مهندس دانش امجدی

مهندس دانش امجدی

متصاعد الی الله مهندس دانش امجدی در سال 1325 خورشیدی در قریه جاسب در عائله بهائی دیده به جهان گشود. پدر ایشان از سادات و مادرشان از اعقاب ملّا جعفر جاسبی از مؤمنین اوّلیه دور بیانند. مهندس امجدی دوران تحصیلات ابتدائی را در زادگاه خویش سپری نمود، تحصیلات دبیرستانی و دانشگاهی را در طهران گذراند و با درجه فوق لیسانس در رشته مهندسی راه و ساختمان از دانشکده فنی دانشگاه طهران فارغ التحصیل گردید. آن مرحوم در تمام دوره تحصیل در دبیرستان و دانشگاه و نیز بعد از آن تا وقتی که حیات داشت همواره به انجام خدمات امریه و فرائض دینیه موفّق و مؤیّد بود. 

---

از جمله عضویتش در لجنه جوانان بهائی طهران و لجنه کتابخانه امری و لجنه ناحیه 12 را می‌توان به خاطر آورد. در سال‌های اخیر به اتّفاق همسرش خانم لیدا و دوست عزیز خود مرحوم مهندس شاهرخ ایمانی همه هفته ایام جمعه جهت تدریس در کلاس‌های درس اخلاق به یکی از نقاط طهران به نام اسلامشهر عزیمت می‌نمودند و از انجام این خدمت در آن نقطه محروم بسیار مسرور و شاکر بودند. مهندس امجدی در تأسیس دانشکده عمران دانشگاه بهائی ایران نقش مؤثّر و به سزایی داشت و سالها عهده‌دار تدریس در آن دانشکده بود. صعود ایشان روز شنبه 5 خرداد 1380 در اثر سانحه اتومبیل بود. ایشان در سال 1365 با سرکار لیدا خانم فارابی ازدواج و به تشکیل عائله جلیله بهائی توفیق یافت. حاصل این ازدواج دو دختر به نام‌های نورا و صهبا است که از جوانان مؤمن و مطّلع و خدوم می‌باشند. 

مهندس دانش امجدی برگرفته از خاطرات م- یزدانی

آقای مهندس دانش امجدی از نوجوانی که از جاسب به طهران آمد، کلاس هفتم را شروع کرد تا اینکه مهندس راه و ساختمان شد. غیر از درس خواندن، همیشه در تشکیلات امری پیش قدم بود. هوش و ذکاوت او بی‌نظیر بود. خلق و خوی او، خنده‌های ملایم و لبخند او را هرگز فراموش نمی‌کنیم. اوایل انقلاب تا آخر عمر که ناکام و جوان از دنیا رفت‌، منزلش مأمن و مأوای آوارگان کوی دوست بود. 80 درصد احبای ایران این مرد نازنین را می‌شناختند و افتخارش جاسبی بودنش بود. هر خدماتی که فکر کنید این جوانمرد انجام داد. حتّی از خانمش خواسته بود به احبّای دوردست سرکشی نماید و به خانم‌ها شیرینی سازی و پخت خیلی از غذاها را آموزش دهد. ایمان خالص او را به یاد دارم که در مراسم یکی از جاسبی‌ها به نام آقا عبدالله اسماعیلی با بنده خیلی صحبت کرد. آن زمان به احباء پاسپورت خارج نمی‌دادند. حتّی عدّه زیادی 8 تا 10 سال میرفتند تا شاید پاسپورت داده شود. بیرون از جلسه تذکّر به بنده گفت دوست خوبم، خانمم و بچه‌هایم می‌گویند که به خارج برویم ولی من مخالفم. دنبال پاسپورت رفتیم ولی هنوز درست نشده است. 
فرمود هفته قبل نزدیک سحر در خواب دیدم حضرت ولی محبوب امرالله به منزل آمده است. فرمودند دنبال پاسپورت نرو، خودم پاسپورت شما را می‌گیرم و به تو می‌دهم نگران نباش. تشکر کردم. فرمود تو لیاقت هرکاری را داری. گفتم خیلی ممنون. مولایم دستی به پشتم زد و خداحافظی کرد و رفت. گفتم خیلی خواب خوبی است و این به خاطر ایمان خالص تو است و مولایت حتماً به تو کمک خواهد کرد. شب به منزل آمدم و برای همه تعریف کردم و هرکس تعبیری برای آن داشت. ایشان و مهندس ایمان همسال، همکار و دوست صمیمی و استادان جامعه بودند. در مسافرت‌ها و جلسات و خدمات همیشه همفکر و مانند یک روح در دو قفس بودند. با مهندس ایمانی و همسرش به مسافرت میروند. متأسفانه به اصفهان نرسیده بودند که ماشین آنها به خارج جاده پرت میشود و این دو عزیز بی‌مثل و نظیر صعود می‌کنند و همسرش زخمی و زنده می‌ماند و آنها را در اصفهان به خاک می‌سپارند و روح ملکوتی آنها به عالم بالا نزد طلعات مقدّسه مأمن و مأوای می‌گیرند. این تصادف جگر همه را سوزاند و همه غرق در ماتم شدند. خانواده‌اش و احباء جلسه‌ای بی‌نظیر برای آنها در طهران منعقد کردند. صف جمعیت بیش از دویست نفر و از هر قشری آمده بودند.

---

*  وجیهه خانم مادر بزرگ آقای مهندس دانش امجدی

مطالب مرتبط