وهبقلی رجب (یا رجبی برادر الیاس پدر فتح الله رجبی)

وهبقلی رجب

وهبقلی رجب در جوانی به خانی آباد می‌آید و در گاوداری و کشاورزی دکتر ورقا و آقای امینی مشغول به کار می‌شود. در معاشرت با آقای امینی و احباء بعد از مدّتی به شرف ایمان فائز می‌گردد. در همان زمان با خانمی یزدی به نام ربابه حسینی ازدواج می‌کند که تا آخر عمر می‌گفت می‌خواهم مسلمان باشم ولی بچه‌هایم آزادند که بهائی باشند چون دستورات دین بهائی خوب است ولی بنده این ارث پدری را حفظ می‌کنم. او تا آخر عمر با همسر و بچه‌ها مهربان بود و اولادهایش طبق دستورات اسلامی او را به خاک سپردند و مراسم‌ آبرومندانه‌ای برایشان گرفتند. آقای وهبقلی رجبی دو اولاد داشت یکی به نام روح الله و دیگری به نام منیره خانم که نام منیره خانم را آقای ورقا برای او انتخاب میکند و نام روح الله را طبق خواسته وهبقلی چون همیشه ذکر و فکر او روح الله ورقای شهید در خانی آباد بوده است روح الله انتخاب می‌کنند. روح‌الله پسر آقای وهبقلی مثل پدر بسیار زحمتکش بود و در جوانی ابتدا در خانی آباد مشغول کار کشاورزی میشود و بعد رانندگی یاد میگیرد و در شرکت پپسی کولا و ایران گاز کار می‌کند. او بسیار انسانی صادق و مؤمن و مهربان و زحمتکش و خانواده دوستی بود و درب خانه‌اش همیشه به روی همه باز بود.

---

آقا روح الله با خانم عزیز و محترمی به نام طاهره مرغچی که پدرش بهائی و مادرش جاسبی مسلمان از طایفه قربانی‌ها بود به نام مرضیه که شرح حالش و شرح حال برادرش حسین قربانی (قربانعلی) قبلاً نوشته شد ازدواج میکند. طاهره مرغچی خانمی به تمام معنا مهربان بود و بسیار در جوانی به ایادی امرالله جناب ورقا خدمت می‌کرد.او از خانی آباد شیر و ماست و سبزی جات و هرچه بود تهیّه، بوسیله شوهرش خدمت دکتر علی محمد ورقا و ملیحه خانم صاحب املاک خانی آباد می‌فرستاد. در تمام جشن‌ها و اعیاد در حظیرةالقدس خانی آباد او آشپز بود. با مسلمان و بهائی دوست صمیمی بود. از طرف دکتر ورقا خانه‌ای به آنها اهداء شده بود. پدر شوهر و مادر شوهر را تا آخر عمرشان مثل دسته گل نگهداری کرد و به خدمت عالم انسانی می‌پرداخت. محبّت واقعی در خانه ایشان همیشه حاکم بود. آقای وهبقلی از اینکه از طایفه مسلمانهای مذهبی ایمان آورده بود شاید سرزنش‌های زیادی شنید امّا به همه محبت می‌کرد و همه فامیل او را دوست داشتند. ایشان هر دو چشم خود را در 60 سالگی از دست داد و از بینائی محروم گردید. در جلسات امری همیشه پیشقدم بود و با عصا او را می‌آوردند. همیشه یکی از مناجاتهای هوالمشفق الکریم، الها معبودا ملکا مقصودا ،یا ای خدای پر عطای ذوالمنن را از حفظ می‌خواند. موهای سفید مثل برف داشت. اگر نور چشم را خدا از او گرفته بود ولی چراغ قلب او خیلی نورانی بود. همیشه به اولادهایش می‌گفت الهی خیر ببینید. عروس الهی خیر بینی و عمر با عزّت داشته باشی. با عصا و آن چهره نورانی که جلو درب منزل می‌نشست همه با او احوالپرسی می‌کردند. او راجع به امر مبارک و شهدای امر و مصائب و احکام الهی صحبت می‌کرد. صوت او خیلی دلنشین بود چون از صدق دل حق را شناخته بود. او به بچه‌هایش می‌گفت که من رایگان این دین را به دست نیاورده‌ام و بهای بسیار برای داشتنش پرداخت کرده ام. این ارث من به شماست، قدرش را بدانید. از این رو اولادهای صالح و عروس و داماد مؤمن و مخلص او نیز همین کار را کردند. روح الله پسرش چهار اولاد، دو پسر به نام‌های فضل الله و فرزاد و دو دختر به نام‌های نیره خانم و نادره خانم دارد که همگی به همراه فرزندانشان خادم امر در ایران و خارج هستند و از وضع خوبی چه از نظر مادی و چه معنوی برخوردارند.
 سرانجام روح الله در اثر سکته قلبی صعود نمود و در زرنان به خاک سپرده شد و همسر عزیزش از فراق روح الله ، در غم و اندوه است. براستی که این زن و شوهر همچون دو مرغ عاشق و همچون بالهای یک کبوتر بودند.
دختر وهبقلی رجبی دارای 7 اولاد یک پسر به نام ایرج و 6 دختر به نام ملیحه، طاهره، باهره، الهه، غزاله و محبوبه می‌باشد. همگی ازدواج موفق کرده‌اند و در ظلّ امر مبارک خدمتگزار خلق می‌باشند و همه درس محبت و صفا و گذشت را از پدربزرگ به ارث برده‌اند. روزی که شرح حال پدر بزرگ را در خارج و داخل ایران بخوانند یادآور خاطرات بسیاری از این مرد بزرگ می‌شوند. داماد آقای وهبقلی، آقای امرالله نوری نوش آبادی بود که خیلی مظلوم و مؤمن بود که ایشان نیز به رحمت ایزدی پیوسته است. ارواح آقا امرالله نوری و اقا روح الله شاد و شفابخش مشکلات در امر زندگی بازماندگان باشد. آقای وهبقلی و روح الله پسرش سالهای سال عضو محفل روحانی خانی آباد بوده‌اند. روح الله را در اوایل انقلاب از کار اخراج کردند و او با کار در آژانس مسافربری و میوه فروشی زندگی آبرومندانه خود را حفظ نمود. او خانه‌ای در حکیمیه طهران پارس 3 طبقه ساخته بود که هر طبقه را به یک پسر داده و 2 عروس هم نام دارد هر دو آزیتا خانم هستند و خودش نیز در طبقه وسط زندگی می‌کرد.
طاهره خانم همسرش که خیلی آشپز ماهری است، غذا درست می‌کرد. صدا میزد آزیتا بزرگه، آزیتا کوچکه غذا حاضر است. بچه را بردارید بیائید غذا سرد شد. چنین وحدتی خیلی کم است. خیلی‌ها گفتند عروس و مادر شوهر و پدر شوهر در یک خانه به این خوبی میشود زندگی کرد. طاهره خانم می‌گفت اگر اخلاق بهائی داشته باشی و گذشت مالی و قلب صاف بدون کینه، چرا نمی‌شود.
بنده حقیر به یاد داریم در اواخر عمر که آقای وهبقلی خیلی مریض شده بود او را به پیشنهاد دکتر ایادی در بیمارستان شماره یک در دوراهی یوسف آباد بستری کردیم. لباس بیمارستان را که پوشید، پسر و عروس هر دو گریه کردند. وهبقلی کهولت سن داشت، شاید بیش از 90 سال داشت. آمدیم منزل فردای همان روز از اداره که من آمدم، دیدم روح الله و طاهره خانم جلو درب منزل آقای امینی منتظر بنده هستند. التماس که بیا برویم عمو وهب را بیاوریم. گفتم با این مصیبت بستری کردیم همه مواظب او هستند.
طاهره خانم این عروس مهرپرور گفت عمو وهب برکت خانه من است. دیشب تا صبح نخوابیدم، برویم. بنده قبول کردم. رفتیم بیمارستان، گفتند همینطوری نمی‌شود باید دکتر بنویسد. طاهره خانم گریه کنان لباس او را عوض کرد و گفت روح الله بابا را کول کن برویم. او را آوردند و ما تعهّد دادیم خودمان او را بردیم. او را آوردیم منزل، فوری او را حمام کرد و ریش او زد و عطر ادکلن زد. گفت من باید بمیرم که پدر شوهرم روزی در بیمارستان عذاب بکشد و فوت کند. این که چشم و چار درستی ندارد خدا ما را با این مرد امتحان می‌کند. امتحان الهی سخت است. این عروس گل از پدر شوهر بهائی و مادر شوهر مسلمان پذیرائی و به آنها بسیار خدمت کرد و خم به ابرو نیاورد. تا آخر عمر مثل دسته گل از این عالم رفتند و هر کدام طبق آئین خود به خاک سپرده شدند. زندگی روح الله و طاهره خانم الگوی یک جامعه بهائی است که به وظیفه انسانی خود خوب عمل کرده‌اند.
 حق چنین افرادی را می‌خواهد که اول با خانواده خود هرکس مهربان و روراست باشد، بعد با اجتماع دور و برش و بعد هم با کل هموطنان و نهایتا با خلق جهان. دنیا را می‌شود با مهر و محبّت ساخت. اجتماع سالم زندگی سالم میطلبد. به یاد داریم روح الله چون یک خواهر داشت که باهم خیلی صمیمی بودند، می‌گفت پدرم جاسبی است و من دو خواهر دارم یکی منیره و دیگری مه لقا چون هر دو نجیب و اهل زندگی و ساکت هستند. این پدر و پسر به قدری خوب بودند که در تمام مراسم‌های آنها کلّ آشنایان و همسایگان از هر دین و آئین شرکت داشتند و تعریف آنها را می‌نمودند. همه رفتنی هستیم و چقدر خوب است تا زنده‌ایم مثل ابر بارنده باشیم. به همه جا بباریم. باران که یک رحمت الهی است بر همه جا می‌بارد. نمی‌گوید اینجا کاخ است یا کوخ، اینجا جنگل است یا شوره زار. خداوند توفیق به همه اهل عالم بدهد که زندگی توأم با شادی داشته باشند و السلام.
مزید تأییدات شما عزیزان که باقی هستید را از آستان مولای شفوق و حنون عاجز و ملتمسیم. 

-----
*   دوستان عزیز در نگارش این شرح حال ها سعی شده تا از خاطرات و جنبه های مختلف زندگی این عزیزان نکته ها برداشت و نوشته شود از این رو شما عزیزان نیز اگر مطالب، خاطرات و یا تصاویری در اختیار دارید که میتواند ما را در تکمیل این شرح حال ها کمک نماید عنایت نموده و برای ما ارسال دارید.
​                                                                                                                                                                  با تشکر