درباره وب سایت 30یارون

                                                     سوره مائده
​ای کسانی که ایمان آورده اید! هرکسی از شما از دین خود برگردد! به زودی از جانب خداوند قومی خواهند آمد که خداوند ایشان را بسیار دوست دارد و آنها نیز خدا را دوست دارند (احباء الله) و نسبت به مؤمنان فروتن و در برابر کافران سرسخت و نیرومندند، مجاهدین فی سبیل الله خواهند بود و از ملامت هیچ ملامت گری  نمی ترسند، این فضل خداست که به هرکس که بخواهد می دهد و خداوند بخشنده علیم است«54»
​
                                    سوره مائده
يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا مَنْ يَرْتَدَّ مِنْكُمْ عَنْ دِينِهِ فَسَوْفَ يَأْتِي اللَّهُ بِقَوْمٍ يُحِبُّهُمْ وَيُحِبُّونَهُ أَذِلَّةٍ عَلَى الْمُؤْمِنِينَ أَعِزَّةٍ عَلَى الْكَافِرِينَ يُجَاهِدُونَ فِي سَبِيلِ اللَّهِ وَلَا يَخَافُونَ لَوْمَةَ لَائِمٍ ۚ ذَٰلِكَ فَضْلُ اللَّهِ يُؤْتِيهِ مَنْ يَشَاءُ ۚ وَاللَّهُ وَاسِعٌ عَلِيمٌ ﴿٥٤﴾
1-  بعد از اسلام قومی خواهند آمد که از دین خدا بر نمیگردند یعنی توبه و تقیه در قاموس آنها نیست. و مظهر استقامت خواهند بود
2- قومی که خداوند آنها را بسیار دوست دارد و آنها نیز خداوند را دوست دارند یعنی احباء الله هستند.
3- در تعامل با همدیگر بسیار خاضع و خاشع و فروتن خواهند بود و علامت خضوع و خشوع آنست که نه با خود و خودی در جنگ باشند و نه با دیگران.
4- مجاهدین فی سبیل الله خواهند بود ( شرایط مجاهد فی سبیل الله را حضرت بها الله در کتاب ایقان چنین تعریف کرده اند)
         منتخباتى از آثار حضرت بهاءالله در کتاب مستطاب ایقان
... ای برادر من شخص مجاهد که اراده نمود قدم طلب و سلوک در سبيل معرفت سلطان قدم گذارد بايد در بدايت امر قلب را که محلّ ظهور و بروز تجلّی اسرار غيبی الهی است از جميع غبارات تيره علوم اکتسابی و اشارات مظاهر شيطانی پاک و منزّه فرمايد و صدر را که سرير ورود و جلوس محبّت محبوب ازلی است لطيف و نظيف نمايد و همچنين دل را از علاقه آب و گِل يعنی از جميع نقوش شبحيّه و صور ظليّه مقدّس گرداند بقسمی که آثار حبّ و بغض در قلب نماند که مبادا آن حبّ او را بجهتی بی دليل ميل دهد و يا بغض او را از جهتی منع نمايد چنانچه اليوم اکثری باين دو وجه از وجه باقی و حضرت معانی باز مانده‌اند و بی شبان در صحراهای ضلالت و نسيان ميچرند و بايد در کلّ حين توکّل بحقّ نمايد و از خلق اعراض کند و از عالم تراب منقطع شود و بگسلد و بربّ الارباب دربندد و نفس خود را بر احدی ترجيح ندهد و افتخار و استکبار را از لوح قلب بشويد و بصبر و اصطبار دل بندد و صمت را شعار خود نمايد و از تکلّم بيفايده احتراز کند چه زبان ناری است افسرده و کثرت بيان سمّی است هلاک کننده نار ظاهری اجساد را محترق نمايد و نار لسان ارواح و افئده را بگدازد اثر آن نار بساعتی فانی شود و اثر اين نار بقرنی باقی ماند و غيبت را ضلالت شمرد و بآن عرصه هرگز قدم نگذارد زيرا غيبت سراج منير قلب را خاموش نمايد و حيات دل را بميراند بقليل قانع باشد و از طلب کثير فارغ مصاحبت منقطعين را غنيمت شمارد و عزلت از متمسّکين و متکبّرين را نعمت شمرد در اسحار باذکار مشغول شود و بتمام همت و اقتدار در طلب آن نگار کوشد غفلت را بنار حبّ و ذکر بسوزاند و از ما سوی الله چون برق درگذرد و بر بی نصيبان نصيب بخشد و از محرومان عطا و احسان دريغ ندارد رعايت حيوان را منظور نمايد تا چه رسد بانسان و اهل بيان و از جانان جان دريغ ندارد و از شماتت خلق از حق احتراز نجويد و آنچه برای خود نمی پسندد برای غير نپسندد و نگويد آنچه را وفا نکند و از خاطئان در کمال استيلا درگذرد و طلب مغفرت نمايد و بر عاصيان قلم عفو درکِشد و بحقارت ننگرد زيرا حسن خاتمه مجهول است ای بسا عاصی که در حين موت بجوهر ايمان موفق شود و خمر بقا چشد و بملأ اعلی شتابد و بسا مطيع و مؤمن که در وقت ارتقای روح تقليب شود و باسفل درکات نيران مقرّ يابد. باری مقصود از جميع اين بيانات متقنه و اشارات محکمه آنست که سالک و طالب بايد جز خدا را فنا داند و غير معبود را معدوم شمرد و اين شرائط از صفات عالين و سجيّهء روحانيّين است که در شرائط مجاهدين و مشی سالکين در مناهج علم اليقين ذکر يافت و بعد از تحقق اين مقامات برای سالک فارغ و طالب صادق لفظ مجاهد درباره او صادق ميايد و چون بعمل "و الّذين جاهدوا فينا"[1] مؤيّد شد البتّه ببشارت "لنهدينّهم سُبلنا"[2] مستبشر خواهد شد و چون سراج طلب و مجاهده و ذوق و شوق و عشق و وله و جذب و حبّ در قلب روشن شد و نسيم محبّت از شطر احديّه وزيد ظلمت ضلالت شک و ريب زائل شود و انوار علم و يقين همه ارکان وجود را احاطه نمايد در آن حين بشير معنوی ببشارت روحانی از مدينه الهی چون صبح صادق طالع شود و قلب و نفس و روح را بصور معرفت از نوم غفلت بيدار نمايد و عنايات و تأييدات روح القدس صمدانی حيات تازه جديد مبذول دارد بقسمی که خود را صاحب چشم جديد و گوش بديع و قلب و فؤاد تازه می بيند و رجوع بآيات واضحه آفاقيّه و خفيّات مستوره انفسيّه مينمايد و بعين اللّه بديعه در هر ذرّه بابی مفتوح مشاهده نمايد برای وصول بمراتب عين اليقين و حق اليقين و نور اليقين و در جميع اشياء اسرار تجلّی وحدانيّه و آثار ظهور صمدانيّه ملاحظه کند قسم بخدا که اگر سالک سبيل هدی و طالب معارج تُقی باين مقام بلند اعلی واصل گردد رائحه حقّ را از فرسنگهای بعيده استنشاق نمايد و صبح نورانی هدايت را از مشرق کلّ شیء ادراک کند و هر ذرّه و هر شیء او را دلالت بر محبوب و مطلوب نمايد و چنان مميّز شود که حقّ را از باطل چون شمس از ظلّ فرق گذارد مثلاً اگر نسيم حق از مشرق ابداع وزد و او در مغرب اختراع باشد البتّه استشمام کند و همچنين جميع آثار حق را از کلمات بديعه و اعمال منيعه و افعال لميعه از افعال و اعمال و آثار ما سوی امتياز دهد چنانچه اهل لؤلؤ لؤلؤ را از حجر و انسان ربيع را از خريف و حرارت را از برودت و دماغ جان چون از زکام کون و امکان پاک شد البتّه رائحه جانان را از منازل بعيده بيابد و از اثر آن رائحه بمصر ايقان حضرت منّان وارد شود و بدايع حکمت حضرت سُبحانی را در آن شهر روحانی مشاهده کند و جميع علوم مکنونه را از اطوار ورقه شجره آن مدينه استماع نمايد و از تراب آن مدينه تسبيح و تقديس ربّ الارباب بگوش ظاهر و باطن شنود و اسرار رجوع و اياب را بچشم سرّ ملاحظه فرمايد چه ذکر نمايم از آثار و علامات و ظهورات و تجلّيات که بامر سلطان اسماء و صفات در آن مدينه مُقدّر شده بی آب رفع عطش نمايد و بی نار حرارت محبّت اللّه بيفزايد در هر گياهی حکمت بالغه معنوی مستور است و بر شاخسار هر گل هزار بلبل ناطقه در جذب و شور از لاله های بديعش سِرّ نار موسوی ظاهر و از نفحات قدسيّه‌اش نفخه روح القدس عيسوی باهر بی ذهب غنا بخشد و بی فنا بقا عطا فرمايد در هر ورقش نعيمی مکنون و در هر غرفه‌اش صد هزار حکمت مخزون و مجاهدين فی اللّه بعد از انقطاع از ما سوی چنان بآن مدينه انس گيرند که آنی از آن منفک نشوند دلائل قطعيّه را از سنبل آن محفل شنوند و براهين واضحه را از جمال گُل و نوای بلبل اخذ نمايند و اين مدينه در رأس هزار سنه او ازيد او اقلّ تجديد شود و تزئين يابد ...

                                                              
[1]  سورة العنکبوت - آيه ۶۹
[2] سورة العنکبوت - آيه ۶۹ 

5- تسلیم کافران و زورگویان نخواهند شد و  در مواقع بلا و گرفتاری و تضییقات قوای عجیب از خود نشان خواهند داد.
6- از توهین و تحقیر و ملامت و سرزنش ملامت گران ترسی به خود راه نخواهند داد.
7- در همه حال حق را یفعل و ما یشاء و یحکم و ما یرید خواهند دانست یعنی احکام و قضایای او را در همه حال مطیع و شاکر خواهند بود.
8- در مورد این آیات مفسرین اسلام ذکر کرده اند که وقتی از حضرت محمد پرسیدند این کدام قوم هستند  ایشان فرمودند اگر علم در ثریا (هفت آسمان) باشد مردانی از سرزمین پارس به آن دست خواهند یافت یعنی بنیانگذاران این قوم از ایرانیان خواهند بود. از آن جمله مرحوم طبرسی در «تفسیر مجمع البیان» چنین روایت کرده است: هنگامی که از رسول خدا(ص) درباره این آیه سوال کردند، حضرت دست مبارک خود را بر سر شانه سلمان زد و فرمود: «این و یاران او و هموطنان او هستند»، سپس فرمود: «اگر دین و در روایت دیگری اگر علم به ستاره پروین بسته باشد و در آسمان ها قرار گیرد مردانی از فرزندان فارس آن را در اختیار خواهند گرفت. 
امام باقر (ع) میفرماید:
«أصحاب القائم ثلاثمائة و ثلاثة عشر رجلا ، أولاد العجم» یعنی اصحاب حضرت قائم(ع) 313 تن همگی از عجم هستند.(بهارالانوار، ج ۵۲، ص ۳۶۹)
این آیه را چندین بار بخوانید و قضاوت کنید. از صدر اسلام تا کنون این کدام قوم بوده اند که واجد این شرایط باشند؟ "جامع جمیع کمالات انسانی" باشند آیا غیر از پیروان حضرت اعلی و حضرت بهاءالله قومی دیگر واجد این شرایط بوده اند؟ ... قضاوت با شما !!!
حضرت بها الله بعد از چهل سال " حمل شدايد و بلايا و انزال آيات و اظهار بيّنات"[1] و تعلیم و تربیت عالم انسانی آنطور که در قرآن به آن وعده داده شده موفق به خلق این قوم شده‌اند و حضرت ولی امرالله در توقیعات مبارکه در این باره می‌فرمایند:
جمال مبارک روحی و ذاتی و کینونتی لارّقائه الفداء در اواخر ایّام از فم مطّهر وعده فرمودند که به فیض مدرار و تائیدات ملکوت اسرار نفوسی مبعوث گردند و هیاکل مقدّسی مشهود شوند که انجم سماء هدایتند و انوار فجر عنایت. مظهر آیات توحیدند و مطلع انوار تقدیس، مهابط الهامند و مشاعل انوار. جبال راسخه‌اند و اطواد باذخه. سُرُج نورند و بدور ظهور. وسائط الطافند و وسائل اعطاف. منادی به اسم حقند و مبادی تأسیس بنیان اعظم. این نفوس شب و روز آرام نگیرند و آلام نبینند و فراغت نجویند. در مضجع راحت نیارمند و آسوده ننشینند، آلوده نگردند. اوقات را صرف نشر نفحات‌الله کنند و زمان را وقف اعلاء کلمة‌الله. وجوهشان مستبشر است و قلوبشان منشرح. فؤادشان ملهم است و بنیادشان بر اساس اقوم. در ارجاء عالم منتشر گردند و در بین امم متفرّق. در هر محفلی درآیند و در هر انجمنی مجمع بیارایند. به هر لسانی تکلّم نمایند و هر معنی تفهیم کنند. اسرار الهی کشف نمایند و آثار رحمانی نشر کنند. چون شمع در شبستان هر جمع برافروزند و چون ستاره صبحگاهی بر جمیع آفاق بدرخشند. نفحات حدائق قلوبشان چون نسائم سحرگاهی آفاق قلوب را معطر نماید و فیوضات عقولشان چون باران بهاری هر اقلیمی را مخضّر کند. این عبد در نهایت انتظار است که این نفوس مبارکه کی موجود و این مظاهر مقدّسه کی ظاهر و پدیدار گردد. شب و روز در تضرّع و ابتهالم که آن نجوم بازغه مشرق و لائح گردد و آن وجوه مقدّسه جلوه نماید. افواج تأیید رسد و امواج توفیق از بحر ملکوت غیب واصل گردد. مقصد این است دعا و تضّرع فرمائید که این نفوس به فضل جمال قدم زود مبعوث گردد.


[1] وصیت نامه حضرت بهاءالله ( کتاب عهدی) 
* راسخون در علم چه کسانی هستند و تاویل و تفسیر صحیح قرآن نزد چه کسانی است؟
مطالب مرتبط