خاطرات جناب علی اکبر رزاقی در مورد قبول امر استاد علی حداد

کارخانه حداد

در دوره جوانی حدود ۵۰ سال قبل در یکی از مناطق شمالی تهران به کارهای ساختمانی مشغول بودم  در نزدیکی من یک فردی ساختمان می ساخت که بعد معلوم شد که او نوه استاد علی حداد است و بهایی است. بعد از آشنایی و معاشرت برای سالها با یکدیگر یاد خاطرات پدر بزرگ او و چگونگی قبول امر دیانت بهایی توسط ایشان افتادم و برای نوه او نیز تعریف کردم.
 در کارخانه استاد علی حداد آهنگران بسیار قابلی بودند که من با همه آنها برای کارهای ساختمانی همکاری میکردم و آنها کلی امورات درب و پنجره سازی و ستون بندی را برای من انجام میدادند. این فامیل های سببی بنده تعریف میکردند  که زمانی در اصفهان در دوره جوانی استاد علی با برادرش  مغازه آهنگری داشتند و بعد از کار با دوتا از رفقای دیگر به جوانی و  خوشگذرانی میپرداختند. بعد از مدتی تصمیم میگیرند که برای تفریح و ثواب به جلسات بهایی بروند و جلسات را بر هم بزنند و شلوغ کنند و کمی بدین صورت وقت گذرانده و خوش بگذرانند. 

---

از این رو تصمیم میگیرند که هر شب یکی از اینها به یک جلسه بروند و با هم برنامه ریزی میکردند که کی چه زمانی کدام جلسه را برود. وقتی به جلسه میرفتند و میدیدند که ناطق برای همه صحبت میکند و همه گوش میدهند او هم نشسته و به سخنان گوش میدهد و می بیند که این سخنان به نظر او پسندیده میآید. شب میگذرد و او میبیند که موقعیتی پیش نمیآید که او بتواند جلسه را به هم بزند و به اصطلاح دست خالی در پایان جلسه بیرون میآید. رفقا به او میگویند که چکار کردی؟ او میگوید که هیچ جلسه طوری بود که بسیار خوب بود و بسیار به من محبت داشتند و از من هم پذیرایی کردند و هیچ موقعیتی پیش نیامد که بتوانم جلسه را به هم بزنم. این چهار رفیق به همدیگر اطمینان کامل داشتند و بسیار با هم صمیمی بودند بعد از مدتی میگویند که خوب فرد دیگری برود. به همین ترتیب هر کدام یکبار میروند و هیچ کدام به خود اجازه نمیدهند که جمع را بر هم بزنند و خوب به صحبت های صورت گرفته در جمع گوش فرا میدهند و میآیند و برای  همدیگر تعریف میکنند. نفر سوم که میرود به دیگر دوستان میگوید که من خیلی به صحبت ها دقیق گوش کردم. و همه آنچه عنوان میگردد کاملا صحیح و عقلانی است و من قبول کردم و به نظر من دیانت بهایی بر حق است. آن سه نفر هم گفته او را تایید کرده و همه همین نظر را داشتند و خلاصه هر چهار نفر بهایی میشوند. در بین این چهار نفر یکی از آنها استاد علی حداد بود که ایشان در اصفهان زندگی میکرد و بعد ها به تهران میآید و یک مغازه آهنگری به همراه برادر خود دایر میکنند و در کار خود بسیار موفق میشوند و کم کم کار را توسعه داده و گنبد حظیره القدس تهران را آهنگری میکنند و این گنبد را در آن زمان که وسایل مناسب برای نصب و حمل گنبد به این بزرگی نبوده با موفقیت نصب میکنند. بعد ها در بیرون دروازه قزوین زمین بزرگی خریداری کرده و کارخانه مجهز آهنگری حداد را تاسیس میکنند. 
دو پسر حداد که تحصیل کرده در زمینه کاری پدر بودند نیز در همین کارخانه مشغول به کار میشوند و پدر را یاری میرسانند. بسیاری از بهاییان جاسب نیز که در زمستان کشاورزی نداشتند برای کار که به تهران میرفتند بعضی در کارخانه حداد مشغول می شدند حتی محمد کاظم اعلایی بر اثر حادثه ای حین کار در این کارخانه فوت میکند.  
استاد علی حداد بعد ها کارهای آهنگری ارض اقدس را تقبل کرده و انجام میداد. زمانی که او دیگر پیر مردی هشتاد ساله و یا کمی بیشتر شده در آفتاب در کارخانه می نشست و اغلب تعریف میکردند که او به جوانی و کارهایی که انجام می داده فکر میکند و افسوس گذشته را میخورد.
در زمان رضا شاه وقتی که او تازه به سلطنت رسیده بود خودش شخصا به قراردادهای ارتش نظارت میکرده و با استاد علی هم که فرد موفقی در کارش بود حضوراً ملاقات میکرده و قرارداد میبستند. از آن جمله آبادی حدّادیه است مه طی قراردادی استاد علی در بالای حدیقه تهران خریداری کرد و نام آن را حدّادیه گذاشت و بسیاری از بهاییان در آنجا کار میکردند. عاقبت در تهران فوت کرده کارخانه او نیز بعد از انقلاب مصادره گشت. آری از او خانواده ای مومن و خدوم به امر و موفق در کلیه امور باقی و برقرار میباشد که همگی در ظل عنایت الهی ساکن میباشند.