فَتَمَنُّوا المَوتَ اِن کُنتُم صادِقینَ

فَتَمَنُّوا المَوتَ اِن کُنتُم صادِقینَ

این بیان مبارک قسمتی از آیه قرآن است که در سورة‌الجمعه نازل شده است. در دوره حضرت رسول ص قومِ یهود که با آن حضرت و آئینِ مبینِ اسلام مخالف بودند، می‌گفتند که ما یهودیان قومِ مقدسِ خداوند هستیم و از دوستان خدا و اولیاء الهی محسوب می‌باشیم و خداوند در تورات و کتب انبیاء از ما یهودیان توصیف بسیار کرده و ما را قوم خود و پسران خود و اولیاء و دوستان خودش نامیده است. با این همه اوصافی که ما داریم چرا باید به دعوت محمد رسول الله گوش بدهیم و چرا باید به قانون اسلام عمل کنیم؟

---

 این سخنان را که یهود در مقابل مسلمین می‌گفتند آیه مبارکه سوره جمعه در جواب آنان نازل شد. می‌فرماید: " یا ایُّهَا الّذینَ هادُوا اِن زَعَمتُم اِنکُم اَولیاءِ للهِ مِن دونِ الناس فَتَمَنُوا المَوتَ اِن کُنتُم صادقینَ" مضمون آنکه ای مردمی که از قوم یهود هستید، اگر به گمان باطل و زعم خویش خود را از اولیاء الهی و دوستان مقرب خداوند می‌دانید، باید علامت و نشانه وجود این مقام و رتبه در شما آشکار باشد و آن علامت این است که اگر اولیاء خدا هستید در راه خدا و در سبیل نصرت امر خدا آرزوی مرگ کنید و در میدان جانفشانی قدم بگذارید. صدق گفتار و ادعای شما که خود را اولیای الهی می‌نامید وقتی محقق می‌شود و قابل قبول است که در راه خدا جان بدهید.
آن کسان اولیاءِ لِله‌اند                        که شهادت به آرزو خواهند[1]
و اگر این علامت در شما نباشد ادعای شما قابل قبول نیست و خداوند در آیه بعد از این آیه فرمود که یهودیان هرگز آرزوی مرگ در راه خدا نمی‌کنند و هرگز در صدد جانفشانی نیستند زیرا اعمال و افعال خود را با این ادعا مخالف و نقیض می‌بینند و خداوند ستمکاران را می‌شناسد.


[1] - نعیم اصفهانی