ام لیلا خانم مسعودی

ام لیلا مسعودی

ام لیلا خانم مسعودی فرزند سید قاسم و ربابه خانم متولد 1280 بود. همسر او جواد جوادی، فرزند عمو نصیر و آغا بیگم بود. لیلا خانم برادرزاده سید رضی و سید حسن مسعودی است. سید قاسم در جوانی فوت می نماید و ام لیلا خانم با مشکلات بزرگ میشود ولی وقتی به سن بلوغ میرسد، خانمی شایسته و مؤمن و هنرمند از کار در می‌آید. در جاسب وقتی با آقا جواد ازدواج مینماید، ام لیلا نانوائی مینمود و برای همه نان می پخت. ام لیلا و منور خانم هر دو از صبح تا شب نانوائی میکردند و نانهائی می پختند که الان انسان یک عدد از آنها را هوس دارد و همه قدیمی ها به یاد دارند در جاسب هر خانواده ماهی یا بیست روز یکبار نان می‌پختند و آنها را خشک می‌کردند و در دولاب می گذاشتند و در هنگام خوردن کمی آب به آن میزدند و مصرف میکردند. آقا جواد در جاسب به نام عمو جواد معروف بوده است. عمو جواد دو خواهر به نام های خانم سلطان که مادر عباسعلی یزدانی بود و دیگری مرثه خانم که مادر تقی و علی اسماعیلی بود، داشت. عمو جواد و ام لیلا صاحب یک دختر نمونه به نام طاهره و سه پسر به نام شکرالله و حبیب الله و سلطانعلی (وحید) میگردند. این خانواده محترم چون در جاسب عایداتی نبود، به طهران و به خانی آباد میروند و در قلعه مرغی به کشاورزی مشغول میشوند و مالک آنجا خانواده ورقا بودند و حظیرة القدس در خانی آباد بود که همه جوانان احباء درس اخلاق و علم و عرفان می‌آموختند.

---

ام لیلا مسعودی

 بچه های لیلا خانم همگی باهوش و معارف امری را خوب می‌آموزند و عمو جواد و لیلا خانم مسئول حظیرة القدس خانی آباد، مسئول پذیرائی، جزء معلمین درس اخلاق و ناظم جلسات هم بودند. عمو جواد به کشاورزی و هر کاری که به او محول میشده است، مشغول می‌گردید. او مردی زحمتکش و پاک و صدیق و با ایمان بود. خیلی مورد عنایت و محبت و لطف جناب ورقا قرار میگیرد و قسمت چنین بود که او در جوانی در خانی آباد صعود می کند و در قلعه مرغی به خاک سپرده میشود. در قدیم هر کس در همان محل که فوت میشد، دفن میگردید. عمو نصیر مرد متواضع و فروتن و بهائی مؤمن و پرهیزگاری بود. ام لیلا این شیرزن تاریخ کمر همت را می بندد و به اولادها می گوید ما جمال مبارک و حضرت عبدالبهاء را داریم، غصه نخورید چون خدایتان بزرگ است. طاهره خانم دختر او هم قالی بافی میدانست و شکرالله اولاد اول او که واقعاً مردی بی نظیر بود، در آن زمان جوانکی بود که غمخوار و یاور مادر تا آخر عمر بود. جناب ورقا به خاطر خوبی ام لیلا و همسر و بچه های مظلومش آنها را حمایت می کند و منزل به ام لیلا می دهد و ام لیلا هم هر کاری در حدّ توان برای خانم او انجام میدهد. مثلاً آن زمان گاوداری داشتند و شیرها را ماست و پنیر می‌کند و خانواده ورقا عاشق او و اولادهایش بودند. طاهره خانم با تقی اسماعیلی پسر عمه اش ازدواج می نماید و این مادر مهربان تا آخر عمر یاور طاهره خانم بود و طاهره خانم هم مواظب مادر بود. مادر و دختری نمونه بودند و ام لیلا باعث افتخار جاسبی ها نزد خانواده دکتر ورقا بود. قبل از اینکه جناب نصرالله امینی خدمت خانواده دکتر ورقا باشد، ام لیلا و همسرش چشم و چراغ آن خانواده بودند. میرزا عزیزالله خان ورقا و میرزا علی محمد ورقا امین حقوق الله و ایادی امرالله بود و کل خانواده محترمشان محبوب قلوب بوده اند و این سعادتی برای ام لیلا بوده است و بعد صداقت و درستی جناب نصرالله امینی نام جاسب و جاسبی ها پر آوازه  نمود. ام لیلا تا سرحال بود، دکتر ورقا او را عضو خانواده اش حساب می کردند و شکرالله اولاد اول او که متولد 1312 می باشد، در شرکت امناء مشغول کار گردید و بسیار فرد امینی بود و همه اموری  که به او واگذار میشد را به نحو احسن انجام میداد. شکرالله مردی هنرمند بود و در جوانی که گواهینامه گرفته بود به خانواده دکتر ورقا هم رانندگی یاد می داد. شکرالله عزیز با خانم فرنگیس شاه محمدلو از احبای قزوین ازدواج نمود و صاحب سه اولاد به نامهای پرویز و سعید و شهلا خانم گردید. شکرالله مردی عاشق جاسب بود و تمام لغات و فرهنگ جاسب را می دانست. شوخ طبع و سینه چاک و واقعاً خوش تیپ و با اُبُهت و در خانه خود اطاقی مرتب برای مادر آماده کرده بود و ام لیلا به همه اولادها که سرکشی میکرد پایگاه او تا آخر عمر منزل شکرالله و طاهره خانم بود چون اولادهای ارشد بودند و اولادهای دیگر او هم بی‌نظیرند. همه به یاد دارند خانی آباد قسمت شرکت امناء، موتور آبی بسیار قوی داشت که زمینی های کشاورزی را سیراب می نمود. در مقابل موتور آب، استخر بزرگی بود که آب به آن داخل و خارج میگشت و این موتورخانه دیوار گلی داشت که در تابستان بعضی وقت ها بچه ها از دیوار به داخل می‌پریدند و در آن آب شنا می کردند چون اختیار موتور خانه و خاموش و روشن کردن و مسئولیت با آقای شکرالله جوادی بود. او می بیند بچه ها از دیوار آمده اند و شنا می کنند و گوشه دیوار را هم خراب کردند. بچه ها میترسیدند اما شکرالله میگوید نترسید کاری به کار شما ندارم اما دیوار را خراب نکنید و از دیوار داخل نشوید چون این کار زشت است. هر روز از ساعت 3 بعداظهر در را باز میگذاریم تا بیائید شنا کنید و آخری در را ببندید. آن موقع استخری نبود و این کار این مرد نازنین باعث میشود که بچه های بهائی و مسلمان هر روز شنا کنند و لذت ببرند. یک روز بچه ها میروند و در را نمی بندند. فردا به لهجه جاسبی به بچه ها با خنده میگوید بچه مُرده ها سَرَخوره ها چرا در را نبستید. با بچه ها و جوانها شوخی میکرد و جک میگفت و می گفت وقتی بچه ها شنا می کنند من لذت می برم که بچه ها را شاد کردم و آنها هم مثل بچه های ما هستند. همه عاشق او بودند. روزی دو پنجره های بیت شیراز را از طهران آورده بودند که تعمیر کنند و میخواستند به شیراز ببرند. آقا جوادی تقبل نمود با ماشین لاندرور که باربند داشت، درها را در پتو پیچیده و با جناب امینی به شیراز بردند. شکرالله لذت می برد که کار خدماتی و خیر انجام بدهد و به تمام فامیل و جاسبی ها سرکشی میکرد و بهترین خانه و زندگی را برای خانواده و مادرش تهیه نموده بود.
آقای شکرالله جوادی وقتی شرکت امناء و همه املاک او مصادره گردید، او هم بیکار گردید و خانه و زندگی را فروخت و به قزوین رفت و به قول خودش زندگی نوئی را شروع نمود. میگفت مرد آنست که در کشاکش زندگی سنگ زیرین آسیا باشد. همیشه می خندید و میگفت ما را خداوند تا زنده ایم از خوردن آبگوشت و اشکنه و نان و سبزی و پنیر محروم نخواهد کرد. البته او شوخی میکرد و همیشه در رفاه و زحمتکش بود. خانمش هم با او بسیار صمیمی و مهمان نواز بود. وقتی به منزل آنها وارد میشدیم لذت می بردیم. شادی و خنده و صحبت های شیرین او آرامش خاطر می‌آورد. جناب جوادی با کمی مریضی که به او عارض گردید، در سال 1383 در قزوین صعود نمود و طبق آئین بهائی در گلستان جاوید قزوین به خاک سپرده شد و مراسم های در خور شأن او منعقد گردید. واقعاً چنان عزیزانی پاک و انسان دوست حیف است عمرشان کوتاه باشد. چه میشود کرد این هم تقدیر الهی است که باید راضی باشیم. چند سال بعد از فوت او، خانواده اش به کرج عزیمت نمودند که با فامیل ها نزدیک هم باشند. روح این عزیز شاد و یادش همیشه گرامی است.
دیگر برادر او، حبیب الله جوادی که مانند شکرالله هنرمند و زحمتکش است، با خانم فرخ رضوانی دختر روح الله رضوانی ازدواج نمود و دارای سه اولاد به نام فرانه، فروزان و فرشاد می باشند. جناب حبیب الله خان با حسین الله مسعودی هم باجناق می باشند و ایشان متخصص پرده کرکره و کف پوش ساختمان است که به خاطر پشت کار و صداقت و درستی اش معروف و مشهور است و همه او را دوست دارند. این برادران بسیار خانواده دوست و مهربان هستند و برادر دیگر آنها جناب سلطانی (وحید) که او هم نمونه بهائی خاضع و خاشع است در سال 1317 به دنیا آمده و با خانم فرزانه رضوانی آرانی ازدواج نموده و دارای دو اولاد به نام شهرام و شهره می باشند. ایشان هم در شرکت امناء و شرکت های مختلف کار کرده است و همیشه از زندگی خود راضی و ایشان گاهی شعر در وصف فامیل میگوید. همیشه خادم نوع بشر بوده و هستند. اولادها همه باهم مهربان و ستاره های درخشان هستند. اولادهای طاهره خانم عباس، اکبر، اصغر، ماشاءالله، مهری خانم، و مینا خانم هستند. جمع این اولادها و نوه ها که همه ازدواج نموده اند و همه موفق هستند، به وجود ام لیلا که در جوانی همسر خود را از دست داد و با چه رشادتی جوانانی برومند و مؤمن تحویل جامعه داده است، افتخار می کنند. ام لیلا تابستانها هم که به جاسب می آمد مورد احترام همگان بود. او برادرزاده سید رضی بود و از کمک به دیگران در هیچ کاری دریغ نمی نمود. خودش را فراموش نکرده بود و مشک میزد و نان می پخت و در حد توان خودجوش و کاری بود. تاریخ تولد ام لیلا 1280 بود و فوت او سال 1379 بود که در زرنان دفن گردید و جلسات در خور شأن او برایش گرفته شد و طاهره خانم دختر مهرپرور او هم در سال 1309 در جاسب به دنیا آمد و در سال 1393 در زرنان در جوار مادر به خاک سپرده شد. این گوشه ای از افتخارات زنهای جاسب بود.
طاهره خانم حرف کم میزد ولی وقتی حرف میزد پُر محتوی و دلنشین و آموزنده بود. یاد داریم میگفت انسان مؤمن و خدا دوست، تمام رنج های جسمی و روحی را باید با شکیبائی تحمل کند و انسان هیچوقت نباید خواهان مرگ خود از خدا باشد زیرا این یک نا شکری و حق ناشناسی محض است. نه دنیا آمدن دست انسان است و نه اختیار مرگ دست ما است ولی وقتی مرگ سراغ انسان مؤمن آمد، نباید بترسد چون ترس از مرگ جلوگیری نمی کند و عقب نمی اندازد. وقتی با قلب پاک خود را به ایزد متعال بسپاری و راضی به رضایش باشی و در طول عمر شاکر خدا باشی و به خلق خدا بدی نکرده باشی و دستورات حق را عاشقانه بدون ریا انجام داده باشی، شادمان به سوی پروردگار میروی و در جنت ابهی مأوی خواهی داشت. ام لیلا خانم و طاهره خانم به جوانان در مهمانی ها و گردش و تفریح میگفتند انسان با قلب پاک و چشمی که خداوند به خاطر خوب دیدن به انسان داده، هیچ چیز و هیچ کس را زشت نمی پندارد و همه چیز را قشنگ و زیبا می بیند. بعضی مواقع بعضی ها می گویند فلانی چقدر زشت است و مثل فلانی می ماند. میگفتند این جمله زشت را بر زبان نیاورید چون همان که فکر می کنی او زشت است، گناه می کنی. شاید او قلبی نورانی و زلال دارد و بسیار سیرت زیبا دارد. از قدیم گفته اند:
                     صورت زیبا به ظاهر هیچ نیست         ای برادر سیرت زیبا بیار 
روح پرفتوح این عزیزان استوره تاریخ شاد و مستبشر باد. 

---