شعری زیبا از ژاله اصفهانی

ز ابر تیره باران خواهد آمد                                               چه باران؟ آبشاران خواهد آمد
بشوید خار وخس را از در و دشت                                       صفای سبزه زاران خواهد آمد
به کام تشنگان پر تکاپو                                                   زلال چشمه ساران خواهد آمد
مزن فریاد ای مرغ شباهنگ                                              چه سود از نغمه، گر دل را کند تنگ
سحرگاهان به گلزار شکوفان                                              پرستوی بهاران خواهد آمد
کبوتر، نامه ی زرین به منقار                                             ز اوج کوهساران خواهد آمد
ز پای تپه ی تقدیر برخیز                                                 فراز قله با تندر در آمیز
که بر این دشت خواب آلود خاموش                                      هیاهوی سواران خواهد آمد
تلاش آنکه در ره جان فدار کرد                                          بیاد رهسپاران خواهد آمد
نخستین پرتو صبح طلایی                                                سوی شبزنده داران خواهد آمد
زمان ، شور و تکاپو آفرین است                                        هزا ران راه نو روی زمین است
و قرن آبستن نظمی نوین است                                             چه خرم روز گاران خواهد آمد