داستان حمل نخل عبدالرزاق رزاقی

نخل یک اتاق از جنس چوب می‌باشد که از لحاظ ابعاد برابر با یک سالن بزرگ از چوب است که در زیر آن پایه هایی کار گذاشته شده به صورت افقی که اتاقی روی این پایه ها قرار گرفته است. فلسفه نخل این است که در زمان شهادت حضرت سید الشهدا(امام حسین)، عزاداران حسینی آن را ساخته و با پارچه سیاه پوشانده و آن را حمل کرده و در حین حمل نوحه خوانی و عزا داری می‌کنند. همین رسم نیز در جاسب و دیگر شهر های ایران نیز برقرار بوده است و در زمان شهادت سید الشهدا این نخل از حسینیه کروگان حرکت داده می‌شود و با گذشت از کوچه های محل مجددا به حسینیه بر گشت داده می‌شود و در جای خود قرار می‌گیرد تا سال آینده که دوباره برای عزا داری آن نخل را حرکت بدهند.

---

در حین حمل نیز اشعاری در خصوص شرح شهادت می‌خوانند  و جمعیت پشت نخل به همان ترتیب سینه زنی و زنجیز زنی و  نوحه خوانی می‌کنند. پایه های نخل را در همان زمان هر کسی یکی از آن را می‌گرفته و زیر نخل میرفتند. به رسم ان زمان هر خانواده ای یک پایه اجدادی در زیر نخل داشته که در سالهای مختلف برای ثواب یکی از افراد آن فامیل مسئول حمل آن پایه بوده است . یکی از پایه های این نخل متعلق به اجداد رزاقی ها بوده است و عبدالرزاق تا دوره حضرت عبدالبهاء این رسم را بجا می‌آورده تا اینکه حضرت عبدالبهاء امر می‌فرمایند که کم کم باید رسم و رسوم قدیم را کنار گذاشت و احکام و دستورات آیین جدید را جایگزین نمود. به همین خاطر عبدالرزاق بنابر فرمایش حضرت عبدالبهاء  آخرین نفر از خاندان رزاقی ها بود که پایه نخل را حمل می‌کرده و بعد از آن به اینکار خاتمه می‌دهد. و همین امر در بین جاسبی ها بسیار مهم تلقی می‌شد که یک فرد بخاطر اعتقاد قلبی از ادامه حمل پایه نخلی که بصورت اجدادی متعلق به آن خاندان بوده سرباز زند و این رسوم را کنار بگذارد...