گوشه ای از دستورات و تعالیم دیانت بهائی

وحدت عالم انسانی

هر دینی در زمان خودش بهترین دین است و متعلق به زمان خودش است و معتقدیم هر انسانی صرف نظر از اعتقاد دینی خود را به رستگاری دارد. زن و مرد در این دیانت مساوی هستند و زن و مرد مانند دو بال بر پیکر جامعه انسان تلقی شده اند زیرا فقط دو بال قوی و مساوی پرواز مرغ عالم را به اوج قلّه های ترقی و تعالی میسّر میسازد. دین باید با علم و عقل هم خوانی و برابری داشته باشد. اگر اصلی از دین مخالف علم باشد، موهوم و خرافات است. حقیقت دین که محبّت و انسانیت و تعالی بشر است. در این دیانت اصل مشورت در کلّ امور است. این مشورت از خانواده شروع میشود و تا بالاترین سطوح اداری و جامعه ادامه می یابد. مشورت باید در محیطی آرام، صلح آمیز و در محیطی آزاد و بدون تحدید و با احترام به همه حقوق انجام پذیرد و آنچه از تصادم و تبادل افکار در مشورت به دست آمد همان حقیقت محض است. جنگ به هر بهانه‌ای که باشد ممنوع است، به جز موارد دفاع از کشور. کشتار و آزار دیگران حتی امر برای ترویج دین باشد، شدیداً منع شده و ترویج دین راهی جز عشق و محبّت و حقیقت و بالا بردن سطح افکار مردم ندارد. انسان موظّف است حقایق دینی و خداپرستی را با مطالعه و تحقیق صحیح فارغ از تفسیر و تعبیرهای گوناگون دریافت نماید. این دین، دین شادی و امیدواری است.

---

شیون و گریه زاری و بر سر کوفتن را جایز نمی داند. موسیقی و هنر و تأتر و دیگر صنایع را توصیه می کند. خلق جهان را شاد میخواهد. اگر مشکلی داشته باشند در بین خود با مشورت حل و فصل می کنند. هیچ فرقی بین بزرگ و کوچک و باسواد و بیسواد جامعه نیست. همه از احترام خاص برخوردارند و در هیچ مراسمی از قمه زدن و سینه زدن و جزع و فزع استفاده نمی شود. دست هیچ بزرگ دینی بوسیده نمیشود فقط در پیشگاه خدا سر تعظیم و تسلیم فرود می آوریم و مرید هیچ کس نیستیم و با هیچ ادیانی دشمنی و خصومت نداریم و با همه ادیان با نهایت مهربانی و برادری و برابری رفتار می کنیم و صداقت و راستگوئی را سر لوحه اعمال خود می دانیم.
ما شکوه و عظمت ایران را دوست داریم. ایران بهشت عالم است. جشن های کهن نوروز و چهارشنبه سوری و فرهنگ اصیل ایرانی و شکوه و جلال ایران را طالبیم. حضرت بهاءالله افتخارات کهن ایران باستان را در آثار خود ستودند و رساندن ایران عزیز را به سعادت و ترقّی جزء تعالیم خود قرار دادند و خواست همه اینست که به چشم نیکی به ایران بنگرند. ایران قلب عالم است و چون سراجی روشن و منیر و نوربخش همه آفاق است. ایران مفتخر است به ظهور منجی عالم بشریت که دنیا را به صلح و صفا دعوت نمود. باید امیدوار باشیم که خلق عالم بالخصوص ایرانیان از خواب غفلت و بی خبری بیدار گردند و به فرموده حضرت عبدالبهاء چنین سرزمین مقدّسی که زادگاه تمدّن جهان و آغازگر عزّت و خوشبختی مردم عالم و مورد رشک و حسد مردم شرق و غرب بوده است، به روزگاری بیافتد که همان مردم بر حالش افسوس خورند و از عقب ماندگی و بی تمدّنی آن در کتابهای کنونی مطالبی بنویسند که تا ابد در روزگار بماند و آیا سزاوار است کسانیکه بلند پایه ترین مردم روزگار بودند اکنون به این حال پر ملال بیافتند و یا سرزمینی که بهترین کشور جهان بشمار می آید حال ملّتش دست به گریبان با نکبت کاهلی و تنبلی و نادانی از عقب مانده ترین کشورها به شمار آید. آیا ایرانیان در سده های پیشین سر دفتر دانائی و سرلوحه منشور دانش و هوش نبودند و از مهر و لطف خداوندی چون خورشید در آسمان دانش ایزدی نمی‌درخشیدند؟
حضرت عبدالبهاء فرمود: «ای یاران مژده باد شما را که ایران به پرتو بخشش خداوند مهربان ترقی عظیم نماید و جنّت النّعیم (بهشت برین) گردد بلکه امید چنین است که در آینده غبطه روی زمین شود و نفخه مشکین (نسیم مشکبار) ایران خاور و باختر را معطّر نماید. شب تاریک به پایان رسید و صبح امید بدمید و آفتاب حقیقت بدرخشید. عنقریب گلخن گلشن گردد و تاریک روشن شود و آن اقلیم قدیم مرکز فیض جلیل شود و آوازه بزرگواریش گوشزد خاور و باختر گردد. عزت قدیمه باز گردد و درهای بسته باز شود. ایران روز به روز، رو به ترقّی است، ناامید نباید بود. در هر صورت مستقبل آینده ایران بسیار خوب خواهد بود. ایران باید بهشت برین و روضه رضوان گردد. وعده‌های حق تحقق پیدا می کند و ایران قبله عالمیان و هر ذره از خاکش کیمیا خواهد بود.» 

​​در جستجوی حقیقت

دین بهائی دین فشار و زور و تحمیل نیست. در اکثر ادیان قبل اولاد اگر از دین آنها خارج میگردید، او را کافر و مرتد و مجازات به مرگ محکوم میگردید ولی در دیانت بهائی هر اولادی که به دنیا می آید، چه دختر و چه پسر برای والدین یکسان و عزیزند و هیچ فرقی در بین نیست. از طفولیت بچه را بهائی نمی‌دانند. در تعلیم و تربیت او میکوشند و تعالیم امر بهائی را به او می آموزند و از مطالعه هیچ کتابی راجع به ادیان و خداپرستی او را منع نمی کنند. تا اینکه او به سن بلوغ برسد و با تحقیق خود اگر دوست داشت بهائی باشد، اختیار با خود اوست. هر بچه ای که خوب تربیت شود و به حقایق پی برد و تحقیق و تفحّص نماید، خود پی می برد که ارث عظیمی پدر و مادر به او دادند. از کودکی راه تعلیم و تربیت و احترام به بزرگتران را می‌آموزد. راه درستی و صداقت و دوست داشتن نوع بشر را یاد می گیرد. وقتی حقیقت را یافت، بهائی میشود و مسئولیت پذیر می گردد. آنوقت است که تازه کار شروع میشود. این جوان چه دختر باشد و چه پسر، باید هدفش محبت به همنوع و اصلاح عالم باشد. ستایش پروردگار و اجرای احکام او سرلوحه زندگی‌اش قرار میگیرد و با زمان و مکان به پیش میرود. از خرافات و وسوسه های شیطانی به دور میگردد و دنبال یک هدف واحد میگردد، رضای خدا و رضای خلق خدا.  آنوقت آرامش قلب و خاطر دارد و از این دنیا لذّت می برد. 

چرا خانم ها (نسوان) عاشق دیانت بهائی اند؟ 
​

اوّل اینکه وقتی با این دیانت آشنا می شوند و پی می برند که دختر و پسر، زن و مرد از حقوق حقه مساوی برخوردارند، هر دو حق دارند علم بیاموزند. صفت یاد بگیرند و به سن بلوغ که رسیدند با مشورت و نظر والدین و رضایت آنها ازدواج نمایند نه به زور و اجبار پدر و مادر. برعکس ادیان سلف که دختر از 9 سالگی میتوانست شوهر کند و بعد هم شوهر او حق داشت زنهای متعددی اختیار کند و قلب این همسر چه میشد آزرده و افسرده و به خود میگفت اگر من خوب بودم همسرم دو مرتبه ازدواج نمیکرد و زندگی برای این خانم که مادر اولاد هم بود، جهنّمی میگردد که جز مرگ چیزی برایش کارساز نبود. وقتی خانمها می‌بینند و میشنوند که دختر و پسر مانند کفه ترازو مساویند و با عقل و خرد باید با کسی که او را دوست دارند، ازدواج نمایند و حتماً والدین آنها رضایت کامل داشته باشند و خانه و کاشانه ای پر از مهر و وفا و صفا بنا کنند و مهریه بسیار ساده ای داشته باشند و هرچه در زندگی کسب میکنند، متعلّق به هر دو است و هدفشان یکی است و در آثار بهائی می آموزند که زن و مرد مانند دو بال بر پیکر جامعه انسان تلقی شده اند زیرا فقط دو بال قوی و مساوی پرواز مرغ عالم را به اوج قلّه های ترقی میسّر می سازد و می بینند زن ها یا خانم های بهائی در اجتماع چه میزان قدر و منزلت دارند و به آنها کلمه ضعیفه اطلاق نمیگردند و فوری آنها را طلاق نمی دهند و اگر مشکلی پیش آمد آنها را نصیحت و به آرامش دعوت می کنند و سعی میشود زندگی آنها دوام و بقائی داشته باشد، عاشق دین بهائی میشوند و به خانم های بهائی میگویند خوشابحالتان. در دیانت بهائی در مهمانی ها و جشن ها و جلسات هیچ فرقی در بین نمی بینند. اطاق یا سالن پذیرائی آنها جدا نیست. زمانیکه در گلستان های جاوید در مراسم دفن شرکت می کنند با دیده باز می نگرند که نماز میّت و مناجات های مناسبی را خانم ها حتی بهتر از آقایان می خوانند. وقتی می بینند در مشاغل خانمها با آقایان فرقی ندارند و در مورد ارث هم فرقی ندارند، از این احکام الهی لذّت می برند و لبیک می گویند. هرگز به دختران تحمیل نمیشود که باید با فلان شخص ازدواج نمائی، موقعی که خانمهای بهائی آزادند در مورد اظهار نظرهای خود و یا همسران هیچ فرقی ندارند، خانمهای محروم از حرف زدن، محروم از اجتماع، محکوم شدن به زور حجاب رعایت کردن و خانه نشستن و مطیع و فرمانبردار بودن، ناخودآگاه عاشق تعالیم بهائی میشوند. ناگفته نماند حجاب بسیار عالی است ولی چه حجابی. حجاب و لباس پوشیدن باید طوری باشد که مورد ملعبه و مسخره جهال قرار نگیریم. حجاب نفس و عمل، احسن و اولی است. هر خانمی که برای خود ارزش قائل باشد و حق را خوب شناخته باشد، هیچکس نمی تواند گوشه چشمی به او نگاه کند و مسیر زندگی او را تباه کند. در دیانت بهائی مقام زن خیلی بالاست چون اول مربی طفل است و پشت و پناه همسر است. پایه و اثاث خانه و کاشانه است.
صد و هفتاد سال پیش حضرت طاهره به عالم نشان داد که زن میتواند با تمام وجاهت، دوش به دوش مردان از نظر علم و عرفان و تعلیم و تربیت گام بر دارد. از آن زمان به بعد قدری خانمها پرده اوهام و خرافات دریدند و به کسب علم و آداب رحمانی روی آوردند و خودی نشان دادند. این بزرگترین خدمتی بود که این ظهورات الهی به خانمها نمود و خانمهای مؤمنه موقنه باهره چون ستاره هایی در عالم درخشیدند و به عالم و عالمیان ثابت کردند که هیچ فرقی بین آقایان و خانمها نیست. به امید روزی که همه بیاموزند و با قلبی پاک این احکام الهی را اجراء نمایند و حجاب و عفت ذاتی و درونی خود را رعایت نمایند. مولای عزیزمان فرموده است: " یک جو عفت و عصمت بهتر از هزار سال عبادت است." 

بهاییان و اراضی مقدسه در اسرائيل

در کتاب 160 سال مبارزه با بهائیت آمده است که با اینکه بهائیان را وابسته به صهیونیسم میدانند اما هیچ وابستگی وجود ندارد. اسرائیل از وعده های قرآن است که میفرمایند: « وَقُلْنَا مِنْ بَعْدِهِ لِبَنِي إِسْرَائِيلَ اسْكُنُوا الْأَرْضَ فَإِذَا جَاءَ وَعْدُ الْآخِرَةِ جِئْنَا بِكُمْ لَفِيفًا» (الاسراء، 104) یعنی و پس از او به فرزندان اسرائيل گفتيم در اين سرزمين ساكن شويد پس چون وعده آخرت فرا رسد شما را همه با هم محشور مى ‏كنيم. و در سوره بقره آمده است: « يَا بَنِي إِسْرَائِيلَ اذْكُرُوا نِعْمَتِيَ الَّتِي أَنْعَمْتُ عَلَيْكُمْ وَأَنِّي فَضَّلْتُكُمْ عَلَى الْعَالَمِينَ» (بقره،122) یعنی اى فرزندان اسرائيل نعمتم را كه بر شما ارزانى داشتم و اينكه شما را بر جهانيان برترى دادم ياد كنيد.
وقتی کسانیکه متوجه میشوند که حضرت موسی قبل از قرآن است و وعده های قرآن بوده است که به مرحله ظهور رسیده است و قوم یهود از کشورهای مختلف جمع شده اند و کشوری به نام اسرائیل تشکیل گردیده است این تهمت همبستگی بهائیان با کشور اسرائیل را نمی پذیرند و دیگر بهائیان، که هیچگونه ارتباطی به صهیونیسم ندارند، را بیهوده محکوم نمی کنند و ایرانیان مظلوم و بی گناه را به خاطر عقیده شان جاسوس یا صهیونیسم نمی نامند. شاید در بعضی آثار بهائی اشاره ای به جمع شدن قوم یهود در فلسطین شده است یا راجع به ستم هائی که به این قوم وارد شده سخن گفته شده است. وقتی دولت ایران و عثمانی حضرت بهاءالله و خانواده اش را به این منطقه بد آب و هوا تبعید کردند و تحمّل هزاران بلایا و محن در سجن نمودند. ابواب رخا گشوده شد و از زندان این چهره نورانی آزاد گردید و فلسطین به قدوم مبارک مزیّن گشت. هوای خشک، زمینهای لم یزرع به تدریج تبدیل به باغ و بوستان و گل و ریحان گردید و اینهمه آثار و الواح در آن سرزمین به او نازل گردید و حضرت بهاءالله در همان مکان مقدّس صعود نمود و چشم عالمیان به آن سرزمین خیره شد و حضرت عبدالبهاء با آن علم الهی و درایت خویش آن نقطه را مبارک دانست و فرمود عنقریب این سرزمین بسیار آباد و ترقی خواهد کرد و رمس مطهر حضرت اعلی و حضرت بهاءالله در آن سرزمین نورانی شهره آفاق شد و حکمت و موهبت خدا و فضل او باعث شد اسرائیل چشم و چراغ جهانیان گردد، بهشت برین گردد. مرکز فتوحات عظیمه شود، مکان مقدس و طاهری گردد و مرکز جهانی بهائی در شهر حیفا در اسرائیل هرگز به هیچ دولتی کار نداشته و ندارد و فقط امور امری بهائیان جهان را اداره می نماید و پیروان این دیانت مقدس بهائی می آموزد که با خلق جهان با محبت و درستی و صداقت و صلح و آرامش و امانت رفتار نمائید. خلق جهان باید بداند که هیچ بهائی وابسته به هیچ کشوری نیست و هرگز ذرّه ای ناراحتی و ناامنی و بدبینی را برای هیچ بنده ای نمی خواهد. این طلعات مقدسه جسم عنصری آنها در آن سرزمین مدفون است و روح آنها و احکام آنها راهگشای خلق جهان بوده و خواهد بود و اسرائیل زیارتگاه عالم است و بهشتی در بین کشورها است. البته تمام دنیا زیباست و تمام دنیا یک وطن است و این حدّ و مرزها را انسانها انتخاب کردند. حضرت بهاءالله همیشه فرمودند: " ای اهل عالم همه بار یک دارید و برگ یک شاخسار." فقط خداوند رحیم و رحمان شاهد است که بهائی نه وارد سیاست میشود و نه وارد هیچ حزب و نه وابسته به صهیونیسم جهانی و تاریخ نشان خواهد داد که جامع بهائی چقدر مظلوم واقع شده و چقدر در مقابل تهمت و ناروا و ستم مقاوم بوده است. پناهش خداوند و طلعات مقدسه بوده و در حق هیچکس نفرین و ناله نمی کند. دعا می کنند ستمکاران عامل شوند و دنیائی پر از مهر و وفا و صلح عمومی از آرزوهای قلبی بهائیان است. 

​راستی و صداقت در آئین مقدس بهائی  

حق فرموده است مقام انسان بزرگ است اگر به حق و راستی تمسّک نماید و بر امر ثابت و راسخ باشد. اعمال حسنه و اخلاق مرضیه یکی از صفات خوب فرد مؤمن بهائی است. انسان باید به خلق و خوی و صدق و وفا و محبّت و امانت و دیانت و مهربانی به عموم عالم انسانی خدمت نماید. آن وقت جمیع اهل شهر گویند یقین است این شخص بهائی است. خلق و خوی مؤمن بهائی از دور هویداست. بهائی باید شمع آفاق باشد. حضرت عبدالبهاء میفرمایند بهائی را به صفت شناسند نه به اسم، به خلق پی برند نه به جسم. یعنی شخصی یابند در گفتار آیت توحید و در رفتار جوهر تجرید و در کردار حقیقت تقدیس. فریاد برآرند که این شخص بهائیست. اگر چنین شویم نور مبین در جبین بتابد و میفرمایند فتح و ظفر در این قرن انور نصیب مؤمن نیک گفتار است نه عالِم بد کردار. کسانیکه دست به عمل یا کار خیر میزنند ولی نیّت آنها خالص نیست یا برای شهرت است یا به جهت عزّت یا آرزوی غرور و نخوت است و ریاست. اینگونه اعمال نتایجی ندارد ولی اگر کار خیری با حسن نیّت انجام شود عالم انسانی زنده میگردد. لسان مشرق انوار صدق است او را مطلع کلمات کذب منمائید. زبان گواه راستی من است، او را به دروغ میالائید. جمیع معاصی به یک طرف و کذب به یک طرف بلکه سیئات کذب افزونتر است و ضررش بیشتر. راست گو و کفر بگو بهتر از آن است کلمه ایمان بر زبان رانی و دروغ گوئی. یا اهل بهاء به تقوی تمسک نمائید. عنقریب صرافان وجود در پیشگاه حضرت معبود جز تقوی خالص نپذیرند و غیر عمل پاک قبول ننمایند. یک قلب اگر مقدس شود و از شئونات دنیا فارغ، قلوب را به قوّت روحانیه تقلیب نماید و به قلب وجود راه یابد. محبّت کارهای عظیمه و عجیبه دارد. با کمال عدل و انصاف با یکدیگر معامله کنید. یا حزب الله شما را به ادب وصیّت می‌نمایم و اوست در مقام اول سید اخلاق. طوبی از برای نفسی که به نور ادب منوّر و به طراز راستی مزین گشت. دارای ادب دارای مقام بزرگ است و در نزد ناس محبوب میگردد. 

​امانت در دیانت مقدّس بهائی 

یکی از صفتهای پسندیده احباء الهی، امانت داری است و هرگز در امانت خیانت نمی کنند چون دستورات طلعات مقدسه بارها این چنین بیان شده است که اهل بها رؤوس خویش را به تاج امانت و وفا مزیّن نمایند. میفرمایند شخص امین به گنجهای ثروت و غنا فائز میگردد. امانت باب اعظم است از برای راحت و اطمینان خلق. قوام هر امری از امور به او منوط بوده و هست. عوالم عزّت و رفعت و ثروت به نور آن روشن و منیر. میفرمایند: « اگر امروز نفسی به طراز امانت فائز گردد، عندالله احبّ است از عمل نفسی که پیاده به شطر اقدس توجه کند و به لقای حضرت معبود در مقام محمود فائز گردد. آسمان امر الهی به آفتاب امانت روشن است. به حبل امانت متمسّک شو و به ذیل صداقت متشبث. این دو، دو نیّر اعظمند که از افق اعلی طالع شوند.» در لوحی حضرت عبدالبهاء فرمودند:
 
هوالله
ای پور رستم، امروز شجاعت و مردانگی جرأت و جسارت و فرزانگی امانت است. امانت دیانت است. دیانت صداقت است. صداقت استقامت است، استقامت. عدم دیانت و امانت تیر پر زهری است که به جگرگاه دل و جان عبدالبهاء می خورد.
 
پس ما بهائیان باید امانت دار صدیق باشیم که مولای ما از ما راضی باشد. هرگز دچار وسوسه شیطانی نگردیم. حال هر گونه امانت، امانت است. در محل کار، در محل زندگی همه جا باید امین بود چه آقایان و چه خانمها فرقی ندارد. اگر امانت دار خوبی بودیم خداوند و طلعات مقدسه از ما راضی خواهند بود و در تمام معاملات و مراودات مورد اعتماد عموم خواهیم بود. یقیناً این امر به دیگران هم اثر مطلوب خواهد گذاشت و هرگز خیانت در امانت وجود نخواهد داشت و بهترین صفات انسانی اعتماد و امانت داری در جمع مردم رواج خواهد داشت و باعث ترقی و تعالی امر خواهد شد.

لزوم خضوع و خشوع 

ما بهائیان باید کلّ از وصف وجود خود فانی گردیم بلکه نیست و مفقود شویم تا سزاوار الطاف و عنایت خداوند بی چون گردیم. هر یک غبار رهگذر جمیع احباء شویم و خادم حقّ و هادم بنیان نفس و هوی زیرا زینت ایوان الهی به این دو بیت ربّانی است:
نار عشقی بر فروزد و جمله هستی بسوز                  پس قدم بردار و اندر کوی عشاقان گذار
تا نگردی فانی از وصف وجود ای مرد راه               کی چشی خمر لقاء از لعل نوشین نگار
حق میفرمایند که دنیا شما را مغرور نکند و امر می نماید که اهل بهاء از حدود و سنن الهی پیروی نمایند. در کلمات مکنونه میفرمایند ای پسران آمال جامه غرور را از تن برآرید و ثوب تکبّر از بدن بیندازید و میفرمایند خوشا بحال عالمی که به دیگران فخر نمی فروشد. برتری و بهتری که به میان آمد، عالم خراب شد و ویران مشاهده گشت. محبّت و خضوع و خشوع صفت خوب احبّای الهی باید باشد. بر یکدیگر فخر نفروشند. در مقابل یکدیگر با احترام و برادری و برابری رفتار نمایند. خودپسند و مغرور نباشند. دیگران را بر خود ترجیح دهیم و هرچه به خود نمی پسندیم به دیگران نپسندیم و خودمان را از همه ضعیف تر و کوچکتر شمریم. آن کس که از خود راضی است، او مظهر شیطان است و آنکه راضی نیست مظهر رحمن. انسان مغرور و خودپسند و خودبین هرگز ترقی و تعالی پیدا نمی کند و در نزد مردم، خوار و ذلیل میگردد. آنچه سبب بزرگواری عالم انسانی است همان خضوع و خشوع و فروتنی است و محویّت و فناء و دوست داشتن خلق خدا و مهربانی و مساعدت خالصانه به بندگان او. آنوقت است که دنیای روشنی پر از مهر و صفا و وفا داریم.

عصمت و عفت و پاکدامنی

عدّه ای بی اطلاع جامعه بهائی را به بی بند و باری و بی حجابی و ملّتی آزاد تلقی می کنند در صورتیکه قداست و پاکدامنی از تعالیم این امر مبارک است. مولای شفوق و حنون ما میفرمایند اهل بهاء نفوسی هستند که اگر بر مدائن ذهب مرور کنند، نظر التفات به آن ننمایند و اگرچه جمیع نساء ارض به احسن طراز و ابدع جمال حاضر شوند، به نظر هوی در آنها نظر نکنند و به کلّ احباء چه رجال و چه نساء امر میفرمایند عفت و عصمت و پاکدامنی سرلوحه زندگی آنها باشد، نور عصمت آفاق عالم معانی را روشن می نماید و از درگاه الهی رجاء دارند که نسوان بهائی بر تقدیس و تنزیه و عصمت که طراز اول برای عموم است، مؤید گردند. حضرت عبدالبهاء میفرمایند: «اهل بهاء باید مظاهر عصمت کبری و عفت عظمی باشند. در کمال تنزیه و تقدیس و عفت و عصمت و ستر و حجاب و حیا مشهور آفاق گردند تا کلّ بر پاکی و طهارت و کمالات عقلیه ایشان شهادت دهند زیرا ذرّه ای از عصمت اعظم از صد هزار سال عبادت و دریای معرفت است. انشاءالله که همه تعالیم الهی را با جان و دل اجراء کنند و نفس شیطانی بر هیچکس غلبه ننماید.» البته که چنین است کسی که خوب تربیت شود و برای خود ارزش قائل باشد، دارای صفات حسنه فوق می باشد. این قطره ای است از تعالیم دین بهائی. هرچقدر انسانها پاک و طاهر باشند به نفع خود آنها و جامعه است. جامعه سالم و پویا به هدف رسیدن انسان کامل و آگاه است. اگر در جامعه ای بی بند و باری رخ بگشاید آن جامعه متزلزل میشود. امید چنان است با عصمت و عفت و درستی دنیای بسیار زیبا داشته باشیم.

--- ---- ---
​نوشته شده توسط م ی