ساربان و عمو محمد مهدی ناصری

محمد مهدی ناصری

 هفتاد سال پیش ساربان ها با شترهای خود نمک و مایحتاج مردم روستاها را تأمین میکردند و از این راه امرار معاش می نمودند. هنگام غروب سرد زمستان در محله پائین ساربان ها با شتر هایشان مانده بودند که با تاریکی شب چکار کنند. به یکی دو نفر از جمله سید حسن هاشمی که بسیار جوان بود مراجعه می کنند، ساربان میگوید شب میشود چکار کنم؟ جواب مثبتی دریافت نمی کنند. در این هنگام عمو مهدی ناصری از راه میرسد و به ساربان ها می گوید به خونه خاه برویم و آنها را به منزل می برد و زیر کرسی اطاقش به آنها شام میدهد و شترهایشان را در طویله جای می دهد و به آنها آذوقه می دهد. همسر او عمه رضوان که خانمی جوان بوده است قدری ناراحت میشود که در سرمای زمستان چند نفر غریب را چرا آوردی؟ عمو مهدی به همسرش میگوید اینها بنده خدا هستند، مهمان حبیب خداست اگر ما به اینها پناه ندهیم چه کسی پناه بدهد و اینها برکت اند. از آنها پذیرائی کامل می کند و در اطاقی جداگانه میخوابند و فردا تشکر و خداحافظی می‌کنند و میروند.

---

چندین سال از این موضوع میگذرد، آقای مسیب قربانی که به مکه جهت زیارت میرود در موقع استراحت آنجا با پیرمردی مواجه میشود و پهلوی او نشسته و آن پیرمرد سئوال می کند شما اهل کجائید؟ مسیب قربانی میگوید اهل جاسب. میگوید به به کدام ده؟ میگوید کروگان. میگوید سید حسن هاشمی زنده است؟ می گوید خیر فوت شده است. میگوید عمو مهدی ناصری چطور؟ میگوید او خیلی سال است فوت شده است. میگوید خدا رحمتش کند. فوراً بلند میشود و میگوید عوض عمو مهدی یکبار دیگر خانه خدا را به خاطر آن مرد نازنین زیارت می کنم و ثوابش برای او باشد و شرح حال این کار انسانی را برای ایشان تعریف می کند که این مرد شریف و مهربان چنان محبتی بما کرد که هرگز فراموش نکردیم. آقای مسیب قربانی بسیار خوشحال میشود که چنین همشهری داشته است و افتخارمی کند و پس از اینکه از مکه به جاسب مراجعت می کند، این کار انسانی را برای همشهریها تعریف می کند. پس اینجاست که محبت هرگز فراموش نمیشود و هر بهائی مؤمن باید این چنین دستورات حق را اجرا کند.
این مطلب را یکی از جوانان یادداشت کرده بود و میگفت امسال عمو مهدی هرگز نمرده اند. عمو مهدی خانه اش ملجاء و پناه فقرا و درویشان غریبان بوده است. زاد و ولد او اگر موفقند بدانند تأیید حق شامل این مرد شریف بوده است. خدمت کردن به همنوع به هر نوع که باشد عشق و علاقه و ایثار می خواهد. حال باید دانست چنین اشخاصی کم نیستند و از مقربان درگاه الهی بشمار میروند پس باید بدانیم محبت به خلق خدا هرگز فراموش نمیشود.
      خدمت به خلق کن که ز پیدایش وجود           خلق را از برای خلق آفریده اند
      عبادت بجز خدمت خلق نیست                     به تسبیح و سجاده و دلق نیست
      محبت ره بدل دادن صفای سینه میخواهد        بفکر یکدیگر بودن دل بی کینه میخواهد 

-------
داستان واقعی و انسانی جناب عمو مهدی ناصری حکایت واقعی یک انسان خیرخواه سرمشق برای نسل حاضر و آینده