وجیهه خانم به همراه آقا رضا جمالی ، مصیب یزدانی، عبدالحسین یزدانی، گوهر یزدانی، ملکی خانم اعلایی، آغا بگم یزدانی و نصرت یزدانی(بچه کوچک) در سفر به شیراز برای زیارت بیت مبارک وجیهه خانم ناصری فرزند آقای محمدعلی ناصری، قویترین مرد جاسب و نیرومند و مؤمن و مادر ایشان معصومه خانم خواهر حسن باد بود، که خانمی بسیار روشنفکر در آن زمان بود. وجیهه خانم دختر دُردانه خانواده و دارای 2 برادر به نام کاظم علی و دیانت که هر دو داستانهای بسیار عالی در بین عموم جاسبی‌ها دارند. چرا به دایی وجیهه خانم حسن باد می‌گفتند؟ علّت این بود که او سریع راه می‌رفت و راهی که یک ساعت باید می‌پیمود او در نیم ساعت مثل باد طی می‌کرده است و اهالی به او این لقب را دادند. معصومه خانم به حدّی انسان فهمیده‌ای بود که با بی‌سوادی آن زمان هر سه اولاد را خیلی با تربیت و مؤمن و زحمتکش بار می‌آورد. وجیهه خانم از نظر هیکل و زیبائی و معرفت و خانه داری از ممتازترین خانم‌های زمان خود بود. این خانم محترم در امتحانات الهی خیلی روسفید در آمد. در مقابل کوه مشکلات، تحمّل و بردباری را همیشه پیشه خود کرده بود. در جوانی مادر خود و برادر نازنینش محمد کاظم را از دست می‌دهد. غم داغ این دو عزیز او را همیشه محزون و غمگین میسازد ولی او راضی به رضای جمال مبارک بوده است.
جناب محمد علی ناصری پدر وجیهه خانم در 15 یا 16 سالگی با مردی قد بلند و قوی هیکل و خوش تیپ به نام سید رضا امجدی، فرزند سیدعبدالله ازدواج می‌کند. همسالهای آنها همیشه می‌گفتند این زن و شوهر به هم می‌آیند و باهم تناسب دارند. آنها دارای فرزندی مثل مادر نجیب و مهربان به نام آقا عبدالله می‌شوند که بسیار مردی ساده و مؤمن بود. در جوانی چند سال پلیس یا همان پاسبان بود و در جوانی با خانم اقدس یزدانی فرزند اسدالله و عزت خانم ازدواج می‌نماید که باعث شادی و شعف و سرور وجیهه خانم می‌شوند. آقا امجدی متأسفانه به خاطر اینکه فکر میکرد یک پسر کم است و اولاد میخواست، در عنفوان جوانی بدون اجازه ایشان، همسر دیگری انتخاب کرد و چون فکر میکرد که گنج پنهانی پیدا کرده است، خدا به او چند بچه داد. وجیهه خانم متین و با آبرو به منزل پدری برگشت و در یک اطاق زندگی آبرومندانه و ساده خود را شروع کرد و هرگز باعث مزاحمت همسر و زن او و بچه‌هایش نشد. آقا عبدالله فرزندش بعد از اینکه مدتی پلیس بود، در شرکت واحد 30 سال تمام راننده اتوبوس دو طبقه شد که در سی سال در محل کار و در محلّ زندگیش به خوشنامی و نجابت معروف بود. خداوند به خاطر شادی وجیهه خانم، به پسر و عروسش اولادهای خوبی هدیه کرد.
تنها فرزند وجیهه خانم عبدالله امجدی آقا عبدالله امجدی هرگز به پدرش تعرّض نکرد و احترام او را می‌نمود. میگفت من شیر وجیهه را خورده‌ام و بهائی هستم. با همسرش اقدس خانم صاحب سه پسر به نام‌های آقا اشرف، اکبر، رامین و چهار دختر به نام‌های میترا، منیر خانم، پری خانم و رامش خانم شدند که همگی مؤمن و مخلص در خدمت امر و عالم انسانی بوده و هستند. فرزند ارشد ایشان آقای اشرف که بعداً نامش را دانش گذاشتند، از بچگی در جاسب در آغوش مادربزرگ، بزرگ شد و تا کلاس ششم ابتدائی با ما هم‌کلاس بود. او هوش و ذکاوت خاصی داشت که میتوان شرح زندگی این نازنین را به صورت یک کتاب نوشت. وجیهه خانم یک عمر با آبرو زندگی کرد و زندگی ساده‌ای داشت ولی قانع و شاکر و صابر بود. در نانوائی و دیکر کارها به ملکی خانم که برادرزاده‌اش بود کمک میکرد. خمیر را وا می‌برد و عمه رضوان میپخت. در تمام جلسات امری شرکت میکرد. همه خانم‌های جاسب اهل زندگی و وفادار و مؤمن و زحمتکش بودند ولی ایشان چنان اُبُهتی داشت که همه به او احترام خاص می‌گذاشتند. در زمستانها زیر کرسی آقای شمس الله رضوانی، خانم سلطان یزدانی، شیرین کرمجگانی مادر آقا تقی محبوبی و عمه رضوان و معصومه زن استاد عباس نجار همیشه بالخصوص وجیهه خانم بالای اطاق می‌نشستند و قصه‌های قدیمی را تعریف می‌کردند.
آقا محمد علی ناصری وقتی همسر اولش فوت می‌کند، بعد از مدتی به خاطر بچه‌ها خانمی از قم به نام خانم سلطان می‌گیرد و همه به او جوجون قمی می‌گفتند یعنی مادر آقای ذبیح الله ناصری، فتح الله ناصری، شهربانو خانم، جواهر سلطان، مرصّع خانم، نازنین خانم. وجیهه خانم اینهمه خواهر و برادر پیدا می‌کند ولی پدر ایشان به احمد آباد نراق مهاجرت می‌کند و جوجون قمی آخر عمر اقرار کرد بنده ایمان دارم و بهائی هستم و به دستور امر مرا خاک کنید. جالب بود که وجیهه خانم حتّی هیچ تعرّضی به پدر و هیچ کس دیگری نکرد. با همه تا آخر‌الحیات مهربان و صمیمی بود و هرگز کلمه جدائی بر زبان نراند. به خاطر عشق به جمال مبارک و ایمان خالص، برای همه الگویی در جاسب بود. عشق به اولاد و عروس و نوه‌ها او را همیشه شاد و سرمست نگه میداشت. دانش امجدی که در کودکی پیش او تربیت شده بود، در نوجوانی به خاطر کمک پدر و مادر کار میکرد و بعدازظهرها را چند سال در باغ تشره، مسئول کتابخانه و فروش کتاب بود و افتخاری کار میکرد و دیناری حقوق دریافت نمی‌کرد. به وجیهه خانم می‌گفتیم آقا اشرف (دانش) مسئول کتابهای امری است. میگفت چیزی نیست او باید مهندس، مبلّغ و مشوّق هم باشد تا تلاشهای وجیهه هدر نرفته باشد. با اینکه یک اولاد داشتم اما به دنیا می‌ارزد و واقعاً خداوند خواسته‌های این خانم را برآورده کرده بود. روزی منزل او برای دیدنش رفته بودیم و من سرم درد گرفته بود. فوری بلند شد و یک شیشه آبغوره را آورد و درون یک لیوان ریخت و گفت بخور تا سردردت فوری خوب شود. دستش شفابخش بود و همینطور هم شد و سردردم ساکت شد. به او گفتم انشاءالله یک شیشه بزرگ آبغوره از طهران برایت می‌آورم. گفت تو هم مانند آقا اشرف هستی و این حرفها را بزنی ناراحت می‌شوم. واقعا دلی چون دریای بیکران داشت. داستان برایمان تعریف کرد که دو نفر باهم دوست بوده‌اند. یک روز یکی از دوستان درتابستان منزل دوستش میرود. مرد خانه به همسرش میگوید برو و یک هندوانه بیاور تا با دوستم بخوریم. خانم ایشان هندوانه می آورد. مرد تلنگری به هندوانه میزند و میگوید زن این هندوانه نرسیده است. زن میرود و هندوانه دیگری می‌آورد. خلاصه چند بار این زن بیچاره هندوانه را به انباری خانه می‌برد و به ظاهر هندوانه دیگری می‌آورد. بالاخره آن هندوانه را می‌خورند. بعد از چند وقت دیگر این آقا به دیدن دوستش میرود. دوستش به همسرش میگوید هندوانه بیاورید. هندوانه‌ای می آورد. مرد به او میگوید این هندوانه نرسیده است، برو و هندوانه‌ای دیگر بیاور. زن میگوید بلند شو و دکانت را جمع کن. مگر ما به جز این هندوانه، هندوانه دیگری هم داریم. مرد جلوی دوستش خجالت میکشد. بدین ترتیب آن هندوانه را چه رسیده و یا نرسیده می‌خورند. دوست او به او میگوید روزی که تو منزل ما آمدی، ما یک هندوانه در خانه بیشتر نداشتیم ولی خانم من بیش از ده بار رفت و همان هندوانه را آورد چون من اطلاع نداشتم چند هندوانه در خانه است. او آبروی مرا حفظ کرد ولی خانم تو جنبه زندگی را ندارد. وجیهه خانم میگفت من هم اینطوری آبروی آقا رضا امجدی را حفظ کردم و خانه دارش کردم. مُلک دارش کردم. او را آمپول زنی فرستادم تا یاد گرفت. اما فیلش یاد هندوستان کرد و این زن را گرفت. لحظه‌ای محتاج هیچکس نبوده‌ام و چنین یادگارهائی در جامعه بعد از خودم خواهم داشت.
ایشان زمینی زیر امامزاده حمزه دارد. در زمین این ملک دو نبش، میتوان بهترین ساختمان را ساخت و چند درخت گردوی بزرگ دارد. این ملک قیمت زیادی دارد. بچه‌های امجدی یعنی دخترانش که از همسر دیگرش هستند، این زمین را صاحب شده‌اند. هرکس از جلو این زمین می‌گذرد، میگوید زمین وجیهه خانم است و روحش شاد و یادش گرامی. خانم‌های این عصر همه خوبید ولی بدانید آن خانم‌های بردبار الگویی برای شما بوده‌اند که اگر مشکلات در زندگی پیش آمد، خانواده را از هم نپاشید و توکل به خدا کنید. فقط فکر سلامت خانواده باشید و بچه‌های خوبی تحویل جامعه دهید. این خانم محترمه، موقنه بحدّی مهربان و رئوف و سازگار بود که کلّ اهالی ده او را دوست داشتند. همه می‌گفتند سالار زن، شیرزن وجیهه بود. با مردان همچو مرد و با زنان مثل خواهر و با بچه‌ها رئوف و مهربان بود. چون همسر قدر او را ندانست همیشه میخواند: آه آه از دست صرّافان گوهر ناشناس، هر زمان خر مُهره را با دُرّ برابر می کنند. میگفت قدر زر، زرگر شناسد، قدر گوهر گوهری. حیف نبود این امجدی از بهر او خوب همسری در اوایل انقلاب مثل همه ازهمان زندگی ساده گذشت و به طهران منزل پسر برومندش آقا عبدالله و نوه ارجمندش مهندس دانش امجدی آمد تا اینکه جان به جان آفرین تسلیم نمود و در گلستان قدیم طهران که الان معروف به فرهنگسرای خاوران است، به خاک سپرده شد. روح او، درجات عالی دارد که با طلعات مقدّسه مشهور است و همیشه خاطراتش در قلب‌ها باقی و برقرار خواهد ماند. همیشه ذکر حق میکرد و دعا و ثناء می‌نمود. چون مقرب درگاه الهی بود، نوه‌ها و نتیجه‌ها به این خانم محترم وجیهه خانم افتخار کنید و به یاد او خیرات و مبرّات نمایید و کارهای خیر انجام دهید. اگر از مال دنیا باغ و باغات به ارث نگذاشت ولی باغ و زمین او در راه حق رفت. این مادر مهرپرور و مهربان ارثی گرانبها برای همه باقی گذاشت و آن دین نوین بهائی بود که به همه هدیه داد و در قلب همه مثل خودش آثار انسانیّت و انسان دوستی و مودّت و مهربانی و شاکر بودن و عشق به هم ورزیدن را و دعا و ثنا به سوی پروردگار را آموخت. روحش شاد و یادش گرامی.
------
برگرفته شده از خاطرات جناب م-یزدانی
آقا محمد علی ناصری وقتی همسر اولش فوت می‌کند، بعد از مدتی به خاطر بچه‌ها خانمی از قم به نام خانم سلطان می‌گیرد و همه به او جوجون قمی می‌گفتند یعنی مادر آقای ذبیح الله ناصری، فتح الله ناصری، شهربانو خانم، جواهر سلطان، مرصّع خانم، نازنین خانم. وجیهه خانم اینهمه خواهر و برادر پیدا می‌کند ولی پدر ایشان به احمد آباد نراق مهاجرت می‌کند و جوجون قمی آخر عمر اقرار کرد بنده ایمان دارم و بهائی هستم و به دستور امر مرا خاک کنید. جالب بود که وجیهه خانم حتّی هیچ تعرّضی به پدر و هیچ کس دیگری نکرد. با همه تا آخر‌الحیات مهربان و صمیمی بود و هرگز کلمه جدائی بر زبان نراند. به خاطر عشق به جمال مبارک و ایمان خالص، برای همه الگویی در جاسب بود. عشق به اولاد و عروس و نوه‌ها او را همیشه شاد و سرمست نگه میداشت. دانش امجدی که در کودکی پیش او تربیت شده بود، در نوجوانی به خاطر کمک پدر و مادر کار میکرد و بعدازظهرها را چند سال در باغ تشره، مسئول کتابخانه و فروش کتاب بود و افتخاری کار میکرد و دیناری حقوق دریافت نمی‌کرد. به وجیهه خانم می‌گفتیم آقا اشرف (دانش) مسئول کتابهای امری است. میگفت چیزی نیست او باید مهندس، مبلّغ و مشوّق هم باشد تا تلاشهای وجیهه هدر نرفته باشد. با اینکه یک اولاد داشتم اما به دنیا می‌ارزد و واقعاً خداوند خواسته‌های این خانم را برآورده کرده بود. روزی منزل او برای دیدنش رفته بودیم و من سرم درد گرفته بود. فوری بلند شد و یک شیشه آبغوره را آورد و درون یک لیوان ریخت و گفت بخور تا سردردت فوری خوب شود. دستش شفابخش بود و همینطور هم شد و سردردم ساکت شد. به او گفتم انشاءالله یک شیشه بزرگ آبغوره از طهران برایت می‌آورم. گفت تو هم مانند آقا اشرف هستی و این حرفها را بزنی ناراحت می‌شوم. واقعا دلی چون دریای بیکران داشت. داستان برایمان تعریف کرد که دو نفر باهم دوست بوده‌اند. یک روز یکی از دوستان درتابستان منزل دوستش میرود. مرد خانه به همسرش میگوید برو و یک هندوانه بیاور تا با دوستم بخوریم. خانم ایشان هندوانه می آورد. مرد تلنگری به هندوانه میزند و میگوید زن این هندوانه نرسیده است. زن میرود و هندوانه دیگری می‌آورد. خلاصه چند بار این زن بیچاره هندوانه را به انباری خانه می‌برد و به ظاهر هندوانه دیگری می‌آورد. بالاخره آن هندوانه را می‌خورند. بعد از چند وقت دیگر این آقا به دیدن دوستش میرود. دوستش به همسرش میگوید هندوانه بیاورید. هندوانه‌ای می آورد. مرد به او میگوید این هندوانه نرسیده است، برو و هندوانه‌ای دیگر بیاور. زن میگوید بلند شو و دکانت را جمع کن. مگر ما به جز این هندوانه، هندوانه دیگری هم داریم. مرد جلوی دوستش خجالت میکشد. بدین ترتیب آن هندوانه را چه رسیده و یا نرسیده می‌خورند. دوست او به او میگوید روزی که تو منزل ما آمدی، ما یک هندوانه در خانه بیشتر نداشتیم ولی خانم من بیش از ده بار رفت و همان هندوانه را آورد چون من اطلاع نداشتم چند هندوانه در خانه است. او آبروی مرا حفظ کرد ولی خانم تو جنبه زندگی را ندارد. وجیهه خانم میگفت من هم اینطوری آبروی آقا رضا امجدی را حفظ کردم و خانه دارش کردم. مُلک دارش کردم. او را آمپول زنی فرستادم تا یاد گرفت. اما فیلش یاد هندوستان کرد و این زن را گرفت. لحظه‌ای محتاج هیچکس نبوده‌ام و چنین یادگارهائی در جامعه بعد از خودم خواهم داشت.
ایشان زمینی زیر امامزاده حمزه دارد. در زمین این ملک دو نبش، میتوان بهترین ساختمان را ساخت و چند درخت گردوی بزرگ دارد. این ملک قیمت زیادی دارد. بچه‌های امجدی یعنی دخترانش که از همسر دیگرش هستند، این زمین را صاحب شده‌اند. هرکس از جلو این زمین می‌گذرد، میگوید زمین وجیهه خانم است و روحش شاد و یادش گرامی. خانم‌های این عصر همه خوبید ولی بدانید آن خانم‌های بردبار الگویی برای شما بوده‌اند که اگر مشکلات در زندگی پیش آمد، خانواده را از هم نپاشید و توکل به خدا کنید. فقط فکر سلامت خانواده باشید و بچه‌های خوبی تحویل جامعه دهید. این خانم محترمه، موقنه بحدّی مهربان و رئوف و سازگار بود که کلّ اهالی ده او را دوست داشتند. همه می‌گفتند سالار زن، شیرزن وجیهه بود. با مردان همچو مرد و با زنان مثل خواهر و با بچه‌ها رئوف و مهربان بود. چون همسر قدر او را ندانست همیشه میخواند: آه آه از دست صرّافان گوهر ناشناس، هر زمان خر مُهره را با دُرّ برابر می کنند. میگفت قدر زر، زرگر شناسد، قدر گوهر گوهری. حیف نبود این امجدی از بهر او خوب همسری در اوایل انقلاب مثل همه ازهمان زندگی ساده گذشت و به طهران منزل پسر برومندش آقا عبدالله و نوه ارجمندش مهندس دانش امجدی آمد تا اینکه جان به جان آفرین تسلیم نمود و در گلستان قدیم طهران که الان معروف به فرهنگسرای خاوران است، به خاک سپرده شد. روح او، درجات عالی دارد که با طلعات مقدّسه مشهور است و همیشه خاطراتش در قلب‌ها باقی و برقرار خواهد ماند. همیشه ذکر حق میکرد و دعا و ثناء می‌نمود. چون مقرب درگاه الهی بود، نوه‌ها و نتیجه‌ها به این خانم محترم وجیهه خانم افتخار کنید و به یاد او خیرات و مبرّات نمایید و کارهای خیر انجام دهید. اگر از مال دنیا باغ و باغات به ارث نگذاشت ولی باغ و زمین او در راه حق رفت. این مادر مهرپرور و مهربان ارثی گرانبها برای همه باقی گذاشت و آن دین نوین بهائی بود که به همه هدیه داد و در قلب همه مثل خودش آثار انسانیّت و انسان دوستی و مودّت و مهربانی و شاکر بودن و عشق به هم ورزیدن را و دعا و ثنا به سوی پروردگار را آموخت. روحش شاد و یادش گرامی.
------
برگرفته شده از خاطرات جناب م-یزدانی
|
مطالب مرتبط
|
RSS Feed
