حافظ - غزل شمارهٔ ۱۱

ساقی بـه نور باده برافروز جام ما                                           مـطرب بـگو کـه کار جهان شد به کام ما 
ما در پیالـه عـکـس رخ یار دیده‌ایم                                       ای بی‌خـبر ز لذت شرب مدام ما 
هرگز نمیرد آن که دلش زنده شد به عشـق                          ثـبـت اسـت بر جریده عالـم دوام ما 
چـندان بود کرشمـه و ناز سـهی قدان                                   کاید بـه جـلوه سرو صـنوبرخرام ما 
ای باد اگر بـه گلشـن احـباب بـگذری                                   زنـهار عرضـه ده بر جانان پیام ما 
گو نام ما ز یاد بـه عـمدا چـه می‌بری                                     خود آید آن کـه یاد نیاری ز نام ما 
مستی به چشم شاهد دلبند ما خوش است                               زان رو سـپرده‌اند بـه مـسـتی زمام ما 
ترسـم کـه صرفـه‌ای نبرد روز بازخواست                                  نان حـلال شیخ ز آب حرام ما 
حافـظ ز دیده دانه اشکی هـمی‌فـشان                                     باشد کـه مرغ وصـل کـند قـصد دام ما 
دریای اخـضر فـلـک و کشـتی هـلال                                     هسـتـند غرق نعـمـت حاجی قوام ما