 شعر دویستمین سال تولد حضرت بهاءالله از م عسلی جاسبی اکنون دو قرن است بهاء آمد و گفتا
من مظهر عشقم به جهان باز شگفتا از پرتو حق مظهر حق گشت پدیدار آن نقطه بشد مرکز عشاق به دیدار چون آبِ روان بر دل تَفْ دیده هر کس جاری شد و شاداب ز این مشربه هر کس
0 Comments
 شعر محبت به خلق از م عسلی جاسبی یکی از احبای ایران زمین
که آواره گشته ز این سرزمین بگفتا که من جاسب زاده شدم چو شیران به میدان حواله شدم پدر گفت بر من که ای پورِ من محبت به خلق است مسرورِ من  تخریب گلستان جاويد بهائيان شيراز خاطرات آن احبا را یکا یک خوانده ام
ظلمهای پیش از آن و بعد از آن را خوانده ام شرح حال زندگانی بزرگان وطن تک تک آن قصه ها وغصه ها را خوانده ا م با وجود آن همه ظلم و تعدی بر شما پایبندی تان به احکام بهاء را خوانده ام  غربت چون نظر کردم به عمر رفته خود بارها
دیدم ایام جوانی رفته است چون بادها گَرد پیری بر سر و رویم نهان و آشکار زلفهایم داده بودم مانده بودند تارها قامت سَروَم چنان بید معلق گشته بود می شنیدم من به زحمت بعضی از اصواتها  وضع وطن ز بس نا مهربانیها که بر خاک وطن گشته
چه مایه مردمانش عازم جای دگر گشته نگاه پر امید یار اجباری سفر رفته چنان آتش زند برمن، چرا موطن چنین گشته تمام کوله بار خاطرات تلخ و شیرین را نهاده گوشه ای تا واکُند با حال سرگشته  سوزِ دل بر دلِ صحرا زدم من روزگاری روزها
تا که آرامش بگیرد از درونم سوزها می دمیدم نی لبک را با هزاران آرزو از صدای خسته نی بیش شد آن سوزها طایرِ بشکسته پر آرام شد با نی لبک تا که دید بشکسته بالی را چو من در سوزها  طرح اسم اعظم الهی چون به تو افتدم نگه، بوسه زنم به روی تو
شرح دهم مصاءبم، بر دل پر سجود تو از نگه جبین تو، حزن دلم برون شود غنچه من خجل شود، از نفحات کوی تو می رود از دو چشم تو، اشک بسان رود نیل دجله کجا، نیل کجا، کمتر از آب روی تو  داستان انقلاب سالها پیش معمم میگفت
شاه باید برود از ایران وطن ما به از این میگردد گر شوم شاه به جای ایشان مردم از گفته او شاد شدند دوستانش همه جلاد شدند |
مدیردر این قسمت اشعار سروده شده توسط جاسبی ها تقدیم حضور می گردد. آرشیو
December 2018
دسته بندی ها
All
|
 |
مقالات |
شخصیت ها |
خاطرات |
سیارون |
RSS Feed