حضرت عبدالبهاء و همراهانشان در سفر به پاریس، سال 1929 میلادی مردی تنها، سالخورده، با جسمی فرسوده، که سالها اسارت و اقامت در زاویۀ زندان و سفرهای اجباری از شهری به شهر دیگر و از اقلیمی به اقلیمی بدتر توانش را به تحلیل برده بود، به دیوارۀ کشتی تکّیه داده به دریای بی‌کران می‌نگریست. تا چشم کار می‌کرد آب بود و آبیِ آسمان در پهنای دریا بازتابی بس زیبا داشت، گویی خالق هستی می‌خواست زیبایی خلقتش را به همگان نشان دهد. امّا مرد در اندیشه‌ای دور و دراز غرق شده بود. نگاهی به گذشته داشت، آن زمان که کودکی بیش نبود و از کشورش رانده شد و در سرمای زمستان، همراه پدری که ماهها سکونت اجباری در گوشۀ زندانی هولناک و زیر زنجیری سنگین در عنفوان جوانی سخت بیمارش ساخته بود، و مادری که بار گران دوری از فرزند خردسال را از سویی و نگرانی شوی محبوب بیمارش از سوی دیگر و دو فرزند کوچک آسیب پذیرش را از طرف دیگر بر دوش داشت، سفری را شروع کرد که هرگز بازگشتی نداشت. در آن زمهَریر زمستانی کوهستان‌های غرب کشورش، که سرما تا ژرفنای وجود انسان نفوذ می‌کرد، پاهای کوچکش آنچنان لطمه دید که تا پایان عمر درمانی برایش متصوّر نشد و احساس وجود به انگشتان پایش باز نگشت.
RSS Feed
