او فرزند علامحسین فرزند ابوالقاسم کاشی و گوهر خانم فرزند استاد علی اکبر بزرگمرد جاسب بود. ایشان در سال 1297 شمسی در کروگان جاسب در محلّه پائین چشم به جهان گشود و در خانواده مؤمن و موقن نشو و نما نمود. در مکتب جناب فردوسی و دیگر دوستان سواد آموخت و رسم ادب و انسانیّت را از والدین به نحو احسن یاد گرفت. در نوجوانی به همراه برادر خود در طهران مشغول به کار گردید و چون پدر بزرگوار را از دست داده بود، کمر به خدمت مادر بست و در تمام امور زندگانی یاور مادر مهربان بود. مادرش درّ گرانبهائی بود که در تمام عمر جز خدمت به امر و خدمت به خلق خدا هدف دیگری نداشت و به اولادهای خود آموخته بود اگر میخواهید خدا از شما راضی باشد، همه را دوست داشته باشید و به آنها محبّت کنید. در زمان قدیم که وفور نعمت در روستاها نبود ولی هرچه را داشتند در سبد اخلاص میگذاشتند و با دوستان و فامیل یکرنگ و مهربان بودند و از شادی دیگران شاد میگشتند.
جناب روح الله رضوانی در 18 سالگی در طهران به خدمت سربازی میرود و دو سال عاشقانه به وطن خود ایران خدمت می کند. ایشان هیکلی برازنده، خوش تیپ داشت و خوش اخلاق و خوش بیان بود. مکان خدمت او طهران در جمشیدیه کنونی و ورقائیه قدیم بود. ورقائیه متعلق به میرزا عزیزالله خان ورقا بود و گلستان جاوید قدیم طهران هم در آن مکان بود. وقتی بدستور رضاشاه آنجا را پادگان میسازند، مجبور میشوند گلستان جاوید آنجا را هم خراب کنند چون متصاعدین بهائی با صندوق دفن میشوند همه را بیرون آورده و به گلستان جاوید خیابان خاوران انتقال میدهند. حتی صندوق آقای سیف الله مهاجر را میگفتند که صحیح و سالم بود و بار دیگر دفن می کنند. عزیزان قدیم به یاد دارند به گلستان که وارد میشدیم دست چپ جلو سالن گلستان قبرهائی بود که از ورقائیه به آن مکان مقدّس انتقال یافته بود که در حال حاضر فرهنگسرای خاوران است.
صحبت از سربازی جناب رضوانی بود. ایشان در زمان خدمت سربازی با دختر خانمی به نام فخرالسّادات سید میرزا آشنا میشود که او هم دختر زیبا و باوقار و قد بلند و همه چیز تمام بود و یک دل نه هزار دل عاشق یکدیگر میشوند. روح الله خان رضوانی به مادر میگوید باید به خواستگاری این دختر بروی، مادر میگوید زود است. او میگوید خدا بزرگ است و من او را دوست دارم. این خانم متولد طهران است و فرهنگ طهران را خوب یاد گرفته است. وقتی به خواستگاری میروند، میفهمند پدر این دختر اهل وسقونقان جاسب است و مسلمان بسیار مؤمن و مهربان است. رضوانی عقیده خود را اعلام می دارد و میگوید عقیده شما هم برای بنده محترم است. ما میخواهیم ازدواج کنیم و با روح و ریحان هر کس عقیده اش برای خودش محترم است. از امروز اگر قبول بفرمائید بنده مانند پسر شما خواهم بود و دختر شما دختری برای مادر بنده خواهد بود. با شادی همه می پذیرند و عقد و ازدواج در سال 1316 انجام میگیرد و زندگی خیلی ساده و شیرین آغاز میشد. آقای رضوانی نماز و روزه و دعا و مناجات خود را به جای می آورد و خانمش نماز و روزه مسلمانی خود را به نحو احسن انجام می دهد. در کمال صداقت و مهربانی در بین فامیل محبوبیت خاصی پیدا می کنند. فخر السّادات مطالعه می نماید و فکر می کند اعمال و رفتار شوهر و مادر شوهر و فامیل و اجتماع و جلسات را می بیند و بعد از دو الی سه سال اعلام میدارد که همسرم بنده هم امر جمال مبارک را قبول دارم و میخواهم در مقابل خداوند اقرار کنم که بنده خالص او هستم و باید سعی کنم احکامش را اجرا نمایم و اولادهایم را خوب تربیت کنم و خدا را شاکر باشم که شما را سر راه بنده قرار داد و این گنج عظیم را پیدا نمودم. آقای رضوانی به او میگوید اختیار خودت را داری و به قلبت مراجعه کن اگر قلبت پذیرفته است و چراغی در قلبت روشن شد خوشابحالت. در هر صورت او و همسرش مانند لیلی و مجنون در کار و کوشش در زندگی همفکر و یاور هم بودند و خداوند هم به آنها شش اولاد، 5 دختر و یک پسر، مرحمت می نماید که همه با ادب و با سواد و مؤمن و مهربان هستند.
اولین اولاد مهین که همسر حسین مسعودی فرزند آقا سید رضی است و دارای سه اولاد و چند نوه است. دومین اولاد پروین همسر آقای باقری ابرقوئی است که او هم سه اولاد و چند نوه است و اولادها در خارج زندگی می نمایند. سومین اولاد فرخ همسر حبیب الله جوادی فرزند عمه لیلا است و دارای سه اولاد و چند نوه است. چهارمین اولاد معنویه همسر آقا اقراری است و دارای یک اولاد می باشد. پنجمین اولاد شبنم همسر آقای شریفی است و دارای دو فرزند است که در استرالیا مقیم می باشند و ذکرالله خان رضوانی فرزند ذکورشان با بهجت جانمیان ازدواج کرده است و در آرژانتین ساکن است و سه پسر برومند دارد.
جناب رضوانی پس از ازدواج در فرودگاه مهرآباد استخدام و مشغول کار گردید و خداوند به آنها خانهای در خیابان آریانا عنایت فرمود که آن خانه را خریدند و فقط شبها در این خانه قفل میشد و خانه آنها، خانه محبّت بود و مأمن فامیل بود و هیچ تازه واردی احساس غریبی نمی کرد. جناب رضوانی و خانمش میگفتند به کلبه فقرا خوش آمدید و خانه آنها، خانه امید بود. این خانواده محترم اولادها را به درس اخلاق فرستادند و خودشان هدفشان تعلیم و تعلم و انسانیت و خداپرستی بود. هر یک ستاره ای درخشان گردیدند. اولادهایشان به مادربزرگ نهایت احترام را قائل بودند. فخرالسّادات مادری دیگر پیدا نمود و به گوهر خانم مادر شوهرش عشق میورزید چون او پیرزنی دارای علو و تقوی بود. ذکر و فکر او خدا بود و صحبت های دلنشین و خنده بر لبان او و باعث شادی و شعف بود. خانم رضوانی هم یک عمر خنده رو و با نشاط و با گذشت بود و در ضمن دست پخت خوبی هم داشت. جناب رضوانی در طول عمر خود منزلش مرکز جلسات و درس اخلاق و نشر نفحات و مرکز دعا و مناجات بود. 2 سال خدمت سربازی نمود و 28 سال در فرودگاه در کمال صداقت و پاکدامنی خدمت نمود و بازنشست گردید و خانه خود را فروخت و در اطراف کرج خانه بسیار بزرگ و زیبائی خرید. کسی که شش اولاد و چندین نوه و هزاران فامیل دارد و رفت و آمد زیاد دارد پس هزینه بالائی دارد که این عزیزان گله ای نکردند و همه را با آغوش باز پذیرا بودند و جناب رضوانی و خانمش لذت میبردند و میفرمودند لذتی بالاتر از وحدت و همدلی و همزیستی مسالمت آمیز نیست. این نعمتی است که انسان اطرافیان خود را دوست داشته باشد و وحدت را از خانواده شروع کند تا اجتماع وسیعتر بلکه کلّ عالم به وحدت برسند.
آقای رضوانی نامش روح الله بود و به قول همه او روح بود. مردی متواضع و فروتن و بی کبر و غرور بود و بسیار زیبا این زن و شوهر از امتحان الهی روسفید بیرون آمدند. در زمان زندگانی همه از آنها راضی بودند. گوهر خانم مادر آقای رضوانی که همیشه مورد احترام اولادها و عروسها و نوه ها بود، صعود نمود. به یاد او جلسات آبرومندانه گرفتند و یادش را همیشه گرامی داشتند. جناب رضوانی به پدر و مادر و اقوام فامیل خانمش هم نهایت محبّت را مجری داشتند و هیچ فرقی در بین نبود. این عزیزان الگوئی در بین فامیل و اقوام و دوستان بودند. هر کجا مشکلی بود آنها برطرف میکردند و به جوانان نصیحت میکردند تا صادق باشید و با همسر خود روراست و مهربان باشید. آقای رضوانی میفرمود همسر انسان از انسان توقع دارد به پاس زحمات و خدماتش یک تشکر از او بشود. بسیار در خانه زحمت میکشد و قدر او را مرد باید بداند و خانمش هم میگفت زن خوب زنی است که مردش که از سر کار میآید، با یک سلام و خسته نباشی بار خستگی را از دوش او بردارد و با لبخند و یک لیوان شربت یا چای او احساس آرامش و آسایش کند. زندگی زیباست وقتی محبّت و صفا در آن حکمفرما باشد.
چند سال از بازنشستگی جناب رضوانی نگذشته بود که حقوق بازنشستگی او را به خاطر عقیده او قطع نمودند و حکمی به او دادند که دیگر حقوق ندارد. اینجاست که انسان دچار امتحان الهی میگردد و با خرج بسیار گران و سن بالا چه باید کرد. دعا و مناجات میخواندند و از خدا مدد می جستند. با مشورت خانه خود را می فروشند و خانه کوچکتری می خرند و بقیه پول آن را در بانک میگذارند و بهره را میگیرند و خرج می کنند و جناب رضوانی با آن غیرت و پشتکاری که داشت در شرکتی تا جان در بدن داشت، کار کرد و زندگی آبرومندانه خود را ادامه داد و گله ای نکرد و راضی به رضای حق بود. ایشان در اواخر عمر کمی کسالت داشت و در سال 1378 در کمال شادابی به نزد معبود خود شتافت و نام او همیشه جاودانه ماند و در زرنان کرج به خاک سپرده شد. به یاد او در خاکسپاری و جلسات تذکر عدّه زیادی شرکت داشتند و از نیکی های او صحبت می کردند. بعد از صعود این بزرگوار همسرش را اولادها تنها نگذاشتند و وحدت بین خانواده همیشه باقی و برقرار بود تا اینکه همسرش هم در سال 1390 روح پاکش به ملکوت اعلی صعود نمود و در زرنان نزدیک همسر خود به خاک سپرده شد. این عزیزان هرگز نمرده اند چون خلق خدا و خدا از آنها راضی بودند. دلی را نشکستند و فقط هدفشان خدمت بود و خداوند از بندگانش چه میخواهد جز خداپرستی، درستی، صداقت، اعمال خوب و خدمت به عالمیان و مثمر ثمر بودن، به فکر رفاه و آسایش دیگران بودن، گرسنه ای را سیر کردن، عریانی را لباس پوشیدن، یتیمی را دست نوازشی به سر کشیدن، حرمت دیگران را گرفتن، اسم دیگران را به خوبی بردن و تمام این خصائص در وجود این عزیزان بود و روحشان متعالی باد.
خانم رضوانی رحمت الله علیه به احباء مخصوصاً به جوانان توصیه میکرد بهائی شدن راحت است ولی بهائی ماندن سخت است. وقتی تحقیق نمودی و امر جمال مبارک را شناختی و به احکام و اوامر او که همه محبّت و صفاست پی بردی و وقتی آموختی که در حق دشمن خود هم باید دعا کنی و خلق عالم را دوست داشته باشی و همه را پاک و طیب بدانی و فکر آبادانی و رفاه و آسایش همنوع باشی و همه چیز را برای خود نخواهی و یقین پیدا کنی که بهایی یعنی جامع جمیع کمالات انسانی، حال باید به اوامر و احکام عامل و آگاه باشی. از فحش و ناسزا و افتراعات مردم هراس در دل راه ندهی. در حق آنها دعا کنی که آگاه شوند و خیرخواه خلق خدا باشند. اگر حق را خوب شناختی بسیار راحت زندگی می کنی چون در همه کارها یاور و پناه انسان است. چه بسیار دعا و مناجات ها که قلب را سیقلی می نماید و انسان با قلب پاک و ذلالش همه چیز و همه کس و همه جا را زیبا می بیند. همیشه به تیمه پر لیوان نگاه می کند و عیب دیگران را بزرگ نمی کند و ستارالعیوب میشود و مانند چراغی که در شب ظلمانی راه گشای گمشدگان میشویم. انسان اشرف مخلوقات است اگر به تقوی و ادب متمسک شود. پس مؤمن بودن خیلی هم ساده و سهل و آسان است اگر با قلبی صاف به سوی پروردگار عالمیان بشتابی و خود را فراموش کنی و تسلیم حق گردی و بنده محبوب خدا محسوب گردی.
صحبت از سربازی جناب رضوانی بود. ایشان در زمان خدمت سربازی با دختر خانمی به نام فخرالسّادات سید میرزا آشنا میشود که او هم دختر زیبا و باوقار و قد بلند و همه چیز تمام بود و یک دل نه هزار دل عاشق یکدیگر میشوند. روح الله خان رضوانی به مادر میگوید باید به خواستگاری این دختر بروی، مادر میگوید زود است. او میگوید خدا بزرگ است و من او را دوست دارم. این خانم متولد طهران است و فرهنگ طهران را خوب یاد گرفته است. وقتی به خواستگاری میروند، میفهمند پدر این دختر اهل وسقونقان جاسب است و مسلمان بسیار مؤمن و مهربان است. رضوانی عقیده خود را اعلام می دارد و میگوید عقیده شما هم برای بنده محترم است. ما میخواهیم ازدواج کنیم و با روح و ریحان هر کس عقیده اش برای خودش محترم است. از امروز اگر قبول بفرمائید بنده مانند پسر شما خواهم بود و دختر شما دختری برای مادر بنده خواهد بود. با شادی همه می پذیرند و عقد و ازدواج در سال 1316 انجام میگیرد و زندگی خیلی ساده و شیرین آغاز میشد. آقای رضوانی نماز و روزه و دعا و مناجات خود را به جای می آورد و خانمش نماز و روزه مسلمانی خود را به نحو احسن انجام می دهد. در کمال صداقت و مهربانی در بین فامیل محبوبیت خاصی پیدا می کنند. فخر السّادات مطالعه می نماید و فکر می کند اعمال و رفتار شوهر و مادر شوهر و فامیل و اجتماع و جلسات را می بیند و بعد از دو الی سه سال اعلام میدارد که همسرم بنده هم امر جمال مبارک را قبول دارم و میخواهم در مقابل خداوند اقرار کنم که بنده خالص او هستم و باید سعی کنم احکامش را اجرا نمایم و اولادهایم را خوب تربیت کنم و خدا را شاکر باشم که شما را سر راه بنده قرار داد و این گنج عظیم را پیدا نمودم. آقای رضوانی به او میگوید اختیار خودت را داری و به قلبت مراجعه کن اگر قلبت پذیرفته است و چراغی در قلبت روشن شد خوشابحالت. در هر صورت او و همسرش مانند لیلی و مجنون در کار و کوشش در زندگی همفکر و یاور هم بودند و خداوند هم به آنها شش اولاد، 5 دختر و یک پسر، مرحمت می نماید که همه با ادب و با سواد و مؤمن و مهربان هستند.
اولین اولاد مهین که همسر حسین مسعودی فرزند آقا سید رضی است و دارای سه اولاد و چند نوه است. دومین اولاد پروین همسر آقای باقری ابرقوئی است که او هم سه اولاد و چند نوه است و اولادها در خارج زندگی می نمایند. سومین اولاد فرخ همسر حبیب الله جوادی فرزند عمه لیلا است و دارای سه اولاد و چند نوه است. چهارمین اولاد معنویه همسر آقا اقراری است و دارای یک اولاد می باشد. پنجمین اولاد شبنم همسر آقای شریفی است و دارای دو فرزند است که در استرالیا مقیم می باشند و ذکرالله خان رضوانی فرزند ذکورشان با بهجت جانمیان ازدواج کرده است و در آرژانتین ساکن است و سه پسر برومند دارد.
جناب رضوانی پس از ازدواج در فرودگاه مهرآباد استخدام و مشغول کار گردید و خداوند به آنها خانهای در خیابان آریانا عنایت فرمود که آن خانه را خریدند و فقط شبها در این خانه قفل میشد و خانه آنها، خانه محبّت بود و مأمن فامیل بود و هیچ تازه واردی احساس غریبی نمی کرد. جناب رضوانی و خانمش میگفتند به کلبه فقرا خوش آمدید و خانه آنها، خانه امید بود. این خانواده محترم اولادها را به درس اخلاق فرستادند و خودشان هدفشان تعلیم و تعلم و انسانیت و خداپرستی بود. هر یک ستاره ای درخشان گردیدند. اولادهایشان به مادربزرگ نهایت احترام را قائل بودند. فخرالسّادات مادری دیگر پیدا نمود و به گوهر خانم مادر شوهرش عشق میورزید چون او پیرزنی دارای علو و تقوی بود. ذکر و فکر او خدا بود و صحبت های دلنشین و خنده بر لبان او و باعث شادی و شعف بود. خانم رضوانی هم یک عمر خنده رو و با نشاط و با گذشت بود و در ضمن دست پخت خوبی هم داشت. جناب رضوانی در طول عمر خود منزلش مرکز جلسات و درس اخلاق و نشر نفحات و مرکز دعا و مناجات بود. 2 سال خدمت سربازی نمود و 28 سال در فرودگاه در کمال صداقت و پاکدامنی خدمت نمود و بازنشست گردید و خانه خود را فروخت و در اطراف کرج خانه بسیار بزرگ و زیبائی خرید. کسی که شش اولاد و چندین نوه و هزاران فامیل دارد و رفت و آمد زیاد دارد پس هزینه بالائی دارد که این عزیزان گله ای نکردند و همه را با آغوش باز پذیرا بودند و جناب رضوانی و خانمش لذت میبردند و میفرمودند لذتی بالاتر از وحدت و همدلی و همزیستی مسالمت آمیز نیست. این نعمتی است که انسان اطرافیان خود را دوست داشته باشد و وحدت را از خانواده شروع کند تا اجتماع وسیعتر بلکه کلّ عالم به وحدت برسند.
آقای رضوانی نامش روح الله بود و به قول همه او روح بود. مردی متواضع و فروتن و بی کبر و غرور بود و بسیار زیبا این زن و شوهر از امتحان الهی روسفید بیرون آمدند. در زمان زندگانی همه از آنها راضی بودند. گوهر خانم مادر آقای رضوانی که همیشه مورد احترام اولادها و عروسها و نوه ها بود، صعود نمود. به یاد او جلسات آبرومندانه گرفتند و یادش را همیشه گرامی داشتند. جناب رضوانی به پدر و مادر و اقوام فامیل خانمش هم نهایت محبّت را مجری داشتند و هیچ فرقی در بین نبود. این عزیزان الگوئی در بین فامیل و اقوام و دوستان بودند. هر کجا مشکلی بود آنها برطرف میکردند و به جوانان نصیحت میکردند تا صادق باشید و با همسر خود روراست و مهربان باشید. آقای رضوانی میفرمود همسر انسان از انسان توقع دارد به پاس زحمات و خدماتش یک تشکر از او بشود. بسیار در خانه زحمت میکشد و قدر او را مرد باید بداند و خانمش هم میگفت زن خوب زنی است که مردش که از سر کار میآید، با یک سلام و خسته نباشی بار خستگی را از دوش او بردارد و با لبخند و یک لیوان شربت یا چای او احساس آرامش و آسایش کند. زندگی زیباست وقتی محبّت و صفا در آن حکمفرما باشد.
چند سال از بازنشستگی جناب رضوانی نگذشته بود که حقوق بازنشستگی او را به خاطر عقیده او قطع نمودند و حکمی به او دادند که دیگر حقوق ندارد. اینجاست که انسان دچار امتحان الهی میگردد و با خرج بسیار گران و سن بالا چه باید کرد. دعا و مناجات میخواندند و از خدا مدد می جستند. با مشورت خانه خود را می فروشند و خانه کوچکتری می خرند و بقیه پول آن را در بانک میگذارند و بهره را میگیرند و خرج می کنند و جناب رضوانی با آن غیرت و پشتکاری که داشت در شرکتی تا جان در بدن داشت، کار کرد و زندگی آبرومندانه خود را ادامه داد و گله ای نکرد و راضی به رضای حق بود. ایشان در اواخر عمر کمی کسالت داشت و در سال 1378 در کمال شادابی به نزد معبود خود شتافت و نام او همیشه جاودانه ماند و در زرنان کرج به خاک سپرده شد. به یاد او در خاکسپاری و جلسات تذکر عدّه زیادی شرکت داشتند و از نیکی های او صحبت می کردند. بعد از صعود این بزرگوار همسرش را اولادها تنها نگذاشتند و وحدت بین خانواده همیشه باقی و برقرار بود تا اینکه همسرش هم در سال 1390 روح پاکش به ملکوت اعلی صعود نمود و در زرنان نزدیک همسر خود به خاک سپرده شد. این عزیزان هرگز نمرده اند چون خلق خدا و خدا از آنها راضی بودند. دلی را نشکستند و فقط هدفشان خدمت بود و خداوند از بندگانش چه میخواهد جز خداپرستی، درستی، صداقت، اعمال خوب و خدمت به عالمیان و مثمر ثمر بودن، به فکر رفاه و آسایش دیگران بودن، گرسنه ای را سیر کردن، عریانی را لباس پوشیدن، یتیمی را دست نوازشی به سر کشیدن، حرمت دیگران را گرفتن، اسم دیگران را به خوبی بردن و تمام این خصائص در وجود این عزیزان بود و روحشان متعالی باد.
خانم رضوانی رحمت الله علیه به احباء مخصوصاً به جوانان توصیه میکرد بهائی شدن راحت است ولی بهائی ماندن سخت است. وقتی تحقیق نمودی و امر جمال مبارک را شناختی و به احکام و اوامر او که همه محبّت و صفاست پی بردی و وقتی آموختی که در حق دشمن خود هم باید دعا کنی و خلق عالم را دوست داشته باشی و همه را پاک و طیب بدانی و فکر آبادانی و رفاه و آسایش همنوع باشی و همه چیز را برای خود نخواهی و یقین پیدا کنی که بهایی یعنی جامع جمیع کمالات انسانی، حال باید به اوامر و احکام عامل و آگاه باشی. از فحش و ناسزا و افتراعات مردم هراس در دل راه ندهی. در حق آنها دعا کنی که آگاه شوند و خیرخواه خلق خدا باشند. اگر حق را خوب شناختی بسیار راحت زندگی می کنی چون در همه کارها یاور و پناه انسان است. چه بسیار دعا و مناجات ها که قلب را سیقلی می نماید و انسان با قلب پاک و ذلالش همه چیز و همه کس و همه جا را زیبا می بیند. همیشه به تیمه پر لیوان نگاه می کند و عیب دیگران را بزرگ نمی کند و ستارالعیوب میشود و مانند چراغی که در شب ظلمانی راه گشای گمشدگان میشویم. انسان اشرف مخلوقات است اگر به تقوی و ادب متمسک شود. پس مؤمن بودن خیلی هم ساده و سهل و آسان است اگر با قلبی صاف به سوی پروردگار عالمیان بشتابی و خود را فراموش کنی و تسلیم حق گردی و بنده محبوب خدا محسوب گردی.
RSS Feed
