 از بدو تولد که شدم زاده مادر
شرمنده شدم زحمت مادر چو بدیدم آنگه که کلامی به زبان راندم و گفتم شرمنده بابا شدمی پینه دستش چو بدیدم در کوچه به طفلان دگر در سرِ بازی شرمنده طفلان شدمی اشک یتیمان چو بدیدم
0 Comments
 زندگانی صرف شد در انتظار منتظَر
ای بسا دلها که خون شد از برای منتظَر توده مردم بگفتند گر بیاید منتظَر خاک پای او شوند با یک اشاره یا نظر سالها مردم درِ دروازه های شهرها اسب را زین کرده بودند تا بیاید منتظَر  من بهاء بهاء گویم، با صوت اعلی گویم،عشقی به دو عالم
از پرتو نورِ تو، از ذکر جمیل تو، یا را ز چه نالم قلبم ز تو آکنده، عشقت به دل افکنده، من از تو ببالم در بحر عظیم تو، در راه سلیم تو، گشتی تو جمالم از موهبت جودت، از ذکر شب و روزت، شاهم به دو عالم دینت سبب الفت، بر چیده شود محنت، این گشته کمالم  شعر بازار ریا از م عسلی جاسبی گفت بازار چه خوب است گفت بازار ریا
گفت آن را از که گیرم گفت از آن خود ستا گفتمش آن را کجا بفروشمش بی درد سر گفت هر جا منتظر یک عده ای یک لا قبا گفت تا کی میشود بفروخت این محصول را گفت تا هر وقت پوشد آن عبا را کدخدا  شعر محرم از م عسلی جاسبی محرم آمده سرتاسر ایران عزا دار است
عمود خیمه ایران خمیده، وقت هشدار است سرِ هر کوی و برزن عده ای مشغول مداحی درون خانه مسکین سخن از وضع بازار است همی کوبد به سنج و طبل و آن مداح میگوید حسین در کربلا گردیده عطشان وقت پیکار است  کروگان جاسب "برزگری پند به فرزند داد"
کای پسر این جاسب تو دانی کجاست؟ قدمت این جاسب ز جمشید جم خاک هنر پرور آن کیمیاست جاسب نگین بُود به انگشت قم نقش نگین بر دلِ قم پر بهاست  تبریز- محل تیر باران حضرت اعلی پس از دستگیری حضرت به شیراز
به آن نصف جهان تبعید گشت باز منوچهر خان نمودش محترم جان ولی گرگین به آزارش به پنهان پس از دستور محمد شاه قاجار به تهرانش بخواندند بهر آزار  چون که شد ملاحسین جوینده موعود ما
شهرها میگشت تا جوید همی موصوف ما چون به شیراز آمد و دروازه شهرش بدید منتظر ماند و جوانی با وقار آمد پدید آن جوان ملاحسین را میهمان خویش کرد با سخنهای گوهر بارش دلش هم کیش کرد  در رهگذر گیتی آمد به جهان مردی
او بود بسی لایق در عهد و جوانمردی در عهد قجر می زیست فکرش چه فراتر بود او بود چو شهزاده در مکنت و دلبندی با آمدن اعلی شد هم ره آن جانان از ثروت خود بگذشت در راه خداوندی  عید رضوان مهربان مردی به بغدادش همی تبعید بود
از کران تا بیکران گِردش همی تهدید بود از محبتها که او بر مردمان میداشتی او چو ماه و دیگران استاره می پنداشتی نامه ای آمد برای حاکم بغداد باز ناصری گوید که تبعیدش نما اکنون تو باز  عید اعظم رضوان عیدِ رضوان بهرِآن یوسف زکنعان آمده
ای احباء حضرتش با ریح ریحان آمده مفتخر فرموده عالم را به این ابراز عشق آشنا با دردِ هجران دردِ هجران آمده با سخنهای فراوان حکمتش درباغِ گل گِرد او مانند بلبل نغمه خوانان آمده  عید صیام و نوروز مبارک دلا یوم البهاء عیدِ صیام است
در این شهرالبهاء صدها پیام است همی نوروز را باشد مقارن که عیدش را درآن عیدی مدام است بفرمود ای احباء شاد باشید که فعلِ کار الیوم بس حرام است  گفت در ایرانِ ما امروز روزِ مادر است
آری این زن در دیارِ ما دلش پُر آذر است گفت باشد آن جهان پیوسته جایی چون بهشت آن بهشتِ جاودان در زیرِ پای مادر است قبل از آنی که شود مادر همی یک زن بُوَد در دیارِ ما همی یک زن میانِ چادر است  در میان کوچه های این دیار
وز درون کلبه های بی شمار امشب و امروز آتشها روان تا زِ رویش بر جهد آن گلعذار یاد ها مانَد برای کودکان زآتش بر پا شده هر سو کنار  شعر ماه صیام از م عسلی جاسبی ای احباء ماه صوم آغاز شد
باب فضل بر روزه داران باز شد عزتِ نفسی به بار آرد صیام لحظه های خوبِ آن دارد پیام لب فرو بندیم از خورد و خوراک پَر کشیم از خاک در این ماه ِ پاک  ایام هاء مژده ای دل که دگر باره پیام آمده است
روزهای خوشِ هاء قبل صیام آمده است هیجده ماه گذشت شهرالملک آخر شد ای احبای جهان شهد به کام آمده است مهر را عرضه نماییم برِ همنفسان آری آری که قِدَم بهر سلام آمده است  نخستین تصویر از بقایای هواپیمای سقوط کرده پس از آن بدرقه، در خط پرواز
مسافرها شدند همساز و همراز پرید از جایگاه خود چو پرٌان خوش آمد گویی اش هنگام پرواز پس از اوجش میان آسمانها پذیرایی نمودند با همه ناز  لوح احمد شرح دلتنگی خود دوش به خالق گفتم
رنج بی حرمتی خلق به عاشق گفتم از ستمهای به بار آمده بر مرغ چمن به نسیم خُنَکِ شامِ شقایق گفتم صفحه ای ازدل ِ پرخونِ بهاءآوردم در سکوتِ دلِ شب رنجِ خلایق گفتم  خانم بتول احمدی همسر محترم جناب غلامعلی نوروزی اشعار بسیاری از مرحومه خانم بتول احمدی همسر آقای غلامعلی نوروزی سروده که بیشتر نسبت به اولادها و وحدت خانواده خودش می باشد. اینک چندتائی دردل و راز و نیاز و عمومی است.
اشک می بارید چون ابر بهار می زدم دل را به دریای کبار جان من شد از فراقش بی قرار می دویدم با دو چشم اشکبار  شعر آوای دل رفتم به کوهستان همی؛ تا به شود احوال من
تا بشنود او آه من، از قلب پر آمال من از خارها کردم گذر، و از چاله ها رفتم به در رفتم میان کوهها، تا کم شود امیال من در رو به روی کوهها، آواز دادم ای خدا این حال مجنونم ببین، نیکو نما اقبال من  شعر برف می بارد از م عسلی جاسبی "برف می بارد به روی خار و خارا سنگ"
بر کپرهای یگانه مردمِ دلتنگ بچه ها در سوز و سرما آمده در تنگ عده ای بی خانمان، از آتش آن جنگ عده ای بی سر پناه از لرزش ارضند آن طرفتر عده ای در نوبتِ ارزند  سانحه کشتی سانچی باز آمد این مصیبت از برای کشورم
در میان آب و آتش دود شد آن لنگرم نا خدا با همرهان با کِشتی و دور از وطن ناگهان با یک تصادف بسته شد آن دفترم دود و آتش بر فراز آب دریا چیره شد آن سی و اندی مسافر شعله شد بر مشعلم  حق خواهی گفتا که دیدی در وطن؛ حق خواهی درماندگان
گفتم که این شورش بُوَد؛ از توده مستضعفان گفتا چه پاسخ می دهد، بر هجمه این کاروان گفتم که نامردی شود، در پاسخ این مردمان چند نوبتی هر سالیان، کوشش کنند در این کران تا حق خود گیرند ولی، آدم کشی هست در میان  شعر زمستان از م عسلی جاسبی چون که دی آید نسیم سردِ دی ماهش رسد
برف و سرمای زمستان در بزنگاهش رسد کوه و دشت و صخره و دیوار چینِ خانه ها مخملی از جنسِ برف برگیرد و خوابش رسد زیرِ کرسی لَم دهد آن زارعِ نیکو سخن شعرهایی می سُراید تا که فردایش رسد  سعید ذکایی آرانی سعید ذکایی آرانی، جوان خوش ذوق اهل اصفهان میباشد. پدر ایشان اهل آران کاشان و مادر اهل کروگان جاسب و از نوادگان دختری رحمت الله یزدانی میباشد. او نیز همچون پدر جناب نورالله ذکایی آرانی استعداد بالقوه ای در زمینه سرودن شعر و نگارش مقالات ادبی دارد.
در زیر تعدادی از اشعار این جوان عزیز تقدیم حضور میگردد. |
مدیردر این قسمت اشعار سروده شده توسط جاسبی ها تقدیم حضور می گردد. آرشیو
December 2018
دسته بندی ها
All
|
 |
مقالات |
شخصیت ها |
خاطرات |
سیارون |
RSS Feed