نوشتار را با داستانی که در صفحهء 35 <بدایع الآثار> جلد اوّل آمده آغاز میکنم. روز 15 اپریل [نخستین هفتهء اقامت عبدالبهاء در ایالات متّحده] بسیاری روزنامه ها در فضائل مولای حنون عبدالبهاء داد سخن دادند. "امّا "کشیش متعصّبی بر قسّیس کلیسای اسنشن (Ascension) اعتراض نموده بود که در کرسی محراب کلیسا، وانگهی روز یکشنبه وقت نماز، جز نایب مخصوص مسیح کسی نمیتواند بنشیند! چرا شما (حضرت) عبدالبهاء را در آنجا جای دادید؟... این اعتراض را هم بعضی از کشیشهای دیگر خود جواب دادند... تا آنکه خود او مقالهء دیگر نوشت که من در فضائل و اهمیت تعالیم حضرت عبدالبهاء شبهه ندارم. ولی فقط مقصود من رعایت قانون کلیسا بود. و آنروز رئیس اساقفه (بشب Beshop) بواسطهء مستر میلز مشرّف شد. اوّل اظهار و افتخار کرد از اینکه کلیسای اسنشن بقدوم مبارک مزیّن گشته. بعد عرض کرد من از تعالیم این امر خیلی امیدوارم و شما اوّل مسافر جلیلی هستید که با چنین خبر عظیمی از شرق بغرب آمده اید. تا حال گمان نمیرفت از شرق امری معتنا [قابل اعتناء] دیده و شنیده گردد. و این مسافرت مبارک جای شکر و ستایش است...
RSS Feed
