اوّلین مخلـــوق او عبدالبهـــاست
مـرکـز پیمــان آن شمس بقــاست
غصن اعظم، سرِّ ذات کبریاست
دوش بــودم مدّتـــی مبهـوت و مات
در "نــگاه آبــــــــی" عبــدالبهــــــاء
گـم شد اندر دیده اش چشمــان و دل
رفتـــم از عالــم به اقلیـــم عمــــــاء
تار و پـودم آب شد، از دیـده ریخت
بـار دیگــر دیــــدم انـــــدر روی او
وحشت و ترس ازدلِ زارم گریخت
آبـــی دریـــا ازان آبـــــی، خجـــــل
پـرتـــو خــورشیـد، نــزدش منفعـل
در صفـــا، از آب دریــا پـاکتـــــــر
دیـدنــش نـــــور امیـــد آرد بـــه دل
در نگـاه مهـــــربـانـش تـــوأم است
پـاســداریهــــای باب و مهـــر مـــام
در پنـــــاه گـرمیَـــش یـابـد بســـــی
جـــــان نــا آرام، آرامـــــــی تمـــام
اینهمــه آرامــش انـــدر چشــــــم او
شـاهـــد ایمـــــان و اطمینان اوست
آبــیِ دریـایِ چشـــــمِ روشنـــــش
حجّتـــی بـر لطف بــی پایان اوست
در نگـاه آبیَــــش، بـاشــد عیـــــــان
شـوکـت امـــواج دریـاهــــای عشق
خـوب بینـــــم در شـــــرار آن نگاه
قـدرت بـی باک و بـی پروای عشق
بـاز بینـــــــم، در نــگاهِ نـافـــــذ ش
رازهـــــای آفــرینـش را، تمـــــــام
چشمه هـای مهـربانـی جـاریَ است
از دو چشـــم آبـــــیِ آن مهـــربــان
عــزم خلـق تــــازه ای دارد بــه دل
تـا بیـــارد، جــان گمراهـان، به راه
هــادی جــان است نـــور چشـــم او
تابـش مهــر است در چشمش، نگاه
چـون بیــانـدازم نظـر در دیــده اش
مست گـــردد از نگاهـش، جان مـن
در شعــاعِ آن نــــــگاهِ مطمـــئن
مطمـئن گــردد، دل و وجــــدان مـن
جـان فـــدای آن نــــــگاه مهـــربان
دل اسیـــر آبــــــــیِ چشمــــــان او
ســـر بیـــانـدازم به پیـش درگهــش
تـا شــــود خـــــاک درِ ایـــــوان او
دیسمبر 2010 بندهء فانی، پرویز روحانی