بهرام یزدانی و فرنگیس جانمیان آقای بهرام یزدانی فرزند سوم آقای رحمت‌الله یزدانی و شمسی خانم اعلائی بود که در سال 1321 در کروگان جاسب چشم بر جهان گشود. شرق جاسب کوی سلالت و ولیجا و گورو و غرب کوی بونخو، شمال کوه بقله سیاه و جنوب کوه اول نراق و ازنا را مشاهده نمود و در آغوش مادر پرورش یافت و با برادر خود نورالله و پسر عموهایش قدرت الله و امین الله یزدانی و عزت الله یزدانی که در جوانی صعود می‌نماید، با راهنمائی پدرانشان دو باغ درست کردند. هر باغی در حدود بیش از هزار متر بود و دیواری دور آن گذاشتند و دربی و قفلی باغها مجاور یکدیگر قرار داشتند و ظرف سه سال باغها به بار نشست و مقدار زیادی انگور و میوه و بادام داشت. این باغها که از ثمر زحمت این جوانان برومند به دست آمده بود تا سالهای قبل از انقلاب معروف و مشهور بودند که بعد در اثر خشکسالی و بی‌صاحبی فقط ته دیوار آنها و جای آن خشک و لم یزرع باقی مانده است. البته روبروی آنها باغ معتقدی باغ ناصری نجات الله و باغهای دیگر در روی گدار گله که به نام روحانی و فروغی و سید هدایت بود، قرار داشت و باغ سید هدایت و فروغی قدرتی درخت دارند.
بهرام مانند پدر هیکل کوچک داشت ولی خیلی قوی و زرنگ و باهوش بود. تا ششم ابتدائی در دبستان کروگان درس خواند و کمک حال پدر بود. رعیتی و هر کاری که در توان داشت، انجام می‌داد. در کروگان جاسب سواری همه ما الاغ یا حماری یا خر و بقول خارجی دانکی وسیله سواری و حمل و نقل بود و این حیوان زبان بسته بسیار نجیب و وفادار نسبت به صاحب خود بود ولی آقای رحمت الله یزدانی خودش و اولادها که کوچک بودند ولی دلی بزرگ و دریای معرفت خداوند به آنها هدیه کرده بود، الاغی بزرگ داشتند مانند اسب و این الاغ ماده هر تعدادی که زایمان می‌کرد کره‌الاغ‌ها بزرگتر از مادرشان بود. روزی با این الاغ ها و دوستان خود به نراق می‌رفتند و هندوانه و خربزه از مزرعه‌ها می‌خریدند تا به جاسب بیاورند و بفروشند. در وسط جاده که استراحت می‌کردند به روی الاغ می‌پرد اما متأسفانه از آن طرف پرت می‌شود و لب و دهان او پاره می‌شود چون در آن زمان دکتر خوبی نبود، اثر این زخم همیشه بر لب او بود و می‌گفت لبم فدائی خر سواری شده است.
این جوان غیور و با شرف و زرنگ 15 ساله بود که به طهران آمد و مغازه آقای فیض‌الله یزدانی مشغول کار گردید. فردی خستگی‌ناپذیر بود و چنان جایگاهی نزد آقای یزدانی پیدا نمود که حساب نداشت و چون شخصی امین و درست بود و با علی نوروزی و غلامرضا نوروزی این مغازه‌های عظیم را می‌گرداندند. فروشگاه ابزار مرکزی به تمام نقاط ایران ابزار می‌فرستاد و چون به درستی معروف و مشهور بودند و همه می‌دانستند که آنها جنس تقلبی ندارند و دروغ نمی‌گویند و منصف هستند اکثراً از آنجا خرید می‌نمودند. آقای بهرام یزدانی خانه‌ای دو طبقه در خیابان طوس خرید و بعد پدر و برادرها و مهران و کامران را نزد خود آورد و یک طبقه پائین را در اختیار آنها قرار داد. ایشان علاقه به ملک و زمین داشت و هر مقدار که پس‌انداز می‌نمود زمین در مجیدیه در کوهک و گرمدره و مکان‌های دیگر می‌خرید. فیض‌الله یزدانی افتخارش این بود که اقوام و دوستان جاسبی در محل کار او مجتمع‌اند و می‌گفت سفره پهن است و همه استفاده کنند. ما همه باهم روزی را از خدا می‌خوریم و هیچکس نمی‌فهمید در مغازه که صاحب کار کیست و کارگر کیست. این وحدت عالم انسانی بود.
آقای عباس محبوبی هم حسابدار او بود که بعد از بانک بعدازظهرها به حسابها و یک نفر مسیحی به نام آریس رسیدگی می‌کردند و عطاءالله رضوانی که در ایران گاز کار می‌کرد و کارش خسته کننده بود. بهرام پیش فیض‌الله رفت و گفت عطاءالله خواهرزاده‌ات را اگر صلاح میدانی به اینجا بیاوریم. او فوری قبول کرد و چند کارگر دیگر که مسلمان بودند زیر نظر بهرام بسته‌بندی اجناس انجام می‌دادند که آنها الآن بزرگترین تاجر معروف ایران هستند. مجموعه پرسنل این مغازه و آقای فیض الله یزدانی معروف و مشهور آن منطقه بودند و هنوز هم اسم آنها باعث اعتبار خیلی از افراد است. بسیار خوب است انسان در کارش انصاف و اخلاق و صداقت داشته باشد.
چند سال قبل از انقلاب، علی نوروزی و غلامرضا و بهرام یزدانی همه استادی قابل و ماهر بودند و با کمک بی‌دریغ آقای یزدانی هر کدام مغازه‌ای خریداری نمودند و بهرام داخل پاساژ مغازه خرید و 3 نفر شاگرد گرفت و مهران برادرش را به جای خودش در مغازه آقای یزدانی گذاشت و بسیار موفق بود و هر مقدار پولدار شد، خودش را فراموش نکرد. او همان بهرام بود که از جاسب آمده بود. بهرام همیشه در کارهای خیر پیش قدم بود و بیشترین کمک مالی را به هر کس و هر جا که لازم بود، می‌داد. این مطالب را که می‌نویسم، عینی است نه حرف. بهترین خدمات را برای پدر و برادرها و اقوام انجام می‌داد. هیچکس آشنا و غریب از درب مغازه‌اش ناامید بر‌نمی‌گشت.
ناهار مغازه او پایگاه عدّه‌ای بود که روی خوش دیده بودند. بارها به بهرام می‌گفتیم زیاد ولخرجی می‌نمایی. می‌گفت طوری نیست خدا داده است باید خرج کرد. نسبت به پدرزن و مادرزن و برادر خانم‌هایش مانند خانواده خود مهربان بود. جمعه‌ها که تعطیل بود در تابستان خیلی علاقه به مسافرت داشت و با چند نفر از دوستان که در آن زمان جوان بودند، می‌رفتند. با ذوق پنجشنبه‌ها را هم تعطیل می‌کرد و به شما، قمصر کاشان، اصفهان و جاسب و هر کجا میسر بود، از دماوند گرفته تا طالقان می‌رفتیم. با دائی عبدالله بسیار رفیق بود و چون همسر او مانند همسر بهرام فرنگیس خانم زنی مؤمن و خوش‌مشرب و خوش مسافرت بود، می‌رفتند و بسیار لذت داشت. به یاد دارم روزی در جاسب گوسفند بزرگی خریدیم و 35 نفر بودیم که در مزرعه فخرآباد کباب مفصّلی خوردیم و دسته جمعی دعا و مناجات خواندیم. خاله بشری او و سید حبیب شوهرش هم بودند. خاله او می‌گفت سید حبیب حیف که پیر شدیم. البته گوسفند را بهرام خریده بود. یگانگی و وحدت آن زمان لذّت بخش بود. بچه‌ها باهم، نوجوانان و جوانان باهم و خانم‌ها باهم بودند. نسیم وزش باد، صدای کبک و طیور در کوه، استخر پر از آب زلال صدای مناجات در آنجا چه لذت بخش بود.
خانه بهرام همیشه مرکز جلسات و درس اخلاق بود. مهمان نوازی او معروف بود. انقلاب فرا رسید و پس از مدّتی فشار و تهدید بهرام زن و بچه‌اش را به استرالیا فرستاد و عبدالله دائی او هم رفت و بهرام تنها ماند. پس از شش ماه خانه و تمام اثاث و ماشین خود را به برادرش مهران و پدرش واگذار نمود و پیش همسر و فرزندان رفت و تا زمانی که توانست در ایران ماند، به آوارگان شهرها و روستاها کمک کرد. مخصوصاً به عمو عبدالحسین خود که دعای عبدالحسین و پدرش تا هزاران سال او را در رفاه قرار خواهد داد. به استرالیا که رفت در آنجا مشغول کار شد و در آنجا هم موفق بود. دو سفر به ایران آمد و فرش‌های قشنگی خرید و با خود برد و دوباره به فامیل و دوستان از نظر مالی کمک نمود. همه را ملاقات نمود و بازدید کرد و می‌گفت آرزوی قلبی‌ام زندگی در ایران است. مغازه‌اش و زمین‌های کوهک را هم با تمام اجناس داخل مغازه تصاحب نمودند ولی به خاطر ایمان خالص شکایتی نکرد و می‌گفت نوه غلامرضا و مشهدی حسنعلی باید شجاع و دلیر و باگذشت باشد. ایشان در سال 1352 به اتفاق همسر و ما به زیارت شیراز رفتیم.
دو مرتبه ناهار ما را در بهترین هتل دعوت نمود و وقتی آقای جمال در بیت نقطه اولی زیارت نامه را می‌خواند، بهرام و ما بسیار اشک ریختیم و یاد شهادت آن عزیز که در چه اطاقی اظهار امر نمودند و در آن زندگی می‌کردند. چند برگ از آن درخت نارنج را به عنوان تبرک گرفتیم و در آن اطاق مناجات خواندیم. الآن که می‌نویسم موی بر تنم سیخ می‌شود که چه شد و چند سال پیش که به شیراز رفتیم آثاری از آن ساختمان و کوچه شمشیرگرها نیست و ایستگاه اتوبوس شده است. البته کل شیراز زیارتگاه است و الآن هم وقتی دروازه قرآن روی آن کوه قرار می‌گیری شاه چراغ پیدا است و بیت مبارک هم نزدیک آن است و دعا و مناجات مورد قبول واقع می‌گردد. بهرام هرگز جاسب و جاسبی‌ها را فراموش نکرد و مرتب تلفن می‌زد که متأسفانه مریضی سختی گریبان او را گرفت و همه را داغدار نمود. خوشحالم از اینکه او خانم خوبی و اولادهای شایسته‌ای دارد که نام و یاد او را زنده نگه می‌دارند. روحت شاد بهرام و یادت گرامی و در قلبها جا داشته و داری.
این جوان غیور و با شرف و زرنگ 15 ساله بود که به طهران آمد و مغازه آقای فیض‌الله یزدانی مشغول کار گردید. فردی خستگی‌ناپذیر بود و چنان جایگاهی نزد آقای یزدانی پیدا نمود که حساب نداشت و چون شخصی امین و درست بود و با علی نوروزی و غلامرضا نوروزی این مغازه‌های عظیم را می‌گرداندند. فروشگاه ابزار مرکزی به تمام نقاط ایران ابزار می‌فرستاد و چون به درستی معروف و مشهور بودند و همه می‌دانستند که آنها جنس تقلبی ندارند و دروغ نمی‌گویند و منصف هستند اکثراً از آنجا خرید می‌نمودند. آقای بهرام یزدانی خانه‌ای دو طبقه در خیابان طوس خرید و بعد پدر و برادرها و مهران و کامران را نزد خود آورد و یک طبقه پائین را در اختیار آنها قرار داد. ایشان علاقه به ملک و زمین داشت و هر مقدار که پس‌انداز می‌نمود زمین در مجیدیه در کوهک و گرمدره و مکان‌های دیگر می‌خرید. فیض‌الله یزدانی افتخارش این بود که اقوام و دوستان جاسبی در محل کار او مجتمع‌اند و می‌گفت سفره پهن است و همه استفاده کنند. ما همه باهم روزی را از خدا می‌خوریم و هیچکس نمی‌فهمید در مغازه که صاحب کار کیست و کارگر کیست. این وحدت عالم انسانی بود.
آقای عباس محبوبی هم حسابدار او بود که بعد از بانک بعدازظهرها به حسابها و یک نفر مسیحی به نام آریس رسیدگی می‌کردند و عطاءالله رضوانی که در ایران گاز کار می‌کرد و کارش خسته کننده بود. بهرام پیش فیض‌الله رفت و گفت عطاءالله خواهرزاده‌ات را اگر صلاح میدانی به اینجا بیاوریم. او فوری قبول کرد و چند کارگر دیگر که مسلمان بودند زیر نظر بهرام بسته‌بندی اجناس انجام می‌دادند که آنها الآن بزرگترین تاجر معروف ایران هستند. مجموعه پرسنل این مغازه و آقای فیض الله یزدانی معروف و مشهور آن منطقه بودند و هنوز هم اسم آنها باعث اعتبار خیلی از افراد است. بسیار خوب است انسان در کارش انصاف و اخلاق و صداقت داشته باشد.
چند سال قبل از انقلاب، علی نوروزی و غلامرضا و بهرام یزدانی همه استادی قابل و ماهر بودند و با کمک بی‌دریغ آقای یزدانی هر کدام مغازه‌ای خریداری نمودند و بهرام داخل پاساژ مغازه خرید و 3 نفر شاگرد گرفت و مهران برادرش را به جای خودش در مغازه آقای یزدانی گذاشت و بسیار موفق بود و هر مقدار پولدار شد، خودش را فراموش نکرد. او همان بهرام بود که از جاسب آمده بود. بهرام همیشه در کارهای خیر پیش قدم بود و بیشترین کمک مالی را به هر کس و هر جا که لازم بود، می‌داد. این مطالب را که می‌نویسم، عینی است نه حرف. بهترین خدمات را برای پدر و برادرها و اقوام انجام می‌داد. هیچکس آشنا و غریب از درب مغازه‌اش ناامید بر‌نمی‌گشت.
ناهار مغازه او پایگاه عدّه‌ای بود که روی خوش دیده بودند. بارها به بهرام می‌گفتیم زیاد ولخرجی می‌نمایی. می‌گفت طوری نیست خدا داده است باید خرج کرد. نسبت به پدرزن و مادرزن و برادر خانم‌هایش مانند خانواده خود مهربان بود. جمعه‌ها که تعطیل بود در تابستان خیلی علاقه به مسافرت داشت و با چند نفر از دوستان که در آن زمان جوان بودند، می‌رفتند. با ذوق پنجشنبه‌ها را هم تعطیل می‌کرد و به شما، قمصر کاشان، اصفهان و جاسب و هر کجا میسر بود، از دماوند گرفته تا طالقان می‌رفتیم. با دائی عبدالله بسیار رفیق بود و چون همسر او مانند همسر بهرام فرنگیس خانم زنی مؤمن و خوش‌مشرب و خوش مسافرت بود، می‌رفتند و بسیار لذت داشت. به یاد دارم روزی در جاسب گوسفند بزرگی خریدیم و 35 نفر بودیم که در مزرعه فخرآباد کباب مفصّلی خوردیم و دسته جمعی دعا و مناجات خواندیم. خاله بشری او و سید حبیب شوهرش هم بودند. خاله او می‌گفت سید حبیب حیف که پیر شدیم. البته گوسفند را بهرام خریده بود. یگانگی و وحدت آن زمان لذّت بخش بود. بچه‌ها باهم، نوجوانان و جوانان باهم و خانم‌ها باهم بودند. نسیم وزش باد، صدای کبک و طیور در کوه، استخر پر از آب زلال صدای مناجات در آنجا چه لذت بخش بود.
خانه بهرام همیشه مرکز جلسات و درس اخلاق بود. مهمان نوازی او معروف بود. انقلاب فرا رسید و پس از مدّتی فشار و تهدید بهرام زن و بچه‌اش را به استرالیا فرستاد و عبدالله دائی او هم رفت و بهرام تنها ماند. پس از شش ماه خانه و تمام اثاث و ماشین خود را به برادرش مهران و پدرش واگذار نمود و پیش همسر و فرزندان رفت و تا زمانی که توانست در ایران ماند، به آوارگان شهرها و روستاها کمک کرد. مخصوصاً به عمو عبدالحسین خود که دعای عبدالحسین و پدرش تا هزاران سال او را در رفاه قرار خواهد داد. به استرالیا که رفت در آنجا مشغول کار شد و در آنجا هم موفق بود. دو سفر به ایران آمد و فرش‌های قشنگی خرید و با خود برد و دوباره به فامیل و دوستان از نظر مالی کمک نمود. همه را ملاقات نمود و بازدید کرد و می‌گفت آرزوی قلبی‌ام زندگی در ایران است. مغازه‌اش و زمین‌های کوهک را هم با تمام اجناس داخل مغازه تصاحب نمودند ولی به خاطر ایمان خالص شکایتی نکرد و می‌گفت نوه غلامرضا و مشهدی حسنعلی باید شجاع و دلیر و باگذشت باشد. ایشان در سال 1352 به اتفاق همسر و ما به زیارت شیراز رفتیم.
دو مرتبه ناهار ما را در بهترین هتل دعوت نمود و وقتی آقای جمال در بیت نقطه اولی زیارت نامه را می‌خواند، بهرام و ما بسیار اشک ریختیم و یاد شهادت آن عزیز که در چه اطاقی اظهار امر نمودند و در آن زندگی می‌کردند. چند برگ از آن درخت نارنج را به عنوان تبرک گرفتیم و در آن اطاق مناجات خواندیم. الآن که می‌نویسم موی بر تنم سیخ می‌شود که چه شد و چند سال پیش که به شیراز رفتیم آثاری از آن ساختمان و کوچه شمشیرگرها نیست و ایستگاه اتوبوس شده است. البته کل شیراز زیارتگاه است و الآن هم وقتی دروازه قرآن روی آن کوه قرار می‌گیری شاه چراغ پیدا است و بیت مبارک هم نزدیک آن است و دعا و مناجات مورد قبول واقع می‌گردد. بهرام هرگز جاسب و جاسبی‌ها را فراموش نکرد و مرتب تلفن می‌زد که متأسفانه مریضی سختی گریبان او را گرفت و همه را داغدار نمود. خوشحالم از اینکه او خانم خوبی و اولادهای شایسته‌ای دارد که نام و یاد او را زنده نگه می‌دارند. روحت شاد بهرام و یادت گرامی و در قلبها جا داشته و داری.
* دوستان عزیز و همراهان همیشگی وبسایت سیارون جاسب در نگارش شرح حال های جاسبی ها و نیاکان عزیزمان سعی شده تا از خاطرات و جنبه های مختلف زندگی این عزیزان نکته ها برداشت و نوشته شود از این رو شما عزیزان نیز اگر مطالب، خاطرات و یا تصاویری در اختیار دارید که میتواند ما را در تکمیل این شرح حال ها کمک نماید عنایت نموده و برای ما ارسال دارید.
با تشکر
با تشکر
RSS Feed
