شهادت در دیانت بهائى / دکتر علیمراد داوودی

برخی از شهدای دیانت بهائی پس از سال ۱۳۵۷

گاهى عاشقى را بى آن که سلاح به دست گيرد مى کُشند؛ بى آن که به جنگ پردازد به خاک مى افکنند؛ بى آن که دست ببازد سر مى بُرند؛ بى آن که بر کسى بتازد، گردن مى زنند. در چنين وضعى از يک جانب ستم به اوج خود مى رسد، دل در سينۀ دشمن ؛ سنگ خارا مى شود، مردمى از ميان مى رود، شرف معنى خود را از دست مى دهد، شخص انسان به حدّ گرگ بيابان يا کَفتار لاشخوار ؛ فرو می افتد، حاجب الدّوله و ابن الذّئب و ظلّ السّلطان می شود. از جانب ديگر قوّت ايمان به حدّاکثر امکان جلوه مى کند، هيچگونه شائبه اى ؛ عشق دلدادۀ آزاده را آلوده نمى سازد.

---

هرگاه مدّعى ايمان به جنگ و ستيز بر می خواست احتمال آن مى رفت که کوشش او تنها به اميد پيروزى باشد؛ امکان داشت تصوّر کنيم که به جان مى زند تا به نان برسد؛ به ميدان قتال مى رود تا به ايوان جلال بيايد؛ اگر به شکست خود يقين کند مِهر دلدار را از دل مى راند و براى حفظ جان دست از جانان فرو مى شويد. پس، نثار جان در چنين حالى و از چنين کسى ؛ نشان ايثار نيست. حق اين است که شهدا مرگ را آرزو مى کنند. آنان که چنين مى کنند شهادت به بقاى نفس انسان مى دهند. اثبات وجود حيات در جهان برين مى کنند. با مرگ خود به ديگران مى گويند که در آن سوى گور ؛ نشان از هستى جاويدان گرفته اند. به عمل اثبات مى کنند که امر خدا در دل و جان اهل ايمان نافذ است. کلمۀ الهيّه خلاقيّت دارد و حقانيّت آن در همين جا است. بدين سببب است که خون پاکى که در راه خدا به خاک ريزد تأثير شديد در عالم معنى مى بخشد. درخت ايمان را تناور و بارور و سايه گستر مى سازد. نداى امر را تا اوج افلاک مى رساند. بدين سبب است که شهادت حسين بن على حافظ حيات اسلام مى گردد. شهادت نقطۀ اولى اِعلاى امر جمال ابهى مى کند. شهادت بديع به خلق جديد تعبير مى شود. شهادت سلطان الشّهداء "طراز کتاب وفا" نام مى گيرد.
---
مأخذ: انسان در آئين بهائى، صفحه ۱۷۴ به بعد🔽
بازنگری و ویرایش: از کانال پربار عندلیب پارسی ۱۷۸ بدیع🔽