محمد نوروزی ای کاش می توانستم از اشکهایم
نردبانی بنا کنم
تا راهی دیگر به تو بجویم
دست تو را دوباره بگیرم
یا تو را به خود
یا خود را به تو رسانم
نردبانی بنا کنم
تا راهی دیگر به تو بجویم
دست تو را دوباره بگیرم
یا تو را به خود
یا خود را به تو رسانم
 محمد نوروزی گلوگاه خسته
از نفس باز ایستاده به فرمان توپچی چه قطره هایی که خون شد بر زمین سبز شد بر درخت میوه داد در بهار تا به دست تو رسیدش نیمه گازی زدی و به دور افکندیش « 10 مارچ 2003 » پرت – استرالیا  شمایل حضرت عبدالبهاء از بهـــــاءاللّه خلقتهــــا بجـــاست
اوّلین مخلـــوق او عبدالبهـــاست مـرکـز پیمــان آن شمس بقــاست غصن اعظم، سرِّ ذات کبریاست دوش بــودم مدّتـــی مبهـوت و مات در "نــگاه آبــــــــی" عبــدالبهــــــاء گـم شد اندر دیده اش چشمــان و دل رفتـــم از عالــم به اقلیـــم عمــــــاء  مونا محمودنژاد 28 خرداد سالگرد اعدام شدن مونا محمودنژاد در سال 1362 در ایران به جرم بهایی بودن است
منا محمودنژاد ۱۷سال بیشترنداشت وقتی طناب دار را درآخرین لحظات زندگی اش روی گردن خود حس کرد" او در سال۶۲ سه ماه بعد از پدرش اعدام شد. دخترک از پی زمان می آید در دستش نور در قلبش عشق دخترک از ورای ما می آید گریه اش نهایت موزون عشق بر لبش لبخند، نگاهش گرم و دلپذیر  سیارون جاسب سیارون درشب تاریک زمانه،
سوسوی ستاره ای!! اما نه شب چیست؟ ستاره کدام است؟ در بزم باورم چنان به تلئلؤ دمیده ای که خورشید کم و ماه اندک است توکهکشانی از ترانه ای  محمد نوروزی ای کاش اشکهای تو بودم
تا در چشمان تو تولد می یافتم از برکه های اندیشه هایت سرازیر میشدم و در خلیج گونه هایت گم میشدم تا در دستان بزرگ تو فنا شوم من نگاه میکنم به روزهایی که گذشت به خاطرات شیرین با تو بودن، با تو ماندن و از قلب با تو سخن گفتن به روزها و سالهایی که گذشت شعر وحید جوادی درباره شکرالله جوادی وحید جوادی، فرزانه رضوانی و فرزند اول شهرام از جوانی وی تا زمانی درگذشت
میتوان بنوشت حال و سرگذشت پُر خروش و با تحرّک در جوانی بود بی نیاز و سرخوش و مدبّر در زندگانی نام نیکش بود شکرالله و شاکر خدا خوش برخورد پُر امید و با صفا خوش کلام و خوش بیان و خوش زبان بود مشهور بین مردان و هم زنان  جناب محمد نوروزی همچو دشنه ای که بر قلبی
فرود آمد با بالهای سیاهگونش بر سرزمین سپیدگون انسان من جامه اش، تزویر آغوش سردش، میزبان سردی دِی در دیس بزرگش، خنجری از نفرت نفرتی، که همچون دشنه ای بر قلب کوچک انسان من فرود می آید  حسرت دیدار رفتی به سفر جان دلم جای تو خالی است
اشکم همه شب بهر تمنای تو جاری است گفتی که رهیدی و از این شهر برفتی عشقم همه دم بهر تماشای تو باقی است گفتی که دلم تنگ شود بر تو نویسم این نکته نویسم که این رازِ نهانی است  مصیب نوروزی همسر ملیحه خانم رفتی ز برم همسرم، مونس جانم
دیگر به چه امید توانم که بمانم رفتی ز برم، همسرمن یار عزیزم من از غم تو در همه شب اشک بریزم چو گل رفتی ز دامانم سوی خاک ز درد غم نمودی قلب من چاک |
مدیردر این قسمت اشعار سروده شده توسط جاسبی ها تقدیم حضور می گردد. آرشیو
December 2018
دسته بندی ها
All
|
RSS Feed
