آقا شمس عظیمی قا سید شمس الدین عظیمی در سال ۱۳۰۵ شمسی در محله بالای کروگان جاسب چشم بر جهان گشود و ستاره درخشانی در خاندان عظیمی ها گردید. پدر بزرگوار ایشان سید جلال عظیمی و والد گرامی او سرکار جهان خانم اخوّت اهل واران و از بستگان نزدیک دکتر محمد شکوهی بود. با آمدن این طفل زیبا، والدین چون گل شکفتند و در چهره این طفل نوری دیدند و امیدوار شدند که بزرگترین نعمت الهی که اولاد خوب و سالم است، نصیبشان شده است. جناب آقا شمس عظیمی تک فرزند پسر بود و فقط بعد از او خداوند خواهری به او به نام قمر هدیه کرد که یاور و پناه برادر بود. آقای عظیمی نوه عزیز و بزرگ خانواده بالخصوص مادربزرگش نوش آفرین خانم که خانمی لایق و فرهیخته و با شخصیت بود و جزء شجاع ترین بانوان جاسب محسوب میشده است.
جناب عظیمی در کروگان جاسب تا کلاس ششم درس خواند و باتفاق و راهنمایی فاضل ارجمند جناب رفرف، شوهر عمه او خانم صدیقه عظیمی و عموهای گرامی اش به طهران تشریف بردند و چون در کودکی پدر مهرپرور را از دست داده بود و در آغوش مادرش و اقوام مهربان خوب تربیت شده بود و از کودکی راه صبر و استقامت و ایمان و خداپرستی را آموخته بود و با ادب و شخصیت خاص بزرگ شده بود که چهره نورانی و اخلاق نیک او مورد پسند همگان بود. در طهران هم درس خواند و آثار و الواح بسیاری مطالعه نمود و نزد بزرگان و اساتیدی راه و رسم بهتر زندگی کردن و کاسبی کردن و معاشرت را آموخت و الگوئی بشمار می آمد که افتخار هر جاسبی بود. بقول خودش از کودکی حبّ طلعات مقدسه و پرستش خدای متعال در قلبش نقش بسته بود و با تلاوت دعا و مناجات و خدمات امری و خدمت بخلق هرگز غباری نتوانست در قلب او رخنه کند. این بزرگوار در جوانی با بهائی های کلیمی نژاد که همه در کار داروسازی نقش داشتند و با پزشکان مشهور سر و کار داشتند، توفیقی نصیب او گردید که در شرکت های داروئی و پخش دارو کار کند و خودش از سهامداران و تولیدکنندگان باتفاق دوستان معروف و مشهور گردد. در آموختن زبان انگلیسی و معارف عالی و علم کوشا بود و با همه پیشرفت هائی که داشت خدمت به اقوام و خانواده را هرگز از یاد نبرد. در سال ۱۳۳۰ با سرکار خانم فخر اعظم نجف آبادی فرزند سید مصطفی نجف آبادی ازدواج نمود و صاحب چهار اولاد نازنین به نام های سامان، سعید، شهرام و مژده گردید که همگی در ایران درس علم و ادب و ایمان را از والدین آموختند و ستاره درخشانی گردیدند. خانم محترم او پدرش از ملاکین و ثروتمندان نجف آباد بود که در خانی آباد طهران هم یک دانگ از شش دانگ زمین های خانی آباد برای سید مصطفی نجف‌آبادی پدر خانم آقا شمس عظیمی بود و بقیه متعلق به خانواده دکتر علی محمد ورقا ایادی امرالله بود که قبل از انقلاب شهرسازی گردید ولی این خانم محترم و همسرش فقط احترام کامل به آقای سید مصطفی نجف آبادی داشتند و دیناری چشم داشت به ثروت او نداشتند چون خداوند بحدّ وفور به آنها همه چیز داده بود. مال و منال و عقل و هوش و ذکاوت ایمان و اولادهای خوب و اخلاق نمونه که نصیب هرکس نمیشود. جناب عظیمی با اینکه از کودکی از جاسب به اتفاق مادر و خواهر به طهران آمده بود در دهه 1340 باتفاق عموهایش تصمیم گرفت خانه پدری را خراب و خانه ای نوساز و آبرومندانه بسازند و این کار را انجام دادند و او اولین جاسبی که از جاسب به طهران آمده بود و فکر عمران و آبادی و ترقی ولایت و خانه اجدادی بود. این عزیزان بودند که باعث افتخار همه جاسبی ها بود و تابستان ها که جاسب می آمدند شور و نشاطی و سروری بود. فامیل هایش که مسلمان هم بودند با ایشان خیلی صمیمی و یکرنگ بودند و وحدت عالم انسانی در بین آنها جای بود. باغ بزرگی بنام باغچه رشیده بالای ده که باغی پر از میوه بود، خریدند و درب این باغ بروی همه باز بود که از میوه آن استفاده کنند. خانواده عظیمی ها همیشه مورد تأیید و احترام جامعه جاسب بودند. جناب شمس الدین عظیمی در کارهای خیر و عام المنفعه پیشگام بود و افتخارش این بود که کار مثبتی برای عموم انجام گردد و گوشه ای از این کارهای خیر او بگیرد. هر وقت راجع به حمام جاسب یا هرکار خیری که او متوجه می گردید بی نهایت کمک مادی و معنوی و مشورت انجام میداد. جناب نصرالله امینی و دوستش خدمت ایشان در آریاشهر طهران که الان صادقیه نامیده میشود، خدمت ایشان میروند. پس از پذیرائی کامل خانواده او و مادر مهربانش که دریای انسانیت و مهربانی و وقار بود، جناب امینی باو گفته بود که احباء که بیشتر جاسبی هستند، زمینی در اسفندیار خانی تهیه کردند که حظیرةالقدس جهت جلسات و اذکار ساخته شود چون خانه ها کوچک است. ایشان بدون کلامی حرف دست چک را برداشته بود، چک سفیدی را امضاء نموده بود و فرموده بود هرچقدر کسر داشتید در این چک مرقوم بفرمائید. آقای امینی اصرار کرده بود خیلی ممنون ولی مبلغ هدیه یا تقبّلی را بنویسید ولی او گفته بود هرچه دارم متعلق به حق است. هرچقدر لازم بود بنویسد و به هیچ کس هم نگوئید چون بنده یکعمر دوست داشتم در راه حق ولی گمنام خدمت کنم. جناب عظیمی و خانمش به جناب امینی میگویند این افتخاری است که ما هم جزء خریداران حسن یوسف باشیم آیا این عزیزان افتخار جاسب و جاسبی نیستند؟ امیداوریم افراد مؤمن و انسان دوست که بسیارند، از چنین افرادی بیاموزند و یقین بدانند خداوند اجر آنها را چند برابر میدهد که آنقدر خالصانه و صادقانه و بی ریا با قلبی پاک کمک و انفاق می کنند. پدر خانم آقای عظیمی و برادر خانمش و اقوام همسرش می گفتند تمام جاسبی ها مورد احترام ما هستند که چنین نازنینی نصیب ما شده است و خانم جناب عظیمی دختر آقای علی اسماعیل جاسبی را برای پسر عمویش خواستگاری کرد و ازدواج نمود و همیشه می گفت همه خوبند ولی احبا و مسلمانان جاسب خیلی صاف و ساده و اهل زندگی و درستی و صداقت و وفا دارند. این مطلب خیلی مهمّ و بیادگار ماندنی است و افتخار جاسب و جاسبی هاست. در تنها روستائی که در جاسب موفقیت در قدیم بیشتر بود در کروگان و کروگانی ها بود و سعادتی نصیب آنها شده بود که درس بخوانند راه شهرها و مملکت های دیگر را یاد بگیرند و آداب رحمانی بیاموزند و وحدت و اتحاد داشته باشند و کلام الهی را عاشقانه بپذیرند و هرچه میخواهند از خدا بخواهند و هر یک ستاره درخشانی گردند. جناب فیض الله یزدانی و آقای شمس الله عظیمی که در آغوش مادر رشد کردند و از فیض پدر محروم بودند، خداوند آنها را باوج کمال رساند و جزء صالحین و مخلصین و تاجرین و خادمین و محبوبین بین خلق گردیدند. اوایل انقلاب جناب فیض الله یزدانی که دوست صمیمی جناب عظیمی بود را گرفتند و به زندان منتقل نمودند. به محض شنیدن این موضوع جناب عظیمی دنبال کار او را گرفت و عاشقانه به کمک خانواده و همسر او وآشناهائی که داشت او را پس از مدّتی و پرداختن وجه زیادی از زندان آزاد کرد و وقتی جناب یزدانی مردی شریف، افسرده و ناراحت بود و در بیمارستان و منزل بستری گردید، یاوری بهتر از آقای عظیمی نبود که شب و روز او را تنها نگذاشت و چون مشاور خوبی بود به جناب فیض الله یزدانی گفت من و شما خودمان و خدا می داند که هرچه داریم از زحمت و رحمت خداوند بدست آوریم باید رفت و مشکل روی مشکلات درست نکرد. جناب عظیمی ترک خانه و کاشانه و کار و شغل نمود و به هند باتفاق خانواده رفت و بعد به آمریکا رفت و جناب یزدانی هم به اروپا رفت و هر دو در آن سامان هم موفق بودند. چیزی که این عزیزان را زجر میداد این بود که چرا تا آخر عمر از زیارت اقوام و وطن محروم شدند. خوشبختانه اولادهای این عزیزان رهرو راه والدین بودند و باحسن الاخلاق مشهورند و ستاره های درخشانی هستند و نام این عزیزان در جاسب و ایران و خارج ورد زبانهاست و در قلب همه جای دارند.
جناب شمس الدین عظیمی یکی از افتخاراتش این بود که مادرش وارانی است و همیشه میگفت وارانی‌ها از فرهنگ بالائی برخوردارند. بگذریم که عدّه ای متعصّب هستند و باید در حق همه دعا کرد. ایشان حقیقتاً راست میگفت مادر ایشان که وارانی بود و دائی او آقای اخوّت داماد سید اسدالله شوهر اقبال خانم که ستاره درخشان بودند و اهل علم و ادب و انسانی کامل بودند. شریفه خانم همسر غلامحسین حیدری مادرش معصومه خانم و زری خانم مادربزرگش که خیاط اهل آبادی بودند، الگو و نمونه زنان پاک سرشت بودند و در محله بالا عمه نبات و شریفه خانم جز محبّت و اخلاق خوب کسی بدی از آنها ندید. باغ شریفه خانم زردآلو و باغ دیگر آنها انگور زیاد داشت. این خانم در ظرف چینی مقداری زردآلود یا انگور به همسایگان میداد. حاجی خانم زن وجدانی میگفت آقای غلامحسین حیدری فرشته نصیب تو شده است قدرش را بدان. این خانم محترمه با همه اهل محلّ دوست و یکرنگ بود و صدایش را یک نفر نشنید. با مسلمان و بهائی صمیمی بود و حوض محلّه بالا داشت که همه در آن لباس یا ظرف می شستند. این خانم محترم اگر پیرزنی لب حوض بود ظروف او را میگرفت و می شست و تا خانه برایش میبرد. همسایه آسید آقا و مسیب یزدانی و وجدانی بود و به همه با محبّت بود. به آغابیگم میگفت تو خواهر منی و وقتی همسرش مسیب در جوانی فوت نمود او یاور و حامی او بود و میگفت این خواهر من است. وقتی جوانان محلّه بالا سید آقا حسینی آن مرد پیر مریض را در حوض محلّه بالا در آب سرد در زمستان می‌اندازند که از سرما بمیرد، این خانم محترم به تنهائی او را از حوض بیرون می آورد و لباس های او را عوض می کند. سید آقا میگوید خجالت می کشم اما او می گوید تو پدر من هستی چه خجالتی. همین خانم محترم به بچه های نادان می گوید از آه این پیرمرد و سیّد اولاد پیغمبر بترسید. یکعمر همسایه ما بود و من جز خوبی از اینها چیزی ندیده ام. واقعاً مسلمان واقعی و انسان کامل باین شریفه خانم با شرافت و با کفایت باید گفت اما متأسفانه این خانم امسال فوت نمود و با نامی نیک از این جهان به جهان باقی شتافت. جهت روح او حتماً باید دعا و مناجات خواند. اما عمه نبات همسر رجب علی رفیعی، ایشان هم خانمی مظلوم و باشخصیت و آرام بود. پسری به نام استاد اسماعیل داشت که شغل او نبّاتی بود. در سال 1342 لوله کشی آب بالا ده را از ویشه تا دشت بالا انجام داد و وقتی میخواستند مزد به او بدهند، میگفت نمی خواهم. حاجی اسماعیل روحش شاد به او گفت زحمت کشیدی حق را باید بگیری، اما قبول نکرد. به او گفت هدیه ای از سوی اهالی است، آنوقت گرفت. زن حاج آقا ماشاءالله نصراللهی اهل واران بود و در محلّه پاچنار به خوش نامی معروف و مشهور و با همسایگان و فامیل و اهل ده مأنوس و مهربان بود. زمانیکه شوهرش خانه عمه بدیعه را خواست بگیرد کسی به او نداد. بعد از آواراگی آسید آقا خانه او را تصاحب کرد و ساکن شد و خانم او بسیار ناراحت بود. هرکس که به محلّه بالا میرفت، تعارف میکرد به منزل بیایند و میخندید و میگفت بفرما منزل آسید آقا ولی او حریف همسر و پسرش نشد که این خانه غصبی است و خیر و برکت ندارد. بارها از اهالی واران شنیدیم و مردم شنیده اند در خانه های کروگان که صاحب آن نیست و غصبی است، نماز صحیح نیست. خیلی از دختران واران با کروگانی ها ازدواج کردند و همه مؤمن و صالح و معتقدند به عدل و انصاف که مال مردم، مال مردم است. هرکس عقیده ای دارد ولی مقیّدند که هیچ فرد مؤمن و مسلمانی نباید از زحمت کشیده دیگران استفاده کند آن هم به زور و نارضایتی. ملّت جاسب همه شریف اند و گاهی افراد ناآگاه و خداوند کمک کند هرکس که بتواند از زحمت کشیده و دسترنج خود خانه بسازد نه املاک هر بیوه زن و پیرمردی که ناراضی از این عالم رفتند و جاسب و جاسب کردند تا بسوی حق شتافتند. نمیدانم تکلیف قیامت و عالم بعد چه خواهد بود و خداوند به همه رحم کند. خوشابحال کسی که مثل آقای عظیمی و افراد ذکر شده پاک و طیّب و طاهر از عالم رفتند. خدمت به خلق کن که ز پیدایش وجود خلق را از برای خلق آفریده اند.
جناب عظیمی مردی خوش اخلاق، خوش تیپ، خوش لباس و مردمی و اجتماعی و خوش بیان بود. در طهران و محل کار با پزشکان با کراوات و شیک پوش می آمد ولی وقتی بجاسب تشریف می آورد خیلی ساده بود و با تمام جوانان زحمت کش جاسب و پیرمردان و زنان احوالپرسی و جویای سلامتی و احوال میگردید. جنابان یزدانی ها و مهاجری ها این عزیز را برادر محبوب خوب میدانستند. او مشوقی بود که احباء سرمایه دار املاک در جاسب خریداری کنند و کمکی به جوانان جاسب باشد. فکر کتابهای امری برای احباء بود و هرچه گفت خود عامل بود. ایشان وقتی از ایران با چشمی اشکبار وطن را ترک نمود میگفت هرکجا برویم، طلعات مقدسه راه و رسم زندگی را قبلاً برای ما آماده کرده اند. خوشابحال این مؤمنان مظلوم و عاقل و صدیق و عاشق که هدفشان محبّت و خدمت عالم انسانی است.
روحشان شاد
جناب شمس الدین عظیمی یکی از افتخاراتش این بود که مادرش وارانی است و همیشه میگفت وارانی‌ها از فرهنگ بالائی برخوردارند. بگذریم که عدّه ای متعصّب هستند و باید در حق همه دعا کرد. ایشان حقیقتاً راست میگفت مادر ایشان که وارانی بود و دائی او آقای اخوّت داماد سید اسدالله شوهر اقبال خانم که ستاره درخشان بودند و اهل علم و ادب و انسانی کامل بودند. شریفه خانم همسر غلامحسین حیدری مادرش معصومه خانم و زری خانم مادربزرگش که خیاط اهل آبادی بودند، الگو و نمونه زنان پاک سرشت بودند و در محله بالا عمه نبات و شریفه خانم جز محبّت و اخلاق خوب کسی بدی از آنها ندید. باغ شریفه خانم زردآلو و باغ دیگر آنها انگور زیاد داشت. این خانم در ظرف چینی مقداری زردآلود یا انگور به همسایگان میداد. حاجی خانم زن وجدانی میگفت آقای غلامحسین حیدری فرشته نصیب تو شده است قدرش را بدان. این خانم محترمه با همه اهل محلّ دوست و یکرنگ بود و صدایش را یک نفر نشنید. با مسلمان و بهائی صمیمی بود و حوض محلّه بالا داشت که همه در آن لباس یا ظرف می شستند. این خانم محترم اگر پیرزنی لب حوض بود ظروف او را میگرفت و می شست و تا خانه برایش میبرد. همسایه آسید آقا و مسیب یزدانی و وجدانی بود و به همه با محبّت بود. به آغابیگم میگفت تو خواهر منی و وقتی همسرش مسیب در جوانی فوت نمود او یاور و حامی او بود و میگفت این خواهر من است. وقتی جوانان محلّه بالا سید آقا حسینی آن مرد پیر مریض را در حوض محلّه بالا در آب سرد در زمستان می‌اندازند که از سرما بمیرد، این خانم محترم به تنهائی او را از حوض بیرون می آورد و لباس های او را عوض می کند. سید آقا میگوید خجالت می کشم اما او می گوید تو پدر من هستی چه خجالتی. همین خانم محترم به بچه های نادان می گوید از آه این پیرمرد و سیّد اولاد پیغمبر بترسید. یکعمر همسایه ما بود و من جز خوبی از اینها چیزی ندیده ام. واقعاً مسلمان واقعی و انسان کامل باین شریفه خانم با شرافت و با کفایت باید گفت اما متأسفانه این خانم امسال فوت نمود و با نامی نیک از این جهان به جهان باقی شتافت. جهت روح او حتماً باید دعا و مناجات خواند. اما عمه نبات همسر رجب علی رفیعی، ایشان هم خانمی مظلوم و باشخصیت و آرام بود. پسری به نام استاد اسماعیل داشت که شغل او نبّاتی بود. در سال 1342 لوله کشی آب بالا ده را از ویشه تا دشت بالا انجام داد و وقتی میخواستند مزد به او بدهند، میگفت نمی خواهم. حاجی اسماعیل روحش شاد به او گفت زحمت کشیدی حق را باید بگیری، اما قبول نکرد. به او گفت هدیه ای از سوی اهالی است، آنوقت گرفت. زن حاج آقا ماشاءالله نصراللهی اهل واران بود و در محلّه پاچنار به خوش نامی معروف و مشهور و با همسایگان و فامیل و اهل ده مأنوس و مهربان بود. زمانیکه شوهرش خانه عمه بدیعه را خواست بگیرد کسی به او نداد. بعد از آواراگی آسید آقا خانه او را تصاحب کرد و ساکن شد و خانم او بسیار ناراحت بود. هرکس که به محلّه بالا میرفت، تعارف میکرد به منزل بیایند و میخندید و میگفت بفرما منزل آسید آقا ولی او حریف همسر و پسرش نشد که این خانه غصبی است و خیر و برکت ندارد. بارها از اهالی واران شنیدیم و مردم شنیده اند در خانه های کروگان که صاحب آن نیست و غصبی است، نماز صحیح نیست. خیلی از دختران واران با کروگانی ها ازدواج کردند و همه مؤمن و صالح و معتقدند به عدل و انصاف که مال مردم، مال مردم است. هرکس عقیده ای دارد ولی مقیّدند که هیچ فرد مؤمن و مسلمانی نباید از زحمت کشیده دیگران استفاده کند آن هم به زور و نارضایتی. ملّت جاسب همه شریف اند و گاهی افراد ناآگاه و خداوند کمک کند هرکس که بتواند از زحمت کشیده و دسترنج خود خانه بسازد نه املاک هر بیوه زن و پیرمردی که ناراضی از این عالم رفتند و جاسب و جاسب کردند تا بسوی حق شتافتند. نمیدانم تکلیف قیامت و عالم بعد چه خواهد بود و خداوند به همه رحم کند. خوشابحال کسی که مثل آقای عظیمی و افراد ذکر شده پاک و طیّب و طاهر از عالم رفتند. خدمت به خلق کن که ز پیدایش وجود خلق را از برای خلق آفریده اند.
جناب عظیمی مردی خوش اخلاق، خوش تیپ، خوش لباس و مردمی و اجتماعی و خوش بیان بود. در طهران و محل کار با پزشکان با کراوات و شیک پوش می آمد ولی وقتی بجاسب تشریف می آورد خیلی ساده بود و با تمام جوانان زحمت کش جاسب و پیرمردان و زنان احوالپرسی و جویای سلامتی و احوال میگردید. جنابان یزدانی ها و مهاجری ها این عزیز را برادر محبوب خوب میدانستند. او مشوقی بود که احباء سرمایه دار املاک در جاسب خریداری کنند و کمکی به جوانان جاسب باشد. فکر کتابهای امری برای احباء بود و هرچه گفت خود عامل بود. ایشان وقتی از ایران با چشمی اشکبار وطن را ترک نمود میگفت هرکجا برویم، طلعات مقدسه راه و رسم زندگی را قبلاً برای ما آماده کرده اند. خوشابحال این مؤمنان مظلوم و عاقل و صدیق و عاشق که هدفشان محبّت و خدمت عالم انسانی است.
روحشان شاد
RSS Feed
