عید اعظم رضوان (عید گل مبارک)

نمایی از باغ رضوان ( نجیب پاشا)

عید رضوان یکی از اعیاد دین بهائی و سلطان اعیاد این دین به شمار می‌رود. این عید را عید گل هم می‌گویند.
 ایام عید رضوان از سی و دوم نوروز شروع و مدت ۱۲ روز ادامه دارد. روز اول مطابق ۲۱ آوریل، اول اردیبهشت و ۱۳ شهرالجلال بدیع (تقویم بهائی) است.
 این ایام مصادف ورود بهاءالله شارع دین بهائی به باغی در حومه شهر بغداد در آوریل ۱۸۶۳ است. این باغ بعدها در  بین بهائیان به باغ رضوان شهرت یافت. این ایام ایامی است که در آن بهاءالله صریحاً به اصحاب خود اظهار امر  کرد.
 در اشاره به آن ایام در یکی از الواح می‌گوید: «ایام فیها ظهر الفرح الاعظم» و در وصف باغ رضوان می‌فرمایند: «مقام فیه تجلی باسم الرحمن علی من فی الامکان».
حضرت بهاءالله مدت ۱۲ روز در این باغ توقف و سپس به سوی اسلامبول که محل سرگونی بعدی وی بود حرکت کرد. به مناسبت اظهار امر بهاالله، هر سال ۱۲ روز ایام رضوان که به گفته شوقی افندی اعظم و اقدس اعیاد بهائی محسوب است جشن گرفته می‌شود.

---

 روزهای اول، نهم، و دوازدهم عید اعظم رضوان از ایام محرمه دین بهائی محسوب است. یعنی کسب و کار تجاری  در این ایام حرام است.
  در رساله سؤال و جواب بهاالله چنین می‌گوید: «اول عید، عصر ۱۳ ماه دوم از اشهر بیان است. یوم اول و تاسع و دوازدهم عید اشتغال به امور حرام است».
عید رضوان، عید همه مردم دنيا است چرا که عید گل، عید آزادی و برابری همه انسانها است. در اولین روز عید گل حضرت بهاءالله مقام خود را بعنوان پیامبری از طرف خدا علنی نمود،
اول رضوان سر آغاز فرهنگی نوین است که طلیعه دار بیداری فرهنگی دنيا است چرا که بیش از 170 سال ندای تقدس انسان و برابری حقوق همگان و آزادی عقیده و مذهب و خردورزی و زمانمندی را به مردم دنيا گوشزد می کند. و در واقع نفی استبداد مذهبی و سیاسی در آن واحد است. اولین گفته بهاءالله در این روز آن بود که "سیف در این ظهور مرتفع است." این بیان نه تنها دعوتی کلی به فرهنگ صلح و وداد و دوستی است بلکه بعلاوه و مخصوصا نفی فرهنگ خشونت مذهبی است. از نظر بهاءالله آزادی وجدان و عقیده و مذهب اولین شرط حرکت بسوی خردورزی و پیشرفت و تکامل دنيا است. بر طبق این اصل همه مردم دنيا صرف نظر از باور دینیشان در حقوق اجتماعی و سیاسی باید برابر باشند. آنچه که حقوق شهروندی يك انسان را در هر كشوري زندگى ميكند تعیین می نماید نه مسيحي بودن نه مسلمان بودن یا شیعه و سنى بودنشان است بلکه انسانیت است و بس.
 
سه بیان مهم از لسان جمال اقدس ابهی که روز اول عید رضوان بیان فرمودند
۱- منع استعمال سلاح در این دور بدیع
۲- تا انقضای یک هزار سال ظهور جدیدی مبعوث نخواهد شد.
۳- احلی کلیّه اسماء و صفات حق در تمام عالم خلق بکمال تمام ظهور نمود.
  
حضرت بهاالله می‌فرمایند:
اگر اهل ارض طّرا اراده کنند ذکر ایامی که در بستان نجیب پاشا که به رضوان نامیده شده نمایند هر آینه کل قاصر،و بر عجز مقّر ،فی الحقیقه چشم عالم شبه آن را ندیده و بصر امم به مشاهده نظیر آن یوم فائز نگشته، روز ندا مینمایند، آفتاب مژده میدهد و ماه بشارت میگوید ای دوستان خداوند آگاه آمد گواهی دهید. روشنی پنهان آشکار. به جان و دل بشتابید آب ها مژده میدهند و دریاها میرقصند و بیشه ها اخبار میدهند. ای بندگان از دریای دانائی خود را بی بهره منمائید و از آفتاب بینائی خود را محروم نسازید.نسیم فرحبخش وزید پژمردگان را طراوت عنایت فرمود و تازگی بخشید . این روز را گفتار از عهده بر نیاید و از شرح آن عاجز و قاصر مشاهده شود .نیکوست بنده ای که بر منزلت امروز آگاه شد و بر مبارکی آن گواهی داد.در هر حال از دوست یکتا میخواهیم کل را از دریای عطای خود محروم ننماید و از مشاهده آفتاب راستی منع نکند.

«ای بلبلان الهی از خارستان ذلّت بگلستان معنوی بشتابيد و ای ياران ترابی قصدآشيان روحانی فرمائيد مژده بجان دهيد که جانان تاج ظهور بر سر نهاده وابوابهای گلزار قِدَم را گشوده چشمها را بشارت دهيد که وقت مشاهده آمد و گوشهارا مژده دهيد که هنگام استماع آمد دوستان بوستان شوق را خبر دهيد که يار بر سربازار آمد و هدهدان سبا را آگه کنيد که نگار اذن بار داده ای عاشقان روی جانان غم فراق را بسرور وصال تبديل نمائيد وَ سَمِّ هجران را بشهد لقاء بياميزيد اگرچه تا حال عاشقان از پی معشوق دوان بودند و حبيبان از پی محبوب روان در اين ايّام فضل سبحانی از غمام رحمانی چنان احاطه فرموده که معشوق طلب عشّاق مينمايد و محبوب جويای احباب گشته اين فضل را غنيمت شمريد واين نعمت را کم نشمريد نعمتهای باقيه را نگذاريد و به اشيای فانيه قانع نشويد بُرقع از چشم قلب برداريد و پرده از بَصَر دل بردريد تا جمال دوست بی‌حجاب بينيد ونديده ببينيد و نشنيده بشنويد ای بلبلان فانی در گلزار باقی گلی شکفته که همه گلها نزدش چون خار و جوهر جمال نزدش بي مقدار پس از جان بخروشيد و از دل بسروشيدو از روان بنوشيد و از تن بکوشيد که شايد به بوستان وصال درآئيد و از گل بيمثال ببوئيد و از لقای بيزوال حِصّه بريد و از اين نسيم خوش صبای معنوی غافل نشويد واز اين رائحه قدس روحانی بی‌نصيب نمانيد اين پند، بندها بگسلد و سلسلهء جنون عشق را بجنباند دلها را به دلدار رساند و جانها را به جانان سپارد قفس بشکند و چون طير روحی قصد آشيان قدس کند. چه شبها که رفت و چه روزها که در گذشت و چه وقتها که به آخر رسيد و چه ساعتها که به انتها آمده و جز به اشتغال دنيای فانی نَفَسی بر نيامدسعی نمائيد تا اين چند نَفَسی که باقيمانده باطل نشود عمرها چون برق ميگذرد وفرقها بر بستر تُراب مقرّ و منزل گيرد ديگر چاره از دست رود و امور از شست شمع باقی بي فانوس روشن و منير گشته و تمام حجبات فانيرا سوخته. ای پروانگان، بی‌پروا بشتابيد و بر آتش زنيد و ای عاشقان، بيدل و جان بَرِ معشوق بيائيدو بی‌رقيب نزد محبوب دويد گُل مستور به بازار آمد بی‌ستر و حجاب آمد و بکلّ ارواح مقدّسه ندای وصل ميزند چه نيکو است اقبال مقبلين فَهَنيْئاً لِلْفائِزيْنَ بِاَنْوارِ حُسْنٍ بَديْعٍ».
 (حضرت بهاءالله)

---

*  برگرفته از کانال تلگرام آئین بهایی