اهمیت تاریخ ما ایرانی هستیم و باید کشوری را که به ما موهبت‌ها ارزانی داشته است را دوست بداریم. نخستین تجلی علایق به این سرزمین، دانستن تاریخ آن است. ایران در فراز و فرودهای گذرگاه های تاریخ با شادی‌ها و پیروزی ها، با غمها و با شکست ها همراه بوده است. مردم این سرزمین، پدران و مادران ما، برای حفظ این آب و خاکی که به ما سپرده اند در زیر ضربه های موج‌های سنگین توفان‌های تاریخی آسیب‌ها دیده اند؛ در رویارویی با حوادث کمر خم کرده‌اند، ولی از پا نیافتاده‌اند. آنان سرانجام قد راست نموده اند و با نگاهی غمبار به گذشته، ولی با اراده‌ای استوار برای بهتر زیستن، به ساختن دوباره ایران پرداخته اند.
تاریخ گذشته ایران، ره آورد کوشش‌ها و رنج های نیاکان ماست. آنچه آنان در گذشته کردند می‌تواند و باید برای امروز و فردای ما پند آموز و راه گشا باشد. ملت ایران، مانند هر ملت کهنسال، دارای گذشته‌ای مملو از فراز و نشیب‌ها، شادی‌ها و رنج‌ها، پیروزی‌ها و شکست‌ها افتخارها و خفت‌ها است. شرایط گذشته در تعیین چهره زمان حال نقش برجسته دارد و خطوط اصلی حال و آینده را ترسیم می‌کند.اگر ضرور می‌دانیم که شرایط زمان حال و آینده ما از ترس، از فقر و جهل، از عقب ماندگی و نابسامانی به دور باشد و کشوری آباد و پیشرفته و مردمی شاد و امیدوار به فردای بهتر داشته باشیم، لازم است به شرایط خاص روز و نیازها و مقتضیات آن که نتیجه دستاوردهای بشریت در جریان طولانی تکامل به سوی بهتر شدن است دقیقا توجه کنیم و به گذشت خود نیز نگاه واقع بینانه بیفکنیم.
تاریخ داستان تلخ و شیرین یک ملت نیست. تاریخ علم است و برای ما روشن می‌کند که کژی‌ها و راستی‌های گذشته ملت‌ها چه بوده است. تاریخ ما را متوجه اهمیت نقش شخصیت‌ها در شکل دادن به سرنوشت مردم می‌کند و می‌آموزد که شخصیت‌های تاریخی در نیکی و بهزیستی و یا در تیره بختی و ذلت مردم نقش برجسته داشته‌اند.
از فایده های علم تاریخ، بررسی واقعیت‌ها و پی بردن به نتیجه‌های «اگر‌ها» و شقوق مختلف است. درست به همین جهت می‌توان گفت علم تاریخ، و بررسی‌های آگاهانه رویدادهای آن، سرنوشت خود را از بسیاری توفان‌ها و آسیب‌ها به دور نگاه می‌دارند و راه درست را در می یابند، و با اطمینان به نتیجه‌های مطلوب آن با گامهای استوار مسیر تکامل خود را طی می‌کنند.
این ضرورت زمان ما است که تاریخ را دوباره نویسی نماییم. تاریخ دانش است و چون هر دانشی بر پایه حقیقت استوار است. حقیقت را از میان انبوه نوشته ها یافتن و یا به آن نزدیک شدن نخستین و برترین وظیفه هر مورخ است.
اگر خواهان سرنوشت بهتر هستیم، که باید باشیم، تاریخ را باید با علاقه و دقت بخوانیم و آن را در حافظه خود جای بدهیم، در آن هنگام که حافظه ملی نسلها درباره تاریخ نیرومند شود، ما مردمی خواهیم داشت که با شناخت استبداد در هر چهره آن و ایجاد شرایطی که مستبد قادر به کسب قدرت نباشد به سوی زندگی بهتر تلاش دسته جمعی خواهند کرد.
این واقعیت باید برای مردم ایران، به ویژه جوانان ما مسلم باشد که سرنوشت هر فرد، به گونه ای آشکار و بی تردید به سرنوشت عمومی همه مردم کشور وابسته است. هنگامی که توفانی تاریخی موج‌های سنگین خود را بر بدنه ملت فرو می‌کوبد، عموم مردم زیر ضربه‌های سهمگین آن آسیب‌ها می‌بینند. داشتن سرنوشت مشترک باید ما را مصمم سازد که سطح آگاهی‌های خود را بالا بریم؛ هرچه می‌توانیم دانش بیاموزیم؛ راه‌های همکاری دسته جمعی را فرا بگیریم و عمل کنیم و در همه حال از تاریخ سرشار از پند‌ها و عبرت‌های ما یاری بجوییم و از همه آنها برای ساختن سرنوشت بهتر به شایستگی بهره گیریم.
تاریخ آموزگار ما است و به ما پند ها می‌دهد. علم تاریخ مشعل ملت‌ها در کوره راه‌های تاریک به سوی بهزیستی و توانایی است. به کمک علم تاریخ و فراگرفتن درس‌های آن می‌توانیم و باید سرنوشت بهتر برای خود و برای فرزندانمان فراهم کنیم و دنیایی بهتر بسازیم که درآن ترس و جهل و فقر برای همیشه ریشه کن شده باشد. باشد، به همت جوانان، زنان و مردانی که به ایران و ایرانی، و همپای آن، به انسان و انسانیت می‌اندیشند، ایرانی مملو از زیبایی‌ها، روشنایی‌ها و دوستی‌ها برای نسلهای بعدی به یادگار بگذاریم و تاریخ از نسلهای معاصر ایران به نیکی و تحسین یاد می‌کند.
تاریخ داستان تلخ و شیرین یک ملت نیست. تاریخ علم است و برای ما روشن می‌کند که کژی‌ها و راستی‌های گذشته ملت‌ها چه بوده است. تاریخ ما را متوجه اهمیت نقش شخصیت‌ها در شکل دادن به سرنوشت مردم می‌کند و می‌آموزد که شخصیت‌های تاریخی در نیکی و بهزیستی و یا در تیره بختی و ذلت مردم نقش برجسته داشته‌اند.
از فایده های علم تاریخ، بررسی واقعیت‌ها و پی بردن به نتیجه‌های «اگر‌ها» و شقوق مختلف است. درست به همین جهت می‌توان گفت علم تاریخ، و بررسی‌های آگاهانه رویدادهای آن، سرنوشت خود را از بسیاری توفان‌ها و آسیب‌ها به دور نگاه می‌دارند و راه درست را در می یابند، و با اطمینان به نتیجه‌های مطلوب آن با گامهای استوار مسیر تکامل خود را طی می‌کنند.
این ضرورت زمان ما است که تاریخ را دوباره نویسی نماییم. تاریخ دانش است و چون هر دانشی بر پایه حقیقت استوار است. حقیقت را از میان انبوه نوشته ها یافتن و یا به آن نزدیک شدن نخستین و برترین وظیفه هر مورخ است.
اگر خواهان سرنوشت بهتر هستیم، که باید باشیم، تاریخ را باید با علاقه و دقت بخوانیم و آن را در حافظه خود جای بدهیم، در آن هنگام که حافظه ملی نسلها درباره تاریخ نیرومند شود، ما مردمی خواهیم داشت که با شناخت استبداد در هر چهره آن و ایجاد شرایطی که مستبد قادر به کسب قدرت نباشد به سوی زندگی بهتر تلاش دسته جمعی خواهند کرد.
این واقعیت باید برای مردم ایران، به ویژه جوانان ما مسلم باشد که سرنوشت هر فرد، به گونه ای آشکار و بی تردید به سرنوشت عمومی همه مردم کشور وابسته است. هنگامی که توفانی تاریخی موج‌های سنگین خود را بر بدنه ملت فرو می‌کوبد، عموم مردم زیر ضربه‌های سهمگین آن آسیب‌ها می‌بینند. داشتن سرنوشت مشترک باید ما را مصمم سازد که سطح آگاهی‌های خود را بالا بریم؛ هرچه می‌توانیم دانش بیاموزیم؛ راه‌های همکاری دسته جمعی را فرا بگیریم و عمل کنیم و در همه حال از تاریخ سرشار از پند‌ها و عبرت‌های ما یاری بجوییم و از همه آنها برای ساختن سرنوشت بهتر به شایستگی بهره گیریم.
تاریخ آموزگار ما است و به ما پند ها می‌دهد. علم تاریخ مشعل ملت‌ها در کوره راه‌های تاریک به سوی بهزیستی و توانایی است. به کمک علم تاریخ و فراگرفتن درس‌های آن می‌توانیم و باید سرنوشت بهتر برای خود و برای فرزندانمان فراهم کنیم و دنیایی بهتر بسازیم که درآن ترس و جهل و فقر برای همیشه ریشه کن شده باشد. باشد، به همت جوانان، زنان و مردانی که به ایران و ایرانی، و همپای آن، به انسان و انسانیت می‌اندیشند، ایرانی مملو از زیبایی‌ها، روشنایی‌ها و دوستی‌ها برای نسلهای بعدی به یادگار بگذاریم و تاریخ از نسلهای معاصر ایران به نیکی و تحسین یاد می‌کند.
RSS Feed
