تأملی بر سوره الرحمن و راز دو ظهور بزرگ الهی

عروس همه سوره های قران

سوره الرحمن، یکی از سوره‌های بزرگ و روح‌انگیز قرآن کریم، با آیاتی پر از زیبایی‌های الهی و نمادهای عرفانی جلوه‌گری می‌کند. این سوره با ۷۸ آیه از عظمت و نعمت‌های الهی سخن می‌گوید و تکرار مداوم آیه «فَبِأَيِّ آلَاءِ رَبِّكُمَا تُكَذِّبَانِ» (کدامین نعمت‌های پروردگارتان را تکذیب می‌کنید؟) نشان‌دهنده اهمیت ویژه‌ای است که خداوند به یادآوری این نعمات الهی داده است. از دیدگاه بسیاری از عالمان و عارفان، سوره الرحمن به منزله عروس قرآن نامیده شده است. طبق روایت از حضرت موسی بن جعفر (ع) از پیغمبر اکرم (ص)، ایشان فرموده‌اند که "برای هر چیزی عروسی است و عروس قرآن سوره الرحمن است." این سوره همواره مورد توجه و تفسیرهای متفاوت قرار گرفته است، اما نگاه عرفانی و تأملی بر آن، به کشف ابعاد جدیدی از این سوره می‌انجامد.

---

سوره الرحمن سوره ۵۵ سوره قران است با ۷۸آیه 
هر چند که در تعداد آیه های این سوره اختلاف هست 
و همچنین بسیاری از آیات  این سوره تکراری  می باشد  
يك أيه كه می گوید 
“کدامین نعمت های پروردگارتان را تکذیب می کنید”  
بیشتر از سی مرتبه  این آیه در این سوره تکرار شده است
از حضرت موسی بن جعفر از پیغمبر روایت شده است که  پیغمبر فرمود
 «لکلّ شی‌ء عروس و عروس القرآن سورة الرحمن جلّ ذکره؛ براى هر چیزى عروسى است و عروس قرآن سوره الرحمن است».
این سوره که به فرموده پیغمبر عروس همه سوره های قران هست 

از اول تا آخر در باره ظهور سید باب (حضرت اعلی)
  و حضرت بهاءالله و در باره این دو ظهور  اعظم می باشد
در باره این دو ظهور ‌و دو نعمت  بزرگ الهی است که بر بشریت اعطاء شده است 

۳۱  بار خدواند گوشزد و تکرار می کند
 که نعمت های پروردگارتان را فراموش نکنید 
‌و جالب این است که چون تمام سوره اشاره به این دو ظهور دارد هر موضوع و مطلبی دوبار تکرار شده است

دوبهشت               جنتان
دو مشرق         مشرقین ‌‌‌‌ 
دو مغرب           ‌مغربین
دو دریا                  بحرین 
دو چشمه              عینان
دو رنگ    خضر و عبقری 
دو کتاب       قران و بیان
دو عذاب      نار و نحاس 
دو جواهرات     یاقوت و مرجان
دو اسماء الهی         جلال و اکرام
دو نوع میوه      نخل و رمان
از هر میوه                  دو نوع  
دو نوع مخلوق     چن و انس
همه اسماء       دو به دو ذکر شده مانند
سموات و ارض
فاکهه و نخل
شمس و قمر 
نجم و شجر
که اشاره به این دو ظهور هست و حتی اسم  دو  کتاب را آورده 
علم القران و علمه البیان
تمام مفسرین و مترجمین قران 
این آیه را به اشتباه تفسیر و ترجمه کرده اند  جمله 
علمه البیان 
مقصود کتاب بیان هست  که به  اشتباه به سخن ترجمه کرده اند
همانطور که علم القران مقصود کتاب قران هست  نه معنی ظاهری آن
​چون می فرماید علم القران 
خلق الانسان
چطور قران را یاد داده 
وقتی که هنوز انسان خلق نشده 
خلق انسان را بعد از علم القران نوشته 
که اگر انسان معمولی باشد باید قبل از علم القران می نوشت 
این انسان باید انسان کامل 
حضرت اعلی باشد
که  کتاب بیان را به او آموخته است
خیلی از آیه ها معنی ظاهری 
 مفهومی ندارد
مثل دو مشرق 
و یا دو مغرب 
و نجم و شجر سجده کردن
و یا ماه وخورشید گردششان رو حساب  هست یا سوختند همه سیارات  گردششان رو حساب هست  و یا  اینکه می سوزند و ‌ضمنا خورشید اصلا گردشی ندارد
ویا ‌التقاط دو دریا
خیلی از دریا ها همه با هم وصلند.

سوره الرحمن به شکل نمادین به دو ظهور بزرگ الهی، یعنی حضرت سید باب (حضرت اعلی) و حضرت بهاءالله اشاره دارد. تکرار جفت‌های دوگانه مانند دو بهشت، دو مغرب و دو مشرق، در این سوره به‌خوبی نشان‌دهنده این دو ظهور بزرگ و نعمت‌های عظیمی است که خداوند به بشر عطا کرده است. هرچند بسیاری از مفسران و مترجمان قرآن به اشتباه برخی از مفاهیم مانند "علمه البیان" را به "یاد دادن سخن" تفسیر کرده‌اند، اما این آیه در حقیقت به کتاب بیان اشاره دارد. سوره الرحمن به ما یادآوری می‌کند که با دید عمیق‌تری به نشانه‌ها و نعمت‌های الهی بنگریم و از فهم سطحی دوری کنیم.