سید احمد محمدی و لطفیه خانم ناشری

میرزا احمد محمدی

میرزا احمد معروف در شناسنامه سید احمد و در سال 1294 شمسی در قریه کروگان جاسب به دنیا آمد و با اولین فرزند سید عبدالله ناشری به نام لطفیه ناشری ازدواج نمود. او در سال 1294 شمسی خانه پدر و مادر را غرق لطف و صفا و چراغانی نمود. مادر این خانم محترمه مکرّمه همینطور که در شرح حال برادرش مرقوم گردید، قمر خانم دختر کربلائی حسین از طایفه های معروف و مشهور اسماعیلی ها بود. وقتی ازدواج با آقای ناشری را پذیرفت، در خانه ای سکونت گزید که روح ایمان و ایقان و انسانیت در آن طنین انداز بود. بسیار شاد و مسرور گردید و زود به دعا و مناجات علاقه پیدا نمود و خودش به اختیار خود به شرف ایمان فائز گردید و اولین اولاد او لطفیه خانم از پستان او شیر خورده بود که دریای معرفت و انسانیت بود. این خانم محترم و خواهرش که باهم به قول جاسبی ها یاده (جاری) بودند، بسیار خوب اولاد را تربیت کردند. لطفیه خانم بسیار باهوش و ذکاوت بود. مسائلی که مرقوم میگردد از لسان خود اوست که شنیده ایم و اولادهایش و فامیل استماع نموده اند.

---

علی اکبر رضوانی، ملیجه خانم، امین الله، باهره، گلپور، میرزا احمد، لطفیه و نادره

در شش سالگی که بهائی ها دختران را خدمت آقای فردوس و خانم مدیر که معلم های باسواد جاسب بودند، درس میخواند و با چند دختر بهائی و مسلمان همه گوی سبقت را از هم می ربایند. زهرا خانم دختر میرزا حسین قربانی که مسلمان بود با این عزیزان سواد یاد میگیرند و بسیار شاد و مسرور بودند. شاید یک عدّه منع آنها را میکردند که دختر سواد نمی خواهد. لطفیه خانم غیر از درس آموزش قرآن میبیند و آیات قرآن را بسیار راحت میخواند و بعضی آیات را حفظ می کند. او تمام آثار امری را میخواند و حفظ میکرد و به جوانان و اطفال می آموخت. ایشان در سال 1317 شمسی با آقای سید احمد محمدی ازدواج می نماید و شوهر او هم مردی قوی بنیه، خوش هیکل، برازنده و عاشق دین و زن و زندگی بود. چون در جاسب کار کم بود، به سالور در جاده ساوه خدمت آقایان عطائی ها، آقای جوشقانی می‌آیند و کشاورزی می کنند و بعد از 2 سال به خانی آباد خدمت جناب نصرالله امینی و آقای دکتر علی محمد ورقا می روند و کشاورزی می کرد و او کشاورزی با تجربه و قابل بود. در آن زمان آقای احسان مبلّغی معروف بود و معلمی با کفایت بود که اولادهای او قدسیه خانم و آقا مصطفی از شاگردان ممتاز آقای احسان و خانمش بودند. اولادها هم مانند مادر ستاره درخشان خانی آباد شدند. 5 سال در خانی آباد ماندند و زمانیکه سید عبدالله ناشری و شکرالله شریفی به حسین آباد کروس میروند این زوج جوان هم میروند و هم عضو محفل میشوند و هم مهاجر اولیه آنجا محسوب می گردند. لطفیه خانم در آن سامان به جوانان درس اخلاق و عرفان میدهد و میرزا احمد و پدر زنش و سید حبیب الله هاشمی برادرزاده سید عبدالله و آقا فضل الله دو زمستان چندین باغ را در کروس بالا احیاء می کنند و صدها درخت انار و انجیر و توت و انگور و غیره میکارند. شب و روز عاشقانه کار می کنند و خوشحالند که جاسبی دیگر را ساخته اند. به اضافه اینکه آب جاسب شیرین، هوایش مطبوع و دلنشین ولی هوای حسین آباد کروس گرم و آبش کاملاً شور بود ولی هندوانه و خربزه و انار و انجیر آن بسیار عالی و شیرین بود و بسیار لذت بخش بود. هر هفته که درخت ها قد می کشند، حاصل زمین به بار می نشیند. گوسفندان، بره و بزغاله می‌آورند و مرغان تخم میگذارند. آقای سید احمد محمدی و امثالهم که از پاک نژادان آریایی واقعی بوده اند که هدفشان خدمت به خانواده و وطن و همنوع بوده است، لذت می بردند.
آقای محمدی و لطفیه خانم صاحب پنج اولاد می شوند و همگی انسانی خوب و پاک و عالی هستند. اولین اولاد او قدسیه خانم که همسر آقای حسین مهری زاده اردستانی گردید. یک خواهرش به نام صاحب را به آقا فضل الله ناشری دارد و قدسیه خانم خواهرزاده او را گرفت. حسین آقا، بنائی قابل و مردی مؤمن و زحمت کش بود و ثمره ازدواج آنها سه اولاد به نام های سعید و مژگان که عزیزان بی مثل و نظیر و دختر دیگر آنها زیبا که متأسفانه در جوانی صعود نمود و قلب پدر و مادر را جریحه دار نمود ولی قدسیه خانم هم مانند مادرش بسیار مؤمن و صبور است و با تلاوت دعا و مناجات و خیرات و مبرات قلب محزون خود را آرام می نمود. چند سال است همسر او سکته نموده و مریض در خانه افتاده است و این خانم و اولادها در نهایت محبت و احترام از او نگهداری می کنند و قدسیه خانم دارای 6 نوه است.
دومین اولاد او مردی نکونام، بامعرفت و جوهر تقدس و وفا و صفا و کرامت و ایثار است و هر جمله نیکوئی که باشد شامل حال اوست. او مصطفی خان محمدی و ستاره درخشان است که با دختر عموی خود ملیحه محمدی ازدواج نمود و سه فرزند خداوند به نام های امید، نادیا، ناهید به آنها عنایت فرمود که بسیار جوانان برومندی هستند. هیچکس حکمت های بالغه الهی را نمیداند و فقط میدانیم هرچه کند او کند ما چه توانیم کرد. یفعل و مایشاهء و یحکم ما یرید است. پس سر تسلیم نه و توکل بر ربّ رحیم به. ملیحه خانم عزیز که بسیار ساکت و مظلوم و با ایمان بود یک روز صبح با وضو دست و صورت خود را شسته بود در یک لحظه سکته قلبی به او دست میدهد و این عزیزان را تنها میگذارد و به معبود خود و به معبود حقیقی خود پیوست. آقا مصطفی و ملیحه خانم در حال حاضر یک نوه گل دارند.
سومین اولاد پری خانم است که با جناب ایرج عظیمی ازدواج نموده است و دارای دو اولاد به نام های غزال و سوگل و دارای دو نوه می باشند. چهارمین اولاد مهری خانم همسر آقای علی مرزبان می باشد که صاحب سه فرزند به نام پانته آ، پانیا، پرمیس و صاحب یک نوه هستند. پنجمین اولاد عباس آقا که همسر او وجیهه سارونه و دارای دو اولاد به نام های سپهر و سهیل می باشند و دو نوه هم زینت بخش خانواده آنها است. همه از بهترین یادگارهای این مؤمنین یک قرن پیش هستند.
سالی که تمام شد یک قرن از تولد آقای میرزا احمد محمدی و لطفیه خانم میگذرد. عزیزان خواننده، زندگی همیشه نشیب و فراز دارد. روزی زحمت است و روزی رحمت، روزی غم است و روزی شادی. خوشابحال کسی که با قلبی پاک همیشه خدا را صدا بزند و یاور خود بداند. آقای مصطفی پسر ذکور میرزا احمد که تمام حسن خدادادی بر او تمام است و عکس زیبایش در سایت می باشد. در بچگی و نوجوانی و جوانی علم و عرفان و ادب آموخته بود و زحمتکش و با غیرت کاری بود. در همان قاسم آباد درس خواند و آهنگری یاد گرفت و استاد کاری قابل گردید و 2 سال به خدمت سربازی رفت و به وطن و آب و خاک خود خدمت نمود. پس از پایان سربازی پدر و مادر را منزل بزرگمرد تاریخ جاسب آقای عبدالکریم صادقی خیابان قصرالدشت آورد. حال باید دید این دو خانواده منزلشان غرق نور شده است. همه مؤمن، فعال و انسان دوست بودند. آقای مصطفی از وضع کاری خود بسیار راضی بود و کار و کاسبی پیشه کرد و در بین کاسب های چراغ برق معروف و مشهور گردید چون درستی و امانت و صداقت در ذات پاک او بود و از وضع بسیار خوبی برخوردار گردید و با دختر عموی خود ملیحه خانم ازدواج نمود و زندگی شیرینی آغاز گردید و آقا مصطفی پسری باوفا نسبت به والدین از پدر خواست زیاد زحمت نکشد. زندگی شاهانه ای برای پدر و مادر ترتیب داد و خواهران و برادران یکی پس از دیگری ازدواج نمودند و آقا مصطفی یاور همه بود. همه رسم وفا و محبت به والدین و خانواده را از آقا مصطفی آموختند. در جامعه هم بسیار خدمات ارزنده ای همیشه با جان و دل انجام داد  و حاضر نیست ذکر مطالبی بشود چون او خادمی در راه خدا است و هر کار در راه خدا انجام شود، ذکر آن به میان نیاید بهتر است. از هیچ کمکی به فامیل و دوستان و خلق خدا دریغ نکرد و خدا هم روزبروز برکت فراوان و شایانی به زندگی و کسب و کار او نموده است و پس از صعود خانم خود با قناعت و آرامش زندگی خود را ادامه می دهد و راضی به رضای اوست. برای اولادها خانه و زندگی و رفاه کاملی تهیه نمود. فقط میتوان گفت الگوی یک فرد مؤمن و خالص و باگذشتی است که حق او را مبعوث کرده است تا دیگران یاد بگیرند. خدا سلامتی و طول عمر به او عنایت بفرماید.
یکی از دختران میرزا احمد و لطفیه خانم تعریف می کند خانه صادقی مقداری کوچک بود و منزل بسیار بزرگتری در منزل یک پیرزن حاجیه خانم مسلمان اجاره کردیم. جمعه ها این خانم مؤمنه روضه خوانی داشت. یک روز یکی از جمعه ها به روضه خوانی او نیامدند، مادرم گفت فکرش را نکن. رفت قرآن برای آنها خواند و شرح و تفسیر نمود و جمعه های بعد هم به مادرم گفت تو هر جمعه بیا ما لذت میبریم و مادرم لطفیه خانم قلب همه را شاد میکرد. قرائت قرآن و معنی آن و صحبت های شیرین و دلنشین مینمود که هیچکدام خسته نمیشدند. بعد از منزل این خانم به خیابان ستارخان منزل آقای کاظمی آمدند و بعد هم منزل دریای علم و عرفان و گذشت شهلا خانم اعلائی همسر آقای شمسی پور آمدند و تا آخر عمر آنجا زندگی کردند. لحظه ای این اولادهای خوب مادر و پدر را تنها نگذاشتند. منزل این عزیزان همیشه کتاب فراوان بود و لطفیه خانم مرتب مطالعه میکرد و هرکس دیدن آنها میرفت، بسیار پذیرایی میکردند و شاد می شدند. هرچه در آن روز خوانده بود را بازگو میکرد و واقعاً انسان لذّت میبرد. شهلا خانم روحش شاد میگفت این زن و مرد برکت خانه و زندگانی ما هستند. البته کرایه اندکی هم می گرفت نه از آنها بلکه از طبقه دیگر هم که احباء بودند بسیار کم کرایه میگرفت. هر وقت دیدن میرزا احمد و لطفیه خانم میرفتیم، میگفت این یادگار آغلامرضا است شما نمیدانید آغلامرضا چه کسی بوده است و ما میدانیم. میگفتند این شهلا خانم مَرد است و واقعاً با گذشت و انسان است. لطفیه خانم میگفت دعا و مناجات که از حفظ می خواندم و میخوانم، روضه مبارکه و شمایل حضرت عبدالبهاء را در نظر خود مجسم می کنم. هرچه از او خواستم به من داده است بارها خواب مولای خود را دیده بود و تعریف میکرد با تمام فامیل مهربان و رئوف بود و سادگی و درستی و چهره نورانی آنها انسان را به وجد می آورد.
این عزیزان غیور با وفای جمال مبارک هر دو همسال بودند. در زندگی رفیق و شفیق و انیس و مونس یکدیگر بودند و مورد احترام کلّ فامیل دو طرف و جامعه بودند. هر خدمتی، هر قدمی که برایشان امکان داشت، برداشتند و اولادهای آنها جاگیر خوبی شدند.
لطفیه خانم در تاریخ 3/11/84 در سن 91 سالگی به ملکوت ابهی صعود نمود و در گلستان جاوید که سر راه حسین آباد کروس قرار دارد، به خاک سپرده شد. مراسمی برای او برگزار گردید و خیرات و مبرات و پذیرائی برای او را پسر ارجمندش انجام داد. میرزا احمد تنها ماند و بعد از 2 سال ایشان هم در 93 سالگی صعود نمود و به همسر خود نزدیک گردید. مراسم این مرد زحمتکش بزرگ هم بسیار باشکوه بود. در سر خاک او و مراسم تذکر او همه از خوبی ها و انسانیت ها و سادگی آنها تعریف میکردند و هنوز هم اولادها به یاد این عزیزان کارهای شایسته انجام میدهند و خیرات و مبرات به نام آنها انفاق میگردد. این عزیزان عاشقانی خالص و بی ریا بودند و هرگز دلی نشکستند و همیشه قائم به خدمت و در یاد خدا بودند.        
​جای لطفی بهشت است و برین
                          جسم او خفت بر زیر زمین
لطفیه غرق صفا بود و وفا
                         جز محبت ننمود هیچ حیفا
قلب او پاکتر از آب زلال
                         شیر مادر بر او بود حلال
هیکلش پاک و منزه چو بلور
                        خنده رو بود و رئوف و چو صبور
شوهرش گفت که این زن از لطف خداست
                        روح او با من و از جسم جداست
هر دو یک روح و در دو قفسیم
                       عاشقیم و باهم همنفسیم
یاور هر دوی ما هم خداست
                      خانه ما پر از لطف و صفاست
کلبه ما پر از نور خداست
                      هرچه کردیم عمل حکم خداست
ثروت ما همان ایمان است
                      توی قلب ماها پنهان است
ای خدا کن قبول اعمالم
                      نظری کن بر این احوالم
همسرم که مدام دست به دعاست
                      ذکر و فکرش عامل بودن بر حکم خداست
بنده ای شرمنده و غرق گناه
                      ما نداریم جز تو پشت و پناه 

---