين بن أبي منصور في عقيدته: " وكل هذه الآيات تقع في المائة الأخيرة من اليوم الذي وعد به رسول الله صلى الله عليه وآله وسلّم أمته بقوله: إنْ صلحت أمتي فلها يوم، وإنْ فسدت فلها نصف يوم. يعني من ايام الرب المشار اليها بقوله تعالى: { وإنَّ يوماً عند ربّك كألفِ سنة مما تعدون }"[5].
عطار نیشابوری، در تفسیر آیه ۳ سوره سجده، اللَّهُ الَّذِي خَلَقَ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضَ وَمَا بَيْنَهُمَا فِي سِتَّةِ أَيَّامٍ ثُمَّ اسْتَوَى عَلَى الْعَرْشِ (خداست کسیکه آفرید آسمانها و زمین را و آنچه مابین آن دو است در شش روز پس مستولی شد بر عرش) میفرماید:
به قرآن این چنین فرمود داور تو تا دینش بدانی ای برادر
که عالم را به شش روز آفریدم محمد را به عالم بر گزیدم
بود عالم حقیقت عالم دین چنین دارم ز پیر راه تلقین
بود شش روز دور شش پیمبر مرا تعلیم قرآن گشت یاور
ولیکن روز دین سال هزار است بین ترتیب عالم را مدار است
چو گردد شش هزاران سال آخر شود قائم مقام خلق ظاهر
شاعر بزرگ حکیم نظامی گنجوی که در سال پانصد و هفتاد که مقارن نصف یوم بوده منظومه مخزن الاسرار را سروده گمان میکرده که اجل امت اسلام و ظهور حضرت قائم طبق حدیث، ان صلحت امتی فلها یوم و ان فسدت فلها نصف یوم و ان یوما عند ربک کالف سنة مما تعدون، در نصف یوم باید باشد. اینست که در کتاب مخزن الاسرار بهمین مناسبت اشعاری سروده که چند بیت آن نقل می شود:
ای مدنی برقع و مکی نقاب سایه نشین چند بود آفتاب
منتظران را بلب آمد نفس ای ز تو فریاد بفریاد رس
سوی عجم ران منشین در عرب زرده روز اینک و شبدیز شب
ملک بر آرای و جهان تازه کن هر دو جهان را پر از آوازه کن
سکه تو زن تا امرا کم زنند خطبه تو خوان تا خطبا دم زنند
باز کش این مسند از آسودگان غسل ده این منبر از آلودگان
خانه غولند بپردازشان در غله دان عدم اندازشان
ما همه جسمیم بیا جان تو باش ما همه موریم سلیمان تو باش
از طرفی رخنه دین میکنند وز دگر اطراف کمین میکنند
خیز و بفرمای سرافیل را تا بدمد این دو سه قندیل را
خلوتی پرده اسرار شو ما همه خفتیم تو بیدار شو
" پانصد و هفتاد بس ایام خواب "
" روز بلند است بمجلس شتاب "
(یعنی، پانصد و هفتاد سال مقارن نصف یوم میباشد، پس ایام غیبت بس است چون یک روز( که هزار سال است) بلند میباشد بظهورت شتاب کن).
همچنین، شیخ جلال الدین سیوطی در صفحه ۳۷۹ اشعة اللمعات میفرماید:" که بعضی از علماء وقت فتوا دادند که در مائه عاشر (یعنی سنه دهم که می شود هزار سال) خروج مهدی و دجال و نزول عیسی و وقوع دیگر علامات قیامت واقع گردد".
جوهری در صفحه ۴۱۸ کتاب طوفان البکاء، از علم نجوم سال ظهور را بدست آورده و می گوید وقتی کواکب به خانه های خود رفتند همان سال ظهور است، به عبارتی اهل زیج گویند هفت شاه که هفت کواکبند دو مرتبه به اتفاق به خانه های خویش داخل شدند هر مرتبه آشوب عظیمی در عالم برپاشد. یک مرتبه سالی که طوفان نوح شد و مرتبه ثانی سالی که مظلوم کربلا جناب سید الشهداء در صحرای کربلا به درجه رفیع شهادت رسید و در سنه هزار و دویست و پنجاه و شش نیز کواکب به خانه های خود داخل خواهند شد و عجیب تر از ظهور آن حضرت به نظر نمی رسد. ایضا در همان صفحه از مأخذ فوق آمده است: قولی دیگر از سید عظیم الشأن فاضلی شنیدم که کتابی بسیار کهنه در ولایتی به هم رسیده و احادیث غریبه بسیار استکتاب شده است، از آن جمله حدیثی در وی دیده اند که عمر حضرت صاحب چون به هزار می رسد ظهور خواهد نمود العلم و عند الله. و باز در همان صفحه آمده است: باز مصنف گوید که شخصی از سیاحان روزی مرا ملاقات نموده بشارت داد که به یک واسطه از قول ابوالادیان تا حال هست و تا قیامت خواهد بود شنیدم که عمر قائم که به هزار می رسد ظهور می نماید.
شیخ حسین اخلاطی اشعاری دارد که سال ظهور را تعیین نموده است :
یجئ رب لکم فی النشأتین لیحی الدین بعد الرا و غین
یعنی کسی که رب شما در دو عالم است بعد از را و غین ظهور خواهد نمود تا دین را احیا کند.
طبق حروف ابجد: را ۲۰۰ سال و غین ۱۰۰۰ سال است، یعنی بعد از ۱۲۰۰ ظاهر می شود.
علّامه ناظم الاسلام در کتاب علائم الظهور للمهدی الموعود در مورد دوره هزار ساله چنین استنباط نموده که دوره اول یعنی دوره تدبیر مربوط به قسمت اول سوره سجده، یدبر الامر، است که از زمان هجرت تا انتهای غیبت صغری یعنی سال ۳۳۰ خواهد بود و دوره دوم که هزار سال باید طول بکشد از غیبت صغری تا ظهور حضرت مهدی است که مجموعا (۱۳۳۰=۱۰۰۰+۳۳۰) ۱۳۳۰ خواهد بود. این عالم بزرگ اسلامی بعد از این احتساب اینگونه نتیجه گیری نموده که ان شاءالله در سال ۱۳۳۰ چشم همه ما به جمال امام زمان روشن خواهد شد. ( استدلال بهائیان و این عالم اسلامی مشابه هم می باشند.تفاوت فقط دراین است که چون بهائیان غیبت صغری را قبول ندارند انتهای دوره تدبیر را فوت امام حسن عسگری یعنی سال ۲۶۰ هجری حساب نموده اند لذا ۲۶۰ را به ۱۰۰۰ جمع می کنند و ۱۲۶۰ را سال ظهور می دانند)
در نتیجه لازم به ذکر است که، بر اساس علم آمار و احتمالات عقلاً صحیح نمی باشد که روایات زیادی تصادفا باهم موافق آیند; بنابراین، کثرت این اخبار که همه وجه مشترک دارند به آنها حالت تواتر می دهد و کلیت موضوع به خاطر کثرت این روایات اثبات می شود.
ارتباط عدد ۱۰۰۰ و عدد ۱۲۶۰ در اسلام:
باری، قرآن کریم عدد ۱۰۰۰ را ۳ بار بشارت داده است ( سوره های سجده، حج، سبا). اما عدد ۱۲۶۰ بیانگر دوره کامل اسلام است، از ابتدای هجرت تا انتهای دوره امامان. عدد ۱۰۰۰ فقط درباره عصر تکوین است. این همان مطلبی است که محمد ناظم الاسلام به قرآن استناد نموده است.
عصر رسالت و امامت روی هم ۲۶۰ سال ( از هجرت تا فوت آخرین امام حاضر)
عصر تکوین و عروج ۱۰۰۰ سال ( انتهای دوره امام تا انتهای دوره اسلام و ظهور مهدی)
مجموع برابر است با ۱۲۶۰ سال و این برابر است با اظهار امر حضرت باب، که در دو ساعت و یازده دقیقه از شب پنجم جمادی الاولی سال ۱۲۶۰ هجری قمری واقع شد.
منابع
[1] گلگشتی در قرآن مجید، به قلم شهین احسان و دکتر پرویز روحانی، ۲۰۰۱ میلادی، ص ۷۶
[2] قرآن کریم با تجوید و ترجمه تفسیر آقای محمد کاظم معزی، بخط طاهر خوشنویس، انتشارات کتابفروشی علمیه اسلامی، صفحه ۲۰۰
[3] ثقة المحدثین حاج میرزا حسین طبرسی نوری، نجم الثاقب، تاریخ نشر ۱۳۸۴، جلد اول، صفحه ۲۸۷
[4] http://www.al-eman.com/Islamlib/viewchp.asp?BID=139&CID=205
[5] http://www.aqaed.com/shialib/books/all/najm1/najm1-24.html
-----
برگرفته از وبسایت آیین بهایی
http://aeenebahai.org/fa/node/633
وَمَا أَرْسَلْنَاكَ إِلَّا كَافَّةً لِّلنَّاسِ بَشِيراً وَنَذِيراً وَلَكِنَّ أَكْثَرَ النَّاسِ لَا يَعْلَمُونَ. وَيَقُولُونَ مَتَى هَذَا الْوَعْدُ إِن كُنتُمْ صَادِقِينَ. قُل لَّكُم مِّيعَادُ يَوْمٍ لَّا تَسْتَأْخِرُونَ عَنْهُ سَاعَةً وَلَا تَسْتَقْدِمُونَ ( آیات ۲۸ – ۳۰ سوره سبا) یعنی، ما تو را نفرستادیم جز آنکه تمام مردمان را بشارت دهی و انزار نمایی ولکن اکثر مردمان نمی دانند و می گویند این وعده کی خواهد بود اگر راست می گویید. بگو وعده شما یک روز (هزار سال) است که ساعتی جلو و عقب نخواهد شد.
در حاشیه قرآن کریم با تجوید و ترجمه تفسیر آقای محمد کاظم معزی، بخط طاهر خوشنویس ذکر شده است که: " یرثها عبادی - از امام ابی جعفر باقر علیه السلام است که مقصود از این بندگان(بندگان صالح)، یاران مهدی موعود است، عجل الله تعالی فرجه در آخر الزمان. و دلیل صحت این خبر روایتی است که عامه و خاصه (تمام فرق اسلام از شیعه و سنی) بر نقل آن اتفاق کردند. که پیغمبر گفت: اگر نماند از دنیا مگر یکروز – همانا خدای چندان درازش گرداند و بکشد تا برانگیزاند مرد صالحی از اهل بیتم، که زمین را از داد بیاکند از پس آنکه آکنده باشد از جور و ستم...انتهی"[2].
و در آیه ۳۴ سوره اعراف آمده است: وَ لِكُلِّ أُمَّةٍ أَجَلٌ فَإِذَا جَاء أَجَلُهُمْ لاَ يَسْتَأْخِرُونَ سَاعَةً وَلاَ يَسْتَقْدِمُونَ (هر قومی را اجل و دوره معینی است که چون فرا رسد لحظه ای مقدم و موخر نتوانند کرد). در تفسیر آیه لِكُلِّ أُمَّةٍ أَجَلٌ ، در مبحث ۶۵ کتاب الیواقیت و الجواهر عبدالوهاب شعرانی مذکور است که، پیغمبر اکرم در مورد اجل اسلام فرمودند: ان صلحت امتی فلها یوم و ان فسدت فلها نصف یوم و ان یوما عند ربک کالف سنة مما تعدون (اگر امت من صالح و نیکوکار باشند اجل و مدت ایشان یک روز است و اگر فاسد و بدکار باشند نصف روز که همانا روز در نزد خدا هزار سال است). همچنین در صفحه ۲۸۷ جلد اول نجم الثاقب میرزا حسین طبرسی نوری آمده است: " شیخ تقی الدین بن ابی المنصور در عقیده خود گفته: ... رسول خدا (ص) امت خود را به قول خود (وعده کرده) که: " اگر امت من صالح شد، پس برای ایشان روزی است و اگر فاسد شد برای ایشان نصف روز است"؛ یعنی از ایام پروردگار که اشاره شد به آن، در قول خداوند عز و جل:( و َإِنَّ يَوْماً عِندَ رَبِّكَ كَأَلْفِ سَنَةٍ مِّمَّا تَعُدُّونَ)"[3].
و در ترجمه جلد سیزدهم بحار الانوار توسط مرحوم حسن بن محمد ولی ارومیه رحمة الله علیه (انتشارات جاویدان)، در صفحه ۴۹ مذکور است: در عیون اخبار رضا از عبدالله بن محمد صائغ او از محمد بن سعید او از حسن بن علی او از ولید بن مسلم او از صفوان بن عمر و او از شریح بن عبید او از عمر و بکائی او از کعب الاخبار روایت کرده او در خصوص خلفا گفته که ایشان دوازده نفرند زمانی که ایشان رفتند و طبقه صالحه آمدند خدا عمرهای ایشان را طولانی میکند چنین وعده کرده است خدای تعالی به این امت بعد ازآن ابن عباس این آیه را خواند " وَعَدَ اللَّهُ الَّذِينَ آمَنُوا مِنكُمْ وَعَمِلُوا الصَّالِحَاتِ لَيَسْتَخْلِفَنَّهُم فِي الْأَرْضِ كَمَا اسْتَخْلَفَ الَّذِينَ مِن قَبْلِهِمْ (سوره نور، ۵۵)" راوی گوید که مثل این را خدای تعالی درباره بنی اسرائیل کرد و بر خدا گران و مشکل نیست که این امت را در یک روز یا در نصف روز جمع بکند بعد از آن خواند " وَإِنَّ يَوْماً عِندَ رَبِّكَ كَأَلْفِ سَنَةٍ مِّمَّا تَعُدُّونَ ".
ابن عربی نیز از قول حضرت رسول (ص) این روایت را نقل میکند: " قال سيدنا رسول اللّه صلى اللّه عليه وسلم: إن صاحت أمتي فلها يوم وإن فسدت فلها نصف يوم واليوم رباني فإن أيام الرب كل يوم ألف سنة مما يعد بخلاف أيام اللّه..."[4].
و شیخ تقی الدین ابن منصور در عقاید این حدیث را بیان میکند: قال الشيخ تقي الدين بن أبي منصور في عقيدته: " وكل هذه الآيات تقع في المائة الأخيرة من اليوم الذي وعد به رسول الله صلى الله عليه وآله وسلّم أمته بقوله: إنْ صلحت أمتي فلها يوم، وإنْ فسدت فلها نصف يوم. يعني من ايام الرب المشار اليها بقوله تعالى: { وإنَّ يوماً عند ربّك كألفِ سنة مما تعدون }"[5].
عطار نیشابوری، در تفسیر آیه ۳ سوره سجده، اللَّهُ الَّذِي خَلَقَ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضَ وَمَا بَيْنَهُمَا فِي سِتَّةِ أَيَّامٍ ثُمَّ اسْتَوَى عَلَى الْعَرْشِ (خداست کسیکه آفرید آسمانها و زمین را و آنچه مابین آن دو است در شش روز پس مستولی شد بر عرش) میفرماید:
به قرآن این چنین فرمود داور تو تا دینش بدانی ای برادر
که عالم را به شش روز آفریدم محمد را به عالم بر گزیدم
بود عالم حقیقت عالم دین چنین دارم ز پیر راه تلقین
بود شش روز دور شش پیمبر مرا تعلیم قرآن گشت یاور
ولیکن روز دین سال هزار است بین ترتیب عالم را مدار است
چو گردد شش هزاران سال آخر شود قائم مقام خلق ظاهر
شاعر بزرگ حکیم نظامی گنجوی که در سال پانصد و هفتاد که مقارن نصف یوم بوده منظومه مخزن الاسرار را سروده گمان میکرده که اجل امت اسلام و ظهور حضرت قائم طبق حدیث، ان صلحت امتی فلها یوم و ان فسدت فلها نصف یوم و ان یوما عند ربک کالف سنة مما تعدون، در نصف یوم باید باشد. اینست که در کتاب مخزن الاسرار بهمین مناسبت اشعاری سروده که چند بیت آن نقل می شود:
ای مدنی برقع و مکی نقاب سایه نشین چند بود آفتاب
منتظران را بلب آمد نفس ای ز تو فریاد بفریاد رس
سوی عجم ران منشین در عرب زرده روز اینک و شبدیز شب
ملک بر آرای و جهان تازه کن هر دو جهان را پر از آوازه کن
سکه تو زن تا امرا کم زنند خطبه تو خوان تا خطبا دم زنند
باز کش این مسند از آسودگان غسل ده این منبر از آلودگان
خانه غولند بپردازشان در غله دان عدم اندازشان
ما همه جسمیم بیا جان تو باش ما همه موریم سلیمان تو باش
از طرفی رخنه دین میکنند وز دگر اطراف کمین میکنند
خیز و بفرمای سرافیل را تا بدمد این دو سه قندیل را
خلوتی پرده اسرار شو ما همه خفتیم تو بیدار شو
" پانصد و هفتاد بس ایام خواب "
" روز بلند است بمجلس شتاب "
(یعنی، پانصد و هفتاد سال مقارن نصف یوم میباشد، پس ایام غیبت بس است چون یک روز( که هزار سال است) بلند میباشد بظهورت شتاب کن).
همچنین، شیخ جلال الدین سیوطی در صفحه ۳۷۹ اشعة اللمعات میفرماید:" که بعضی از علماء وقت فتوا دادند که در مائه عاشر (یعنی سنه دهم که می شود هزار سال) خروج مهدی و دجال و نزول عیسی و وقوع دیگر علامات قیامت واقع گردد".
جوهری در صفحه ۴۱۸ کتاب طوفان البکاء، از علم نجوم سال ظهور را بدست آورده و می گوید وقتی کواکب به خانه های خود رفتند همان سال ظهور است، به عبارتی اهل زیج گویند هفت شاه که هفت کواکبند دو مرتبه به اتفاق به خانه های خویش داخل شدند هر مرتبه آشوب عظیمی در عالم برپاشد. یک مرتبه سالی که طوفان نوح شد و مرتبه ثانی سالی که مظلوم کربلا جناب سید الشهداء در صحرای کربلا به درجه رفیع شهادت رسید و در سنه هزار و دویست و پنجاه و شش نیز کواکب به خانه های خود داخل خواهند شد و عجیب تر از ظهور آن حضرت به نظر نمی رسد. ایضا در همان صفحه از مأخذ فوق آمده است: قولی دیگر از سید عظیم الشأن فاضلی شنیدم که کتابی بسیار کهنه در ولایتی به هم رسیده و احادیث غریبه بسیار استکتاب شده است، از آن جمله حدیثی در وی دیده اند که عمر حضرت صاحب چون به هزار می رسد ظهور خواهد نمود العلم و عند الله. و باز در همان صفحه آمده است: باز مصنف گوید که شخصی از سیاحان روزی مرا ملاقات نموده بشارت داد که به یک واسطه از قول ابوالادیان تا حال هست و تا قیامت خواهد بود شنیدم که عمر قائم که به هزار می رسد ظهور می نماید.
شیخ حسین اخلاطی اشعاری دارد که سال ظهور را تعیین نموده است :
یجئ رب لکم فی النشأتین لیحی الدین بعد الرا و غین
یعنی کسی که رب شما در دو عالم است بعد از را و غین ظهور خواهد نمود تا دین را احیا کند.
طبق حروف ابجد: را ۲۰۰ سال و غین ۱۰۰۰ سال است، یعنی بعد از ۱۲۰۰ ظاهر می شود.
علّامه ناظم الاسلام در کتاب علائم الظهور للمهدی الموعود در مورد دوره هزار ساله چنین استنباط نموده که دوره اول یعنی دوره تدبیر مربوط به قسمت اول سوره سجده، یدبر الامر، است که از زمان هجرت تا انتهای غیبت صغری یعنی سال ۳۳۰ خواهد بود و دوره دوم که هزار سال باید طول بکشد از غیبت صغری تا ظهور حضرت مهدی است که مجموعا (۱۳۳۰=۱۰۰۰+۳۳۰) ۱۳۳۰ خواهد بود. این عالم بزرگ اسلامی بعد از این احتساب اینگونه نتیجه گیری نموده که ان شاءالله در سال ۱۳۳۰ چشم همه ما به جمال امام زمان روشن خواهد شد. ( استدلال بهائیان و این عالم اسلامی مشابه هم می باشند.تفاوت فقط دراین است که چون بهائیان غیبت صغری را قبول ندارند انتهای دوره تدبیر را فوت امام حسن عسگری یعنی سال ۲۶۰ هجری حساب نموده اند لذا ۲۶۰ را به ۱۰۰۰ جمع می کنند و ۱۲۶۰ را سال ظهور می دانند)
در نتیجه لازم به ذکر است که، بر اساس علم آمار و احتمالات عقلاً صحیح نمی باشد که روایات زیادی تصادفا باهم موافق آیند; بنابراین، کثرت این اخبار که همه وجه مشترک دارند به آنها حالت تواتر می دهد و کلیت موضوع به خاطر کثرت این روایات اثبات می شود.
ارتباط عدد ۱۰۰۰ و عدد ۱۲۶۰ در اسلام:
باری، قرآن کریم عدد ۱۰۰۰ را ۳ بار بشارت داده است ( سوره های سجده، حج، سبا). اما عدد ۱۲۶۰ بیانگر دوره کامل اسلام است، از ابتدای هجرت تا انتهای دوره امامان. عدد ۱۰۰۰ فقط درباره عصر تکوین است. این همان مطلبی است که محمد ناظم الاسلام به قرآن استناد نموده است.
عصر رسالت و امامت روی هم ۲۶۰ سال ( از هجرت تا فوت آخرین امام حاضر)
عصر تکوین و عروج ۱۰۰۰ سال ( انتهای دوره امام تا انتهای دوره اسلام و ظهور مهدی)
مجموع برابر است با ۱۲۶۰ سال و این برابر است با اظهار امر حضرت باب، که در دو ساعت و یازده دقیقه از شب پنجم جمادی الاولی سال ۱۲۶۰ هجری قمری واقع شد.
منابع
[1] گلگشتی در قرآن مجید، به قلم شهین احسان و دکتر پرویز روحانی، ۲۰۰۱ میلادی، ص ۷۶
[2] قرآن کریم با تجوید و ترجمه تفسیر آقای محمد کاظم معزی، بخط طاهر خوشنویس، انتشارات کتابفروشی علمیه اسلامی، صفحه ۲۰۰
[3] ثقة المحدثین حاج میرزا حسین طبرسی نوری، نجم الثاقب، تاریخ نشر ۱۳۸۴، جلد اول، صفحه ۲۸۷
[4] http://www.al-eman.com/Islamlib/viewchp.asp?BID=139&CID=205
[5] http://www.aqaed.com/shialib/books/all/najm1/najm1-24.html
-----
برگرفته از وبسایت آیین بهایی
http://aeenebahai.org/fa/node/633
RSS Feed
