جناب وجیه الله گلپور و همسرش وجیحه ناشری در زمان آزادی از زندان وجیهه خانم در سال 1332 در کروس، منطقه مهاجرتی چشم به جهان گشود و خانه والدین را نورانی نمود. این خانم محترم لیاقت چنین اسمی را دارد که پدر برای او انتخاب کرده است. وجیهه خانم دختر بچه عزیز و دوست داشتنی بود که پدر مهرپرور را از دست داد و در آغوش مادر و خواهران و برادران رشد و نمو نمود و خانمی شایسته و با فرهنگ گردید. چون در حسین آباد کروس مدارس نبود و دختر نمی‌توانست با موتور به ایوانکی برود، از تحصیل محروم بود ولی در خانواده معارف امری و احکام الهی و درس اخلاق را خوب آموخته بود. خداوند بزرگ و مولای شفوق و حنون که همیشه یاور یتیمان است، به این دختر مظلوم محجوب و محبوب و شایسته، تمام حسن خدادای را به نحو کامل داد. جناب وجیه الله گلپور اهل مازندران که جوانی برازنده، قوی هیکل و با سواد و دریای علم و عرفان، ایقان و جوهر تقدیس بود، به خواستگاری او آمد و با یکدیگر ازدواج نمودند و از همان اوایل زندگی با یکدیگر به مهاجرت و اعلان امرالله پرداختند. هرگز راحتی برای خود نخواستند و هدف آنها رضای جمال مبارک بوده و هست.
علی اکبر رضوانی، ملیجه خانم، امین الله، باهره، گلپور، میرزا احمد، لطیفه و نادره بعد از ازدواج، وجیهه خانم شروع به تحصیل نمود و مرتب درس خواند و جزء خانم های باسواد جامعه محسوب گردید. لطافت و اخلاق نیکوی او و همسرش همه را به وجد آورد. مهمان نوازی را از والدین خوب آموخته بود و با مردی فاضل و دانشمند مانند جناب گلپور خانه ای بنا نمودند که هرکس وارد آن میگردید مانند اینکه در خانه حضرت عبدالبهاء وارد گردیده است. جناب گلپور که تحصیلات عالی داشتند یک عمر در آموزش و پرورش به تعلیم و تعلّم پرداخت. شاگردان او همه استادانی به نام در ایران و جهان هستند. اخلاق پسندیده این مرد نازنین به حدّی بوده و هست و معلومات عالیه ای که راجع به تمام اولیای الهی بالخصوص امر جمال مبارک دارد و لسان شیوای دلنشین او باعث شد که کمتر کسی مانند ایشان را دیده باشیم. خداوند هیکل برازنده و اخلاق نیکو و لسان شکرین و حافظه ای نابغه به او داد که در جمعی صد نفر حاضر باشند، از لسان گهربار ایشان لذّت می بردند و کمتر کسی در مقابل او میتواند بیان مطلبی نماید چون ایشان تمام آثار الهی را از حفظ و به همه آنها عامل است و به احباء بالخصوص جوانان توصیه می نماید که آثار الهی را بخوانید و حفظ کنید و به آن عمل نمائید و برای خود نگه ندارید و هرکجا گوش شنوا بود و سئوالی از شما شد با بیانی شیوا، کلام حق را بیان نمائید. بیت یا خانه او مانند چهره خود و خانمش نورانی بود. وقتی این مرد نازنین لباس سفید می پوشید و در اطاقی مخصوص نماز و دعا و مناجات میخواند، انسان لذّت می برد که واقعاً این وجیه الله گلپور همشهری و وارث حضرت بهاءالله است. کمتر کسی است که او را نشناسد و به او احترام نگذارد. یک عمر معلم مدارس و درس اخلاق و مربّی نفوس بود. این عزیزان هم مانند دیگران که شاغل بودند، پاکسازی شدند و راضی به رضای حق در کمال سادگی ولی با شور و نشاط خاصی به زندگی خود ادامه دادند. ایشان هم مانند پدر خانمش عاشق باغ و باغات بود و هست و با دست پر برکت خود درختهای پرتقال و میوه غرس نمود که همه بارور است و خداوند هم برکت بی انتهائی به آنها میدهد چون فامیل دوست و غریبه از آنها میل میفرمایند. هرکس به منزل او برود، واقعاً میتوان گفت متبرّک بیرون می آید چون دنیای عجیبی از نظر ایمان و عرفان دارد. حق را خوب شناخته است و طلعات مقدسه را عاشقانه می پرستید و مهرشان را در قلب جای داده است و شجاعت و استقامت این عزیزان بر هیچکس پوشیده نیست. صدمات و بلایا و سجن و مشکلات این زوج را نمی توان بیان کرد و فقط حق شاهد و گواه است که چه عزیزانی سالم و صالح و انسان دوست، همیشه مورد ظلم و ستم قرار میگیرند. ولی این عزیز میفرماید حق فرموده است هر که ز درگاه مقرب تر است جام بلا بیشترش میدهند یا بلا در سبیل عین عطاست. این مرد توانا خودش را کوچک میشمارد و خوشابحال او و همسر او که با او همراز و هم پیمان است. در مقابل مریضی ها و مشکلات فقط دعا و راز و نیاز می نماید و تأییدات حق همیشه شامل حال او بوده است. این مرد برگزیده خدا است و از شجره طیّبه و طاهر و مبارزی است که اجداد او در اوایل امر با هزاران مشقات امر یزدان را پذیرا شدند. آقای گلپور با کل خانواده خودش و همسرش مهربان و وفادار بوده و هست و تا آخر حیات والدین، با آنها در نهایت محبت رفتار نمودند. مادر آقای گلپور و اقوام او از وجیهه خانم راضی بودند و با اینکه جاسب را ندیده اند اما به جاسبی ها به خاطر ایمان و نجابت و زندگی آنها افتخار می نمودند. خواهران و برادران جناب گلپور هم مانند برادر ستاره درخشان هستند. جناب گلپور از زمانیکه با همسرش ازدواج نمود و قدم رنجه نمود و به جاسب تشریف آوردند، در جلسات و ملاقات احباء نطق و بیانی میفرمودند که همگان لذّت می بردند و می پرسیدند این آقای خوش تیپ و خوش بیان کیست؟ میگفتند داماد سید عبدالله ناشری است. همه می گفتند بذری که او کاشته است حالا سبز شده است و روح سید عبدالله ناشری شاد و مستبشر باد.
جناب گلپور و خانواده به همراه باجناق خود علی اکبر رضوانی و ملیحه ناشری تابستان به جاسب می‌آمد و با جوانان هم سن و سال خود 30 الی 40 نفری در کوه و دشت و مزرعه را در کنار هم شادمانی میکردند و از بیانات دلنشین این مرد بی همتا استفاده می کردند. جناب گلپور محقّق بسیار خوبی است و راجع به ظهور حضرت اعلی و ایمان جاسبی ها و صدمات و بلیات و توفیقات و تأییدات و پیشرفت های جاسب و جاسبی ها کاملاً واقف و مطلع است و افتخار می کند که همسری از ولایت جاسب نصیب او شده است. ایشان به جاسبی ها بسیار مهر می ورزد و خودش و خانمش به کلّ احباء و خلق عشق میورزیدند و امیدوارند همه در نهایت آسایش و آرامش و سکون زندگی شیرین و شادی داشته باشند و به جای کینه و دشمنی، صلح جایگزین گردد.جناب گلپور با ادب ترین و تمیزترین مردی است که میتوان از او بسیار آموخت. خوشابحال مؤانسین او و هم نشینان و دوستان او که در جوار او هستند.
به یاد دارم اولین روزی که در جاسب آمده بود، دو نفر سر موضوعی بحث میکردند و زود قضاوت میکردند. جناب گلپور فرمود، حضرت علی علیه السلام بیان فرمودند در هنگام خشم نه تصمیم و نه تشویق و نه تنبیه، آرام شوید و آب بنوشید. به سر صبر تصمیم بگیرید و هم چنین فرمود وجدان یگانه محکمه ای است که احتیاج به قاضی ندارد. پس به وجدان خود مراجعه کنید و خود را در طرف مقابل قرار دهید. همین بیانات باعث سکوت و سکون و سازش شد. حال چه بسا که در هر مطلب و مشکلی آثار بسیاری را می داند و از آنها استفاده می کند. جناب ناشری را خدا رحمت کند که زادورود او بسیار زیاد هستند ولی همه صالح و سالم می باشند و انسانهایی که همه مردانی بزرگ شده اند. آقای گلپور با محبّت و لبخند بیانات حق را به آنها می آموخت. بسیار عالی و خوب است در جمع ها به جای صحبت‌های معمولی بیانات شیوایی درباره امر گفته شود و در قلب ها جای گیرد و یک عمر انسان لذت ببرد که فلان شخص این مطالب را به بنده آموخت. جناب گلپور معتقد است انفاق کردن فقط انفاق مال نیست. انفاق کردن انواع و اقسام دارد. کسی که میتواند به دوستان و مریضان سرکشی کند و دلی را شاد کند، انفاق کرده است. کسی که آثار گرانبهای امر الهی را خواند و حفظ کند، باید به دیگران انتقال دهد چون همه به کتاب دسترسی ندارند و یا آگاهی ندارند. میفرماید دین بهائی مانند دریا است و هرکس به اندازه علاقه و ظرفیت خود از این دریا استفاده می کند. استکان 2 سیر آب و لیوان 5 سیر و سطل 2 من و بشکه 220 لیتر و هرکدام به اندازه ظرفیت خود برداشت می کنند. آثار الهی گنجینه پر محتوی است که تمام شدنی نیست. خوشا به حال کسانی که بخوانند و به دیگران به خاطر اصلاح عالم بیاموزند. دنیا تشنه تعالیم الهی است و اگر بهائی ها به تعالیم الهی عامل بودند دنیا خراب و جنگ زده نبود. تمام آثار الهی همنوع دوستی و محبّت به همنوع و پرستش خداوند یکتا است. خدائی که عقل و شئور و نعمت و رحمت و برکت و زیبائی را ارزان در اختیار بندگانش قرار داده است و این تعداد پیامبر پیاپی به خاطر راهنمائی بشر فرستاده است. ای کاش نافرمانی نمیکردند و احکام الهی را اجرا میکردند. همدیگر را در آغوش با مهر و محبّت میفشردند و به یکدیگر عشق میورزیدند و دنیا را بهشت برین می کردند.
جناب گلپور همیشه از قدماء امر و مهاجرین و مشوقین تعریف می کردند که هر فردی باید علم و عرفان بیاموزد و بنده پاک و طاهر خداوند در روی زمین باشد. ایشان مطالبی راجع به جناب ناشری نوشته اند که در شرح حال او آمده است. وجیهه خانم و جناب گلپور پسر بزرگواری به نام وحید دارند و این جوان برازنده دریای محبت و ادب و ایمان است و از شجاعت و شهامتی خاص برخوردار است و مانند پدر سخت کوش و مقاوم و مطلع و با ادب و با کلاس و در بین خلق به خوش نامی معروف است. عزیزی تعریف می کرد و می گفت حسودی بسیار کار بدی است چون حضرت رسول فرموده است حسد چون آتشی باشد پر از دود کند روح و روان را و هر دو نابود. رسول حق چه زیبا فرمود، حسود بینوا هرگز نیاسود. ایشان میگفت بنده به آقای گلپور و پسر و خانمش حسودی می کنم و چگونه این مقدار مطلب می‌دانند و چگونه خوب و مهربان و امین و درستکار هستند و چرا مردم آنها را دوست دارند. عرض شد ایشان از کودکی یاد گرفته اند که بهائی یعنی جامع جمیع کمالات انسانی. حال همه محسّنات در وجود این عزیزان است و از هم اکنون شروع به یادگیری کن و عمل کن و خدا را هرگز فراموش نکن. هرچه به خود نمی پسندی به دیگران مپسند. این قطره ای از دریای معرفت این خانواده بود.
وجیهه خانم در مشکلات وارده به شوهر مانند شیر استقامت نمود و این زن و شوهر به دنیا ثابت کردند که هیچ گناهی جز خداپرستی و ایمان به حضرت بهاءالله ندارند و شب و روز ذکر حق نمودند. وجیهه خانم به مریضی سختی دچار گردید و پس از عمل و پرتو درمانی و شیمی درمانی با دعای خیر همه احباء و همسرش الحمدالله همان زندگی شیرین را ادامه می دهد. حق شاهد و گواه است قلم نمی تواند اعمال پسندیده و انسانی آنها را بنویسد. آنها برگزیدگانی نمونه هستند که خلق بدانند می توان خوب بود و از چنین مؤمنین و مظلومانی سرمشق گرفت. برای هرگونه جانفشانی آماده اند و مانند کوه مقاوم و استوار و مانند ابر بارنده و مانند خورشید نورانی و مانند نسیم میوزند و همه جا را سالم نگه میدارند. در هر ادیانی چنین افرادی بوده اند که نامشان تا ابد باقی است و افتخار ما هستند که چنین فامیلهائی و هموطن های دلسوز و صالح داریم. دنیا تشنه محبت و رستگاری است. این عزیزان عمرشان هدر نرفته است و زحماتشان مقبول حق بوده است. نور الهی قلب آنها را منیر نموده است و خداوند آنها را سالم نگه دارد و از بلیات زمان حفوظ دارد و در امان باشند. روح والدین این عزیزان هم شاد و یادشان گرامی باد.
جناب گلپور و خانواده به همراه باجناق خود علی اکبر رضوانی و ملیحه ناشری تابستان به جاسب می‌آمد و با جوانان هم سن و سال خود 30 الی 40 نفری در کوه و دشت و مزرعه را در کنار هم شادمانی میکردند و از بیانات دلنشین این مرد بی همتا استفاده می کردند. جناب گلپور محقّق بسیار خوبی است و راجع به ظهور حضرت اعلی و ایمان جاسبی ها و صدمات و بلیات و توفیقات و تأییدات و پیشرفت های جاسب و جاسبی ها کاملاً واقف و مطلع است و افتخار می کند که همسری از ولایت جاسب نصیب او شده است. ایشان به جاسبی ها بسیار مهر می ورزد و خودش و خانمش به کلّ احباء و خلق عشق میورزیدند و امیدوارند همه در نهایت آسایش و آرامش و سکون زندگی شیرین و شادی داشته باشند و به جای کینه و دشمنی، صلح جایگزین گردد.جناب گلپور با ادب ترین و تمیزترین مردی است که میتوان از او بسیار آموخت. خوشابحال مؤانسین او و هم نشینان و دوستان او که در جوار او هستند.
به یاد دارم اولین روزی که در جاسب آمده بود، دو نفر سر موضوعی بحث میکردند و زود قضاوت میکردند. جناب گلپور فرمود، حضرت علی علیه السلام بیان فرمودند در هنگام خشم نه تصمیم و نه تشویق و نه تنبیه، آرام شوید و آب بنوشید. به سر صبر تصمیم بگیرید و هم چنین فرمود وجدان یگانه محکمه ای است که احتیاج به قاضی ندارد. پس به وجدان خود مراجعه کنید و خود را در طرف مقابل قرار دهید. همین بیانات باعث سکوت و سکون و سازش شد. حال چه بسا که در هر مطلب و مشکلی آثار بسیاری را می داند و از آنها استفاده می کند. جناب ناشری را خدا رحمت کند که زادورود او بسیار زیاد هستند ولی همه صالح و سالم می باشند و انسانهایی که همه مردانی بزرگ شده اند. آقای گلپور با محبّت و لبخند بیانات حق را به آنها می آموخت. بسیار عالی و خوب است در جمع ها به جای صحبت‌های معمولی بیانات شیوایی درباره امر گفته شود و در قلب ها جای گیرد و یک عمر انسان لذت ببرد که فلان شخص این مطالب را به بنده آموخت. جناب گلپور معتقد است انفاق کردن فقط انفاق مال نیست. انفاق کردن انواع و اقسام دارد. کسی که میتواند به دوستان و مریضان سرکشی کند و دلی را شاد کند، انفاق کرده است. کسی که آثار گرانبهای امر الهی را خواند و حفظ کند، باید به دیگران انتقال دهد چون همه به کتاب دسترسی ندارند و یا آگاهی ندارند. میفرماید دین بهائی مانند دریا است و هرکس به اندازه علاقه و ظرفیت خود از این دریا استفاده می کند. استکان 2 سیر آب و لیوان 5 سیر و سطل 2 من و بشکه 220 لیتر و هرکدام به اندازه ظرفیت خود برداشت می کنند. آثار الهی گنجینه پر محتوی است که تمام شدنی نیست. خوشا به حال کسانی که بخوانند و به دیگران به خاطر اصلاح عالم بیاموزند. دنیا تشنه تعالیم الهی است و اگر بهائی ها به تعالیم الهی عامل بودند دنیا خراب و جنگ زده نبود. تمام آثار الهی همنوع دوستی و محبّت به همنوع و پرستش خداوند یکتا است. خدائی که عقل و شئور و نعمت و رحمت و برکت و زیبائی را ارزان در اختیار بندگانش قرار داده است و این تعداد پیامبر پیاپی به خاطر راهنمائی بشر فرستاده است. ای کاش نافرمانی نمیکردند و احکام الهی را اجرا میکردند. همدیگر را در آغوش با مهر و محبّت میفشردند و به یکدیگر عشق میورزیدند و دنیا را بهشت برین می کردند.
جناب گلپور همیشه از قدماء امر و مهاجرین و مشوقین تعریف می کردند که هر فردی باید علم و عرفان بیاموزد و بنده پاک و طاهر خداوند در روی زمین باشد. ایشان مطالبی راجع به جناب ناشری نوشته اند که در شرح حال او آمده است. وجیهه خانم و جناب گلپور پسر بزرگواری به نام وحید دارند و این جوان برازنده دریای محبت و ادب و ایمان است و از شجاعت و شهامتی خاص برخوردار است و مانند پدر سخت کوش و مقاوم و مطلع و با ادب و با کلاس و در بین خلق به خوش نامی معروف است. عزیزی تعریف می کرد و می گفت حسودی بسیار کار بدی است چون حضرت رسول فرموده است حسد چون آتشی باشد پر از دود کند روح و روان را و هر دو نابود. رسول حق چه زیبا فرمود، حسود بینوا هرگز نیاسود. ایشان میگفت بنده به آقای گلپور و پسر و خانمش حسودی می کنم و چگونه این مقدار مطلب می‌دانند و چگونه خوب و مهربان و امین و درستکار هستند و چرا مردم آنها را دوست دارند. عرض شد ایشان از کودکی یاد گرفته اند که بهائی یعنی جامع جمیع کمالات انسانی. حال همه محسّنات در وجود این عزیزان است و از هم اکنون شروع به یادگیری کن و عمل کن و خدا را هرگز فراموش نکن. هرچه به خود نمی پسندی به دیگران مپسند. این قطره ای از دریای معرفت این خانواده بود.
وجیهه خانم در مشکلات وارده به شوهر مانند شیر استقامت نمود و این زن و شوهر به دنیا ثابت کردند که هیچ گناهی جز خداپرستی و ایمان به حضرت بهاءالله ندارند و شب و روز ذکر حق نمودند. وجیهه خانم به مریضی سختی دچار گردید و پس از عمل و پرتو درمانی و شیمی درمانی با دعای خیر همه احباء و همسرش الحمدالله همان زندگی شیرین را ادامه می دهد. حق شاهد و گواه است قلم نمی تواند اعمال پسندیده و انسانی آنها را بنویسد. آنها برگزیدگانی نمونه هستند که خلق بدانند می توان خوب بود و از چنین مؤمنین و مظلومانی سرمشق گرفت. برای هرگونه جانفشانی آماده اند و مانند کوه مقاوم و استوار و مانند ابر بارنده و مانند خورشید نورانی و مانند نسیم میوزند و همه جا را سالم نگه میدارند. در هر ادیانی چنین افرادی بوده اند که نامشان تا ابد باقی است و افتخار ما هستند که چنین فامیلهائی و هموطن های دلسوز و صالح داریم. دنیا تشنه محبت و رستگاری است. این عزیزان عمرشان هدر نرفته است و زحماتشان مقبول حق بوده است. نور الهی قلب آنها را منیر نموده است و خداوند آنها را سالم نگه دارد و از بلیات زمان حفوظ دارد و در امان باشند. روح والدین این عزیزان هم شاد و یادشان گرامی باد.
ملیحه علی اکبر وجیحه اله، گلپور و وجیحه ناشری ۸ اردیبهشت
وجیه الله میرزا گلپور» شهروند بهایی ساکن روستای صفرآباد ساری پس از احضار و مراجعه به اداره اطلاعات ساری بازداشت گردید.
۱۳ اردیبهشت
وجیه الله میرزا گلپور پیرمرد ۷۱ ساله بهایی به شکل تحقیرآمیزی با دست و پابند در شهر تنکابن گردانده شد.
۱۶ اردیبهشت
برای تحت فشار قرار دادن وجیه الله میرزا گلپور، نامبرده را به بند زندانیان محکوم به اعدام زندان تنکابن منتقل کردند.
۱۹ اردیبهشت
وجیه الله میرزا گلپور به قید وثیقه ۱۰ میلیون تومان آزاد گردید.
وجیه الله میرزا گلپور» شهروند بهایی ساکن روستای صفرآباد ساری پس از احضار و مراجعه به اداره اطلاعات ساری بازداشت گردید.
۱۳ اردیبهشت
وجیه الله میرزا گلپور پیرمرد ۷۱ ساله بهایی به شکل تحقیرآمیزی با دست و پابند در شهر تنکابن گردانده شد.
۱۶ اردیبهشت
برای تحت فشار قرار دادن وجیه الله میرزا گلپور، نامبرده را به بند زندانیان محکوم به اعدام زندان تنکابن منتقل کردند.
۱۹ اردیبهشت
وجیه الله میرزا گلپور به قید وثیقه ۱۰ میلیون تومان آزاد گردید.
وجیحه خانم، گلپور، میثاق، احسان الله، آقا فضل الله ناشری، ملیحه،علی اکبر در حسین اباد کروس در تاریخ جهان، چه بسیار زمامدارانی آمدند که بر نیمی از جهان فرمانروائی کردند و چندی در پی آمال و آرزو زیستند و آخر الامر در مشتی از خاک بخفتند و به فراموشی گرائیدند و در حقیقت از قصور معمور، به قبور مطمور راجع گشتند. و انسانهائی نیز ظاهر شدند که در زمان حیات، همچون کسانیکه زندگی را به آرامی و گمنامی بسر بردند بدون مقابله با حوادث، مسیر حیات را می پیمایند، پیوسته راست گفتار و درست کردارند. از بدگوئی و بدکاری و بداندیشی برکنار می مانند. همه کس را همواره به سوی حق فرا می خوانند، از مرگ ترس و خوف و پروا ندارند، ولیکن تقدیر خدا اقتضاء نمی کند که ستمگران با شمشیر کین و بغض و عناد بر آنان بتازند و خونشان بر زمین بریزند بلکه مانند دیگران بر بستر خود می میرند. با اینهمه به عنوان شهادت سرافرازند زیرا که در تمام مدّت حیات، با جمیع حرکات و سکنات، شاهد صحّت عقاید خود بوده و حقانیّت صاحب امر را اثبات نموده اند. چنین حیاتی از صدق مبین مایه می گیرد و چون به کمال خود واصل می شود، اجر صد شهید قتیل از قلم اعلی در صحیفه حمراء به چنین شاهد صادقی عطا می‌گردد.
از جمله صفات برازنده و خصائل و فضائل بارزه این مبلّغ بزرگوار و مهاجر و مبارز خستگی ناپذیر بزرگ خاندان ناشریها، متصاعد الی الله جناب سیّد عبدالله ناشری بود که از جمله در حق این مهاجر نستوه، حضرت بهاءالله می فرمایند:
« انَّ الّذینَ هاجَرُوا فی سبیلِ اللهِ ثُمَّ صَعِدُوا الیهِ یُصَلِّیُنَّ عَلَیهمُ المَلَاءُ الاَعلی و رُقِمَتْ اسْمائُهُم مِنَ القَلَمِ الاَبهی مِنَ الّذینَ اسْتَشهَدُوا فی سبیلِ اللهِ المُهیمِنِ القَیُّوم.»
مضمون آنکه: بدرستی کسانیکه مهاجرت نمودند در سبیل خداوند، سپس صعود کردند بسویشان ملاءاعلی، گروه خالصان عالم بالا و مقرّبان درگاه الهی. بر آنان درود می فرستند و رقم زده شد، نوشته شد اسمهایشان از قلم ابهی. آنان از جمله کسانی هستند که در راه خداوند مهیمن قیّوم، شهید شدند.
پس می‌بینیم که در دیانت مقدّس بهائی، به تصریح حضرت بهاءالله و حضرت عبدالبهاء فدا شدن تنها، ایثار خون و نثار جان نیست. چنانکه هستند نفوسیکه بی آنکه جان بدهند، به مقاماتی از فدا واصل شده اند که شاید بسیاری از شهداء هم به آن مقام نرسیده باشند. چنانکه حضرت عبدالبهاء در مکاتیب جلد دوّم، چند معنی از معانی ندا را:
جانش خوش باد و روحش قرین ملاء اعلی در جنّت ابهی.
تو خود حدیث مفصّل بخوان از این مجمل.
وجیه الله میرزا گلپور
یوم العدل 17 شهر البهاء 174 بدیع
برابر با چهارشنبه 16 فروردین ماه 1396 شمسی
از جمله صفات برازنده و خصائل و فضائل بارزه این مبلّغ بزرگوار و مهاجر و مبارز خستگی ناپذیر بزرگ خاندان ناشریها، متصاعد الی الله جناب سیّد عبدالله ناشری بود که از جمله در حق این مهاجر نستوه، حضرت بهاءالله می فرمایند:
« انَّ الّذینَ هاجَرُوا فی سبیلِ اللهِ ثُمَّ صَعِدُوا الیهِ یُصَلِّیُنَّ عَلَیهمُ المَلَاءُ الاَعلی و رُقِمَتْ اسْمائُهُم مِنَ القَلَمِ الاَبهی مِنَ الّذینَ اسْتَشهَدُوا فی سبیلِ اللهِ المُهیمِنِ القَیُّوم.»
مضمون آنکه: بدرستی کسانیکه مهاجرت نمودند در سبیل خداوند، سپس صعود کردند بسویشان ملاءاعلی، گروه خالصان عالم بالا و مقرّبان درگاه الهی. بر آنان درود می فرستند و رقم زده شد، نوشته شد اسمهایشان از قلم ابهی. آنان از جمله کسانی هستند که در راه خداوند مهیمن قیّوم، شهید شدند.
پس می‌بینیم که در دیانت مقدّس بهائی، به تصریح حضرت بهاءالله و حضرت عبدالبهاء فدا شدن تنها، ایثار خون و نثار جان نیست. چنانکه هستند نفوسیکه بی آنکه جان بدهند، به مقاماتی از فدا واصل شده اند که شاید بسیاری از شهداء هم به آن مقام نرسیده باشند. چنانکه حضرت عبدالبهاء در مکاتیب جلد دوّم، چند معنی از معانی ندا را:
- فراغت از نفس و هوی
- جانفشانی در سبیل هدی
- و انقطاع از ما سوی الله
جانش خوش باد و روحش قرین ملاء اعلی در جنّت ابهی.
تو خود حدیث مفصّل بخوان از این مجمل.
وجیه الله میرزا گلپور
یوم العدل 17 شهر البهاء 174 بدیع
برابر با چهارشنبه 16 فروردین ماه 1396 شمسی
RSS Feed
