ذبیح الله توکلی امّا فردی که خود به شرف ایمان فائز شده، جناب ذبیح‌الله توکّلی فرزند حسین عمو قربان می‌باشد. اسم مادرش جواهر خانم دختر ابراهیم شاه غلام از مسلمانهای مؤمن در سال 1304 بود، چشم به جهان گشود و تا کلاس 4 ابتدائی در جاسب درس خوانده و در سال 1315 در خدمت جناب مهندس ذبیح در تهران مشغول کار شد و در سال 1317 خود به امر جمال مبارک ایمان می‌آورد و با خانواده مجذوب مدّتی (به فم یا تفرش) به مهاجرت می‌رود و در حدود 30 سالگی با خانم شیرین یزدانی خواهر عباسعلی یزدانی ازدواج می‌نماید و ثمره این ازدواج دو پسر به نام فرهاد و فرشید و یک دختر به نام پروانه می‌باشد که همگی مؤمن و قائم به خدمت و جوانان پاکی هستند. خواهر آقای توکّلی همسر آقای سیف‌الله رجبی بود. منزل والدین او پشت منزل روحانی‌ها و فروغی بوده است.
آقای توکّلی در سال 1340 در سازمان آب به کار انبارداری مشغول می‌شود و چون فردی امین بود همیشه مورد لطف مهندسین قرار داشت و بعد مسئول ناهارخوری و انبار غذاخوری کارمندان و فروش بلیط همه بود. هرگز دیناری حیف و میل نکرد. مردی به این پاکی روزگار ندیده است. مدّتی چند سالی از تهران محل کار و منزل در فردیس کرج می‌رفت و آخ نمی‌گفت. از شروع انقلاب مادرش و برادرها و فامیلها فشار زیادی به او آوردند که برگرد و انکار کن و راحت باش. قبول نکرد و گفت روز روشن را دیده‌ام و نمی‌دانم بگویم شب است. در زمان پاک‌سازی از اداره به او گفتند به تو احتیاج داریم، 23 سال سابقه داری. گفت من هم مثل همه، من هرگز از راهم بر نمی‌گردم و باعث شکست زن و بچه‌هایم نمی‌شوم. اداره را بوسید و از تمام حقوق و مزایا گذشت و رفت در شرکتی مشغول به کار گردید. با شغلی خیلی پیش پا افتاده و هرگز شکوه‌ای و شکایتی نداشت. به مادر و فامیل که با او قطع رابطه کردند، می‌فرمود روزی می‌فهمید من اشتباه نکردم. من راه صداقت و محبّت و وفاداری و عشق به خدای یگانه را آموختم. با همسر خیلی مهربان و با بچه‌ها دوست و رفیق، پدری نمونه بود.
خیلی مصائب و بلایا تحمّل نمود. خیلی حرفها شنید و مانند کوه استوار ماند تا اینکه در فردیس کرج به علّت بیماری چشم از عالم بست و به ملکوت ابهی صعود نمود. چون در آن زمان تضییقات شدید بود و گلستانی در کار نبود، تازه اجازه داده بودند که اجساد را (متصاعدین را) در منزل بشویند و نماز بخوانند و کفن کنند و با صندوق و ماشین شخصی او را ببرند و در زرنان خاک نمایند. ایشان را در حمّام منزلش شستیم و غسل دادیم و کفن کردیم و نماز میّت و مناجات در داخل حال منزلش خواندیم و او را با احترام به خاک سپردیم. روحش شاد، یادش گرامی.
او افتخار جاسبی‌ها بود که خود حقیقت را پیدا نمود و امثال ذبیح الله توکلی مثل اسدالله صادقی، غلامرضا عبدی، لیلا محمدی، آغابیگم هاشمی، اکرم خیرآبادی و همسر اول ایرج فروغی که هر یک جای خود دارد.
خیلی مصائب و بلایا تحمّل نمود. خیلی حرفها شنید و مانند کوه استوار ماند تا اینکه در فردیس کرج به علّت بیماری چشم از عالم بست و به ملکوت ابهی صعود نمود. چون در آن زمان تضییقات شدید بود و گلستانی در کار نبود، تازه اجازه داده بودند که اجساد را (متصاعدین را) در منزل بشویند و نماز بخوانند و کفن کنند و با صندوق و ماشین شخصی او را ببرند و در زرنان خاک نمایند. ایشان را در حمّام منزلش شستیم و غسل دادیم و کفن کردیم و نماز میّت و مناجات در داخل حال منزلش خواندیم و او را با احترام به خاک سپردیم. روحش شاد، یادش گرامی.
او افتخار جاسبی‌ها بود که خود حقیقت را پیدا نمود و امثال ذبیح الله توکلی مثل اسدالله صادقی، غلامرضا عبدی، لیلا محمدی، آغابیگم هاشمی، اکرم خیرآبادی و همسر اول ایرج فروغی که هر یک جای خود دارد.
RSS Feed
