شعر بهائی بودن از م عسلی جاسبی

بهائی بودن و ماندن، بهائی دارد ای جانا
دل بی کینه می خواهد در این وادی نهی پا را
 
اگر قلبت مثال آسمان باشد در این دنیا
توانی مهر ورزیدن به هر کس با دل صدرا
 
شماری محترم هر کس که از نوع بشر باشد
به هر دینی که او عامل بود از بهر آن آرا

---

زن و مردی که ما اینگونه از جنسش به تقسیمیم
دو بالی در تن نوع بشر باشد کند پرواز در بالا
 
اگر در وحدت عالم همی داری نظر جانا
بهایی زین همه وحدت همی گردیده بس والا
 
به هر دوری رسولی آید و گوید ز خوب و بد
پس آنگه دورِ او آید سر وُ آید یکی دانا
 
بلی خط و نشان مشترک باشد نشان صلح
ولیکن همدلی باید که پوییم راه ابهی را
 
نه هر دینی تکامل میدهد اعمال انسانی
که دین از بهر الفت باشد و سازد درونها را
 
بهائی بودن و ماندن دلی عاشق همی خواهد
خدایا عاشقم گردان که پویم راه فردا را