شعر محبت به خلق از م عسلی جاسبی

شعر محبت به خلق از م عسلی جاسبی

یکی از احبای ایران زمین
که آواره گشته ز این سرزمین
 
بگفتا که من جاسب زاده شدم
چو شیران به میدان حواله شدم
 
پدر گفت بر من که ای پورِ من
محبت به خلق است مسرورِ من

---

بگفتا عبادت به جز خدمت خلق نیست
به تسبیح و سجاده و دلق نیست
 
چنین گفت آن مرد والا مقام
ز یک شاخهِ تاک باشیم تمام
 
چو این گفتمان را بکردیم ساز
معاند شدند و مخالف نمودند ساز
 
از آن پس به هر انجمن رفته ایم
به همت ندای محبت پراکنده ایم
 
جهان می توان کرد نیکو سخن
به  کردار خوبان ز هر انجمن
 
به پایان نمی آید این کارِ ما
هزاران می است در رگ تاکِ ما